Հալեպահայ ընտանիքի ողջ ունեցվածքը թալանված է, տունը` դատարկ
Մոտ 500 հազար դոլար արժողությամբ ունեցվածք. տուն, խանութներ, մեքենաներ… ամենը մնաց պատերազմից խավարող երկրում: Ամենն ահաբեկիչները գրավել են:
«Բան չմնաց, գողացել են: Միայն մի տուն ունեմ, դա էլ դատարկ է»,- ասում է Րաֆֆի Ռշտունին, ով մեկ ու կես տարի առաջ Հալեպից է եկել Հայաստան:
Ընտանիքը Սիրիայում վերելակների մասերի պատրաստման գործարան ուներ: Արտադրանքն արտահանում էին Լիբանան, Իրաք և արաբական այլ երկրներ:
Պատերազմական իրավիճակը բարդացել էր, իսկ Հայաստան գալու որոշումը կայացրեցին այն բանից հետո, երբ ռմբակոծվեց իրենց թաղամասը: Հայաստանում, գոնե, կյանքն ապահով կլինի. այս մտքով էլ եկան:
Որոշել էին մնալ հայրենիքում մինչև իրավիճակի հանդարտվելը, մինչև որ Սիրիայում կլռեր վերջին ռումբը: Պատերազմը դեռ չի խաղաղվել, իսկ ընտանիքը շարունակում է ապրել իր հետ բերած վերջին գումարներով:
Հայաստանում անգործ են. «Շատ քիչ գումար ենք բերել մեր հետ, դա էլ տան վարձի ու ապրուստի վրա ենք ծախսում: Մենք միայն շորերով եկանք, շատ բան չէինք էլ կարող բերել: Պետք է գործ անենք, որ ապրուստը վաստակենք, ուրիշին բեռ չլինենք: Բայց շատ դժվար է, դրամագլուխ է հարկավոր նոր բիզնես սկսելու համար, ինչը չունենք»:
Րաֆֆին իր հինգ հոգանոց ընտանիքը պահելու համար միջոցներ փնտրում է: Այժմ ընտանիքը փոձում է հարմարվել, ծանոթանալ. «Կինս ուտեսներ, քաղցրավենիք է պատրաստում, փորձում ենք ճանաչվել ու հաճախորդներ ձեռք բերել: Ես էլ կնոջս օգնում եմ, վաճառենք` ապրենք»:
Երկու աղջիկ և մեկ տղա ունեն: Տղան համալսարանում է սովորում, մի աղջիկն ավարտել է ուսումը, մյուսն էլ Լաթաքիայում է կրթություն ստանում:
Բացի աղջկանից, Սիրիայում այլ հարազատներ ևս ունեն, պաշարված ապրում են: Մնացել են Հալեպ քաղաքում և չեն կարողանում դուրս գալ:
«Եթե խաղաղվի, անշուշտ պիտի մենք էլ հետ գնանք, որովհետև այստեղ վարձով ենք ապրում, անգործ ենք: Հալեպում էլ իրավիճակը շատ բարդ է: Այնտեղ արելը շատ դժվար է, անկարելի է: Խաղաղվելու հնարավորությունը հիմա դեռ չի երևում: Իսկ հայերն էլ շատ տուժեցին ու շարունակում են տուժել: Թուրքերի ծրագիրն էր մեզ վնասել, իրենք անմասն չեն այս պատերազմից: Մենք այնտեղ մեծ համայնք ունեինք, դպրոցներ, եկեղեցի, ակումբներ… ամեն ինչ: Ազատ ապրում էինք, տեղի ժողովրդի հետ որևէ խնդիր չկար»,- նշում է Րաֆֆին:
Մյուս կողմից էլ, աստեղ է հանգիստ, ասում է նա ու հավելում. «Մեր հայրենիքն է: Մեր երազանքն էր, որ Հայաստան գանք: Բայց ինչպես ասում են` որտեղ հաց, այնտեղ կաց: Հուսանք, որ լավ կլինի: Գոնե կարողանանք գնալ, մեր հարստությունը վաճառել, որ դրանով այստեղ գործ զարգացնենք»:
Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`
Արտադրված է Հայաստանում` սիրիահայի կողմից. ջինս, ներքնազգեստ և սպորտային հագուստ
Հալեպահայն անհամբեր սպասում է պատերազմի ավարտին. «Երկրորդ դրախտը Հալեպն է»
Սիրիահայ ընտանիքի որդին Հայաստանում է ծնվել. «Ես հայրենիքս եմ ընտրել»
Երեք ամիս զենքը ձեռքին` ուղիղ պատերազմի աչքերին նայելով. հալեպահայը իր տունն էր պահում
«Ուզում է այնտեղ ոսկի տեղա, հետ չեմ գնա». Հալեպահայ ոսկերիչն Արցախում հող է մշակում
Քեսաբահայի հայացքն անցյալում է, սիրտը՝ անտեր մնացած տանը
Սիրիահայ բժշկի հիվանդանոցը՝ զինյալների բուժարան. Օտար կռիվն ու սեփական կորուստը
Սիրիահայ Պերճի տրեխներով ու յափնջիով Սարոն. «Հայություն կա «Անուշ»-ի մեջ»
Ուրիշի պատերազմը. Հալեպահայ ոսկերչի կիսատ թողած կյանքն ու անորոշ ապագան
Հալեպից Հորդանան, ապա Հայրենիք. Հետևում թողած թագավորական առաջարկների ու կյանքի մասին
Ապրել օտար հողում և Հայաստանը մեջդ ապրեցնել. Սիրիահայ ընտանիքի վերջին հանգրվանը
Սիրիայից Արցախ. Հայ երիտասարդը չավարտված պատերազմում իր գործն է գտել
«Հայրս ու մայրս 1915-ի ջարդն են տեսել, մենք էլ այսօր ավելի ճերմակ ջարդ տեսանք»
Հալեպի հայ հարսների օժիտն ասեղնագործող ու ծաղկող կնոջ մասին
Հալեպում թողած պարտությունն ու Հայաստանում գտած հաղթանակը
Ընդհատվող ժամանակագրություն` Հալեպից Երևան
Հալեպահայ մանկաբույժը՝ հայրենիքի, երեխաների ու խորթ չապրելու մասին
Հալեպի տունը պոկել-բերելու և այդպես էլ օտար մնալու մասին
Շուտ մեծացած մանուկներ, գողացված ուրախություն, ապրելու տենչ, հայ ընտանիքը չի լքում Հալեպը
Աշխարհի որ ծայրն էլ գնաս, հետ ես գալու, որովհետև միշտ կարոտելու ես. Հալեպահայ սրտաբան
Պատերազմը սեփական մաշկի վրա զգացած. Հալեպահայը կամավոր աշխատում է փախստականների համար
Տան կարոտը, հայրենիքը չթողնելը, հայ մնալու պարտքն ու Թումանյանի «Անուշը»… Հալեպահայ օպերային երգչուհին
«Գաբոյիս չեմ կարողանում բերել, երեխաս Հալեպում է». Սիրիահայ ընտանիքի երազանքը
Սիրիահայ. Մեր ինքնությունը այստեղ կպահենք, Հայաստանից դուրս ուր էլ գնանք, պիտի ձուլվենք
Սիրիահայ Ժիրայրն Արցախում է արդեն չորս տարի. Սեղան է նստում յոթ զավակով, մեծ տղան էլ զինվոր է
«Տանս վրա երկու անգամ հրթիռ է ընկել, տունս քանդվել է». Հալեպահայ Սոսին Երևանում սենդվիչ է վաճառում
Հալեպահայ. Խիղճ չունեցող մարդու ձեռքին մնացինք, այդքան գեղեցիկ քաղաքն ինչի՞ են վերածել
Սիրիահայ կին. Իսկ տունը, առօրյան, իմ հիշողություններն ինձ հետ են կանչում Սիրիա
Թեկուզ վաղը պատերազմը դադարի, հետ չեմ գնալու. Արցախում վերաբնակեցված սիրիահայ բժիշկ