Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Ներառական կրթության առումով Հայաստանում լուրջ առաջընթաց է արձանագրվել նախորդ տասը տարիների ընթացքում, սակայն դեռ կան բազմաթիվ խոչընդոտներ և դժվարություններ»: Այս մասին Panorama.am-ի հետ զրույցում ասաց ՄԱԿ-ի մանկական հիմնադրամի Կրթական ծրագրերի ղեկավար Մերի Պողոսյանը, ով հեղինակն է ՄԱԿ- Մանկական հիմնադրամի կողմից երկու տարի առաջ ներկայացրած «Խոսքը ներառման մասին է» հաշվետվության, որում ներկայացված է, թե որքանով են մատչելի հաշմանդամություն ունեցող երեխաների համար կրթական, առողջապահական և սոցիալական պաշտպանության ծառայությունները Հայաստանում:

Մ.Պողոսյանի խոսքով` կան դպրոցներ, որոնք կրում են ներառական կրթության գաղափարախոսությունը և բարձր որակի կրթություն են ապահովում բոլոր երեխաների համար՝ ամենօրյա խնդիրներին տալով ստեղծագործ լուծումներ: Սակայն իհարկե ոչ բոլոր դպրոցներում է դա բարձր մակարդակի վրա:

«Ուսուցիչների մասնագիտական վերապատրաստումների բացը և մասնագետների պակասը զգացնել է տալիս հատկապես գյուղական համայնքներում: Կա նաև ֆինանսավորման խնդիր. եթե դպրոցը դեռ ճանաչված չէ որպես ներառական, այն չի ստանում լրացուցիչ չափաքանակ մասնագետներ վարձելու կամ հարմարեցումներ անելու համար»- նշեց նա:

Նաև ավելացրեց, որ որակի ապահովման առումով շատ կարևոր է հատուկ կրթական կարիքների ճիշտ գնահատումը և անհատական ուսումնական պլանների` ԱՈՒՊ-ների կազմումը անհրաժեշտության դեպքում: Եվ այդ ուղղությամբ ՄԱԿ-ի մանկական հիմնադրամն աշխատում է ԿԳՆ-ի հետ: Մ.Պողոսյանը կարևորեց, որ հատուկ դպրոցները ժամանակի ընթացքում վերակազմակերպվեն ներառական կրթությանն աջակցող ծառայությունների և իրենց ներուժն օգտագործեն ներառական կրթությունն ուժեղացնելու համար և տեղեկացրեց, որ այդ ողղությամբ նույնպես աշխատանքներ են տարվում կառավարության հետ:

Իսկ ինչպես է հասարակությունն ընկալում ներառական կրթության անհրաժեշտությունը, ինչպիսին է իրավիճակը կարծատիպային մակարդակում. «Իրականում շատ կարծրատիպեր են կոտրվել: Այսօր հասարակությունն ավելի բաց է ու հանդուրժող հատկապես ֆիզիկական հաշմանդամություն ունեցող երեխաների նկատմամբ` նախապաշարմունքներն ավելի շատ են մտավոր հաշմանդամության դեպքում»,- նկատեց նա, բայց և ավելացրեց, որ ամեն դեպքում հասարակության կարծիքը ինքն իրեն չի փոխվում, դրան նպաստում են հենց իրենք՝ հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ, ում հետ ապրելով, դպրոց գնալով մարդիկ սկսում են իմանալ նրանց կյանքի պատմությունը և սկսում են հաշմանդամության ետևում տեսնել մարդուն:

…Գուցե դա իսկապես այդպես է և հաշմանդամություն ունեցող անձանց խնդիրները վեր հանելը, դրանց մասին քննարկումներն ու իրազեկումները իրենց դրական դերակատարումն ունեցան կարծատիպերի կոտրման գործում: Ի վերջո հիշենք` խորհրդային միության տարիներին միայն հաշմանդամություն ունեցող պատերազմի վետերաններն էին, որ երևում էին ու քիչ թե շատ վստահ էին իրենց զգում փողոցում, մարդկանց մեջ, քանի որ իրենց առողջության մի մասնիկը երկրի պաշտպանությանն էին զոհաբերել:

Բայց միևնույն ժամանակ փողոցում դժվար էր հանդիպել հաշմանդամություն ունեցող երեխայի, ում ծնողները կհամարձակվեին նրան տանել խաղահրապարակ, էլ չենք ասում` դպրոց: Հիմա, բարեբախտաբար, այդպես չէ և հասարակությունը կարծես պատրաստ է փակել անցյալի այդ էջը, ծնողներն էլ հասկանում են, որ երեխաները չպետք է էլ ավելի պատժվեն… բայց անելիք միևնույն է շատ ունենք: Կրթության առանձնահատուկ պայմանների կարիք ունեցող անձանց կրթության մասին օրենքը և ներառական կրթության ՀՀ ծրագիրը ընդունվել է 2005թ-ին, իսկ ցանկացած մասնագետ կասի, որ տասը տարին «համ առնելու» ժամկետ է` հարիր է նորամուծությունը մեր քիմքին, թե՞ ոչ: Հետադարձ հայացք գցելով այդ տարիներին հստակ է, որ ներառական կրթությունը հարիր է մեր քիմքին, մնաց լուծենք մնացած տեխնիկական խնդիրները:

Նախորդող հրապարակում`

Հայաստանում գործում է ոչ թե ներառական կրթության, այլ ինտեգրված կրթության մոդելը. Հետազոտություն

Ներառական կրթության երեկն ու այսօր. Ի՞նչ ունենք