«Երազում եմ երեխաներս բժշկվեն ու, որ մի օր մեր տունը ունենանք»
12 տարեկան Սիրանույշ Պապյանը, ում քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանին հասցեագրված նամակը այսօր առավոտից ողողել է հայաստանյան ԶԼՄ-ները, ի ծնե հենաշարժողական խնդիրներ ունի: Panorama.am-ը աղջկա խնդիրներին ծանոթանալու նպատակով զրուցեց մոր` Մերի Մարտիրոսյանի հետ:
Վերջինս էլ պատմեց, որ ժամանակից շուտ ծնված աղջնակի հետագա կյանքի վրա բժիշկները, այսպես ասած, խաչ էին քաշել դեռ ծննդատանը. «Առաջին երեխան է, դուք էլ երիտասարդ. կյանքը շարունակեք առանց նրա, էլի երեխա կունենաք»:
Բայց ծնողը նրանով է ծնող, որ պատասխանատու է իր զավակի համար. տիկին Մերիի պայքարը բերեց նրան, որ երեխան արդեն 5-րդ դասարանում է սովորում ու հասարակությանն էլ ինտեգրվելու խնդիրը, ի տարբերություն նույն վիճակում գտնվող բազմահազար այլ հայ երեխաների, այդքան էլ սուր չի զգում, քանի որ մայրն իրեն ամբողջությամբ նվիրվել է Սիրուշիկին ու նրա եղբորը` հնարավորինս երջանիկ ապագա, նորմալ կրթություն ապահովելու գործին (10 տարեկան եղբայրն էլ է հաշմանդամ, տառապում աուտիզմով):
Սիրուշիկը տեղաշարժվում է անվասայլակով, սովորում 129 ներառական դպրոցում, դաշնամուրի պարապմունքների հաճախում: Մայրն ասում է, որ մի քանի տարի առաջ աղջնակի առողջական վիճակը ծայրահեղ վատ էր, սակայն հենց այն գիտակցությունը, որ ինքն էլ այս կյանքից կարող է ստանալ իրեն հասանելիքը իր դրական ազդեցությունն ունեցան ու Սիրուշիկն ասյօր անգամ փորձում է ինքնուրույն քայլեր անել.
«Ես հավատում եմ, որ եթե երեխային հետևես, զբաղվես նրանով, ապա նա անպայման կբարելավվի»,- ասում է մայրը :
Իսկ ինչ է տալիս պետությունը.
«Մեր կարգավիճակն ավելի քան բարդ է, քանի որ ես մենակով եմ մեծացնում հաշմանդամ երեխաներիս: Այո, ես անում եմ ամենը, որպեսզի երեխաները տարբեր խմբակներ այցելեն, սովորեն դպրոցում, բայց մենք ապրում ենք միայն թոշակով, որ ստանում են երեխաներս, ընդ որում վարձով ու ոչ մի օգնող չունենք»,- նշեց տիկին Մերին:
Երեխաները ստանում են ամենքը 18 հազար դրամ թոշակ, ինքը չի աշխատում, թեև բարձրագույն կրթություն ունի: Բազմաթիվ անգամներ դիմել է պետական ատյաններին` ՀՀ նախագահին և այլ գերատեսչություններին, նաև գործարարներին է ներկայացրել իրենց խնդիրը, սակայն ամենուր լուռ են, որևէ պատասխան ընտանիքը մինչ օրս չի ստացել: Ու այդպես էլ գոյատևում են…
«Փառք Աստծո գտնվեցին բարեխիղճ մարդիկ` «Հայաստան համահայկական հիմնադրամը» արդեն երկրորդ տարին հոգում է մեր տան վարձը, ինչի շնորհիվ կարողանում ենք գոնե տանը, այլ ոչ թե փողոցում ապրել, Առաքելական եկեղեցին է մեզ օգնում… բայց պետական մակարդակով մեզ հասանելիք օգնությունը ամսական 36 հազար դրամն է»,- նշում է Սիրուշիկի մայրը:
Իր չաշխատելը ևս բացատրություն ունի, քանի որ սպասում է երեխաներին դպրոցում ու դասերն ավարտվելուն պես ուղեկցում նրանց տուն: Այնպես որ նա պետք է ընտրություն կատարեր` երեխաների զարգացման ու կրթության ու աշխատանք ունենալու միջև: Այս պահի դրությամբ տիկին Մերին ընտրել է առաջին տարբերակը: Ու դեռ ապրում է Հայաստանում, թեև շատ լավ գիտի, որ արտերկրում ոչ միայն սահմանափակ կարողություններով երեխաներն են ստանում պետական աջակցություն, այլև` խնամակալը.
«Ինձ շատերն են ասել ու ասում, որ ես գնամ Հայաստանից, հենց հանուն երեխաների ապագայի համար… Ես հասկանում եմ, որ այստեղ երեխաներիս ոչ պետական հոգածություն կա, ոչ աջակցություն, անգամ նորմալ վերականգնողական կենտրոններն են բացակայում… չգիտեմ, շատ բարդ հարց է»,- նշում է մայրը, ով երազում է, որ երեխաները բժշկվեն: Երազանքն արտաբերում ու ավելացնում.
«Գիտեմ, որ շատ լուրջ առողջական խնդիրներ ունեն երեխաներս, գրեթե անբուժելի` ոչ մանկական կաթվածն է լիարժեք բուժվում, ոչ էլ աուտիզմը: Բայց երազում եմ այդ մասին, ինչպես նաև, որ մի օր մեր սեփական տունը կունենանք, այլ ոչ թե ամեն առավոտ ահը սրտումս արթնանամ, որ կարող է մի օր էլ դրսում հայտնվենք: Ես ջհանդամ, երեխեքիս մասին եմ մտածում» …
«… Ես հայ եմ և շատ եմ սիրում իմ Երևանը: Այն այնքան գեղեցիկ և նոր է ինձ համար: Ես երազում եմ զբոսնել Երևանի փողոցներով, լինել այգիներում ու պուրակներում… Բայց, ցավոք, ինձ համար դա շատ դժվար է, քանի որ ես անվասայլակ եմ օգտագործում և ինքնուրույն չեմ կարողանում տեղաշարժվել…..Շատ բազմաթիվ են իմ ու իմ նմանների խնդիրները մեր քաղաքում, բայց ՄԵՆՔ ՍԻՐՈՒՄ ԵՆՔ ՄԵՐ ԵՐԵՎԱՆԸ, ՄԵՆՔ ԷԼ ԵՆՔ ՆՐԱ ԶԱՎԱԿՆԵՐԸ, և մենք ակնկալում ենք, որ Այն էլ մեզ կսիրի, կհիշի ու հոգ կտանի իր զավակների համար»,- սա արդեն Սիրուշիկի նամակից մի հատված է, որն ուղղված է քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանին` հերթական պաշտոնյային, ում անցանկալի լռությունը հերթական հարվածը կհասցնի հազարավոր սիրուշիկներին ու նրանց ծնողներին:
Նախորդիվ`
12-ամյա Սիրանուշի նամակը քաղաքապետին. Ես երազում եմ զբոսնել Երևանի փողոցներով, լինել այգիներում
Լրահոս
Տեսանյութեր
Եթե Ադրբեջանը վստահ է, ինչո՞ւ է դատական գործընթացները դադարեցնելու մասին գաղափար առաջ քաշում
