Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ինքնաթիռը դուրս է գալիս ամպերի միջից ու` ներքևում Հռոմն է: Հենց այն տեսա, մտածեցի` սա քաղաք է: Ու այն, որ պիտի տեսածս ներկայացնեմ, տենդագին ստիպում էր զուգահեռներ կամ նկարագրականներ գտնել անմիջապես:

Հռոմ` այ սա քաղաք է... կարծես մի նյութ, որ ներդաշնակություն է կոչվում, հունցել են ու դրանից քանդակել են Սա: Տարօրինակության հասնող օրինաչափություն. նայում ես վերևից ու կտավին հանձնած գլուխգործոցի պես անքննելի ու ամբողջական գտնում այն` ամեն հաջորդ բացվող տեսարանի հետ:

Մտածում եմ` լավ է, որ ՀՀ նախագահի` Իտալիայի Հանրապետություն կատարած այցի պատվիրակության կազմում Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանն էլ է: Տպավորությունների մասին, սակայն ժամանակ կլինի իմանալ Երևանում միայն:

Օդանավակայանից լրագրողներով ավտոմեքենան շարժվում է դեպի Վատիկան, ուր ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը հանդիպելու է Նորին Սրբություն Հռոմի պապ Բենեդիկտոս XVI-ի հետ:

Ճանապարհն ավելի նեղ է, քան Երևանի օդանավակայանից դուրս եկողը: Թեթև խցանումներ, մեծ ավտոբուս, նեղլիկ փողոցներ… բայց կինոյական գոռգռացող իտալացիներ չտեսա ընդհանրապես: Հավանաբար, իտալական սերիալներն էլ են խաբում:

Բոլորն այստեղ բարեհամբյուր են... Ում նայում ես` ժպտում է, բարևում: Գուցե Վատիկանում ենք արդեն, դրա՞ համար:

Մի պատկերացում էլ այստեղ ջարդվեց, թե` ով գիտե մեզ ինչպես են ստուգելու: Կարող եմ ասել` մտանք ազատ: Ուղեկցեցին այն սրահը, որտեղ Հռոմի պապի ու ՀՀ նախագահի հանդիպումն է: Մի քիչ լարված ու լուռ սպասում ենք: Հանդիպակաց դռներից մտնում են կողմերը, լուսանկարիչները աշխույժ սկսում են շխշխկացնել ապարատները: Հանդիպումը առավել քան հետաքրքիր է ու հանդիսավոր:
Առավելը` սեփական աչքերով տեսնելն է:

Մթնորոտն էլ, հանդիպումն էլ ջերմ են: ՀՀ նախագահն ու Հռոմի պապը անցնում են առանձնասենյակ. իսկ մենք փոխանակվում ենք տպավորություններով: Կողքից հայերեն է լսվում է: «Վատիկանի ռադիոն» է: Մի քանի րոպեում հայ գաղութի խորհրդի բանբեր Ռոբերտ Աթարյանը պատմում է իրենց ռադիոյի մասին: Այս տարի Վատիկանի ռադիոն կլորում է իր ութսուն ամյակը, իսկ եթեր է արձակվում այն քառասունչորս լեզուներով: Հայկակական բաժինը նշում է քառասունհինգ ամյակը, ունի օրական քսան րոպե եթեր:

-Քսա՞ն:
-Տասնինը,- ճշտում է Ռոբերտը ու անցնում առաջ:

Մինչ առանձնազրույցը շարունակվում է. նա հասցնում է հիշել երկու հազար թիվը, երբ Հովհաննես Պողոս երկրորդն ու Գարեգին Ա-ն ստորագրել են փաստաթուղթ, որտեղ կա Ցեղասպանություն բառը:

-Կարելի է համարել. որ այդպիսով Վատիկանը ճանաչել է ցեղասպանությունը,- հայտարարում է Աթարյանը:

Մեզ հրավիրում են ներս. Հռոմի պապին են հերթով մոտենում հայաստանյան պատվիրակության անդամները` ձեռքսեղմում, ներկայացում:

Վերջում նվերների փոխանակումն է: Հռոմի պապը ուշադիր լսում է ՀՀ նախագահին: Թերևս պաշտոնական աղբյուրները կմանրամասնեն այս մասը: Մենք էլի դուրս ենք գալիս:

Բոլորիս կաթոլիկական խաչեր են նվիրում: Հռոմի պապը այդ նվերն անում է բոլոր այցելուներին: Մեզ ուղեկցողը անսպասելիորեն հայտարարում է, որ հնարավոր է Պապը լրագրողներին ևս ընդունի:

-Մեյբի,- համենայն դեպս խոսքն այսպես է ավարտում (անունը չհարցրեցինք):

Մենք արագ մի անգամ էլ ենք ճշտում, թե ինչպիսին է լինելու մեր «արարողակարգը»:

Հռոմի պապը ձեռքը համբույրի է մեկնում ոչ մեքենայաբար, ուշադիր նայում է, լսում ներկայացնողին, կրկնում է, թե ում հետ է հանդիպում, կամ ճշգրտող հարց է տալիս` ոչ մեկիս առանց խոսքի չթողեց:

Ինձ Հռոմը սկսում է դուր գալ: Մարդկայնորեն: Երևի հայ համայնքը հանգիստ է ապրում այստեղ` Հռոմում ջերմ, հայավարի-տնական մթնոլորտ է, բայց, կարծես, առանց հայավարի խնդիրների: Համենայն դեպս` մարդկանց դեմքին դրանք չես տեսնի:

Այս մի քանի օրը հագեցած են լինելու շատ:
Մինչ ՀՀ նախագահն ու պատվիրակության անդամները հանդիպում են Վատիկանի պետքարտուղար Կարդինալ Տարչիցիո Բերտոնեի հետ, մենք բակում զրուցում ենք Իտալիայում Հայաստանի դեսպան Ռուբեն Կարապետյանի հետ:

Դեսպանը ոգևորված է: Թեթև փոխանակվում ենք տպավորություններով, պատմում, որ պատրաստվում ենք (հայկական պատվիրակությունը) այցելել Սուրբ Պետրոս Մայր տաճար, որտեղ սրբերի արձանների շարքում Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչի արձանն է,,, Ու, որ այնուհետև այցելելու ենք Հռոմի Սուրբ Նիկողայոս Հայ Կաթոլիկ եկեղեցի:

-Անպայման կգրեք տեղադրված խաչքարի մասին.-ասում է դեսպանը.- Այն, որ քաղաքակրթության օրրան Իտալիայում` Հռոմի կենտրոնում, հայկական խաչքար է տեղադրվել, խոսում է այն մասին. որ Իտալիան ընդունում է հայկական մշակույթը:

Կասեի` ի ցույց է դնում փաստորեն: Կարծում եմ` պատվիրակության անդամ, ՀՀ մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանը դեռ սրան կանդրադառնա:

Դեսպանն այստեղ հիշեց նաև ադրբեջանցիներին, նրանց ծախսած հսկայական գումարները` ներկայացված լինելու համար, ու դրանց անարդյունք լինելը (սա կրկին խաչքարի համատեքստում):

Նա կարևորեց Իտալիա- Հայաստան փոխըմբռնումը, պետական բարձր մակարդակի հանդիպումները, որոնցով նշանավորվում է այդ փոխըմբռնումը, ու վերջապես ցուցահանդեսը, որ անց է կացվում Իտալիայի Հանրապետությունում ու կոչվում է` «Հայաստան. Քաղաքակրթության դրոշմներ»:

(շարունակելի)