Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արման Չիրիշյանի որդին Հայաստանում է ծնվել: Փոքրիկի մոր, հոր ու քրոջ ծննդականները սիրիական են, միայն իրենը` հայկական:

Արման Չիրիշյանի ընտանիքը 2012-ի սեպտեմբերին է եկել Հայաստան: Ընտանիքը որոշել էր որոշ ժամանակով գալ Հայաստան, փորձել այստեղ կյանքը շարունակել: Կինը, աղջիկն ու ինքը Հալեպում շատ բան թողեցին. ծնողներին, հարազատներին, աշխատանք ու տուն:

«Հալեպում մնացին տունս, խանութս, հիշողություններս, ծնողներս: Շատ եմ կարոտում: Ամենից շատ ծնողներիս եմ կարոտում: Բայց այստեղ շատ ենք հավանել, լավ է: Ծնողներս էլ են ուզում գալ, ուղղակի ամբողջ կյանքը, ամեն ինչը թողնել և գալու որոշումը հեշտ չէ ընդունել»,- ասում է նա:

Սիրիահայի խոսքով, այնտեղ հայերը կյանք էին ապրում, արաբների հետ լավ հարաբերություններ ունեին, ոչ ոք նեղություն չէր տալիս: Չնայած, որ կրոնը նույնը չէր, բայց միասին շատ լավ ապրում էին:

Արմանը Հալեպում ոսկու, արծաթի գործով էր զբաղվում: Հիմա նույն գործն է անում, Վերնիսաժում սեղանիկ ունի, հաճախորդների շրջանում էլ` մեծ ճանաչում:

«Հատուկ իմ համար գալիս են Վերնիսաժ, դա ինձ համար շատ լավ բան է: Ես շատ ուրախ եմ, որ այս կարճ ժամանակում այդպիսի հաճախորդներ ունեմ: Մեզ Հայաստանում լավ ընդունեցին, հարգում են: Ուր էլ գնանք, շատ լավ են վերաբերվում, ում հետ շփվել եմ, շատ լավ են վարվել»,- պատմում է հալեպահայը:

Նրա խոսքով, այնտեղ վատ օրեր տեսել են, երբ պատերազմը սկսվեց. «Բայց մեր փոխադրվելուց հետո վիճակն օր օրի վատացավ, հիմա էլ շատ վատ է: Օր կա, որ նույնիսկ հաց չեն ունենում ծնողներս»:

Ծնողների մասին խոսելիս Արմանը միանգամից պապերին է հիշում: Պապերը ստիպված թողել են տունը, բայց ծնողները դեռ համառորեն չեն գնում. «Իմ մեծ պապն ու տատը Մարաշից և Այնթափից են: Պապիկս Այնթափում է ծնվել, հիմա ինքն էլ է Հայաստանում: Իրենք էլ Արևմտյան Հայաստանից են գաղթել»:

Արմանը հիշում է գաղթական պապերին ու ասում. «Տա Աստված ամեն ինչ լավ լինի, մեր հանգրվանն էլ` Հայստանում»:
Ի տարբերություն շատ սիրիահայերի, Արմանը Սիրիայից ու այնտեղի կյանքից հեշտությամբ է կտրվել, ընտանիքը` նույնպես:
Եթե պատերազմը ավարտվի էլ, չեմ վերադառնա, ասում է նա. «Ես ուզում եմ իմ երկրում ապրել: Սիրիան իմ ծննդավայրն է, Հայաստանը` հայրենիքս, ես հայրենքիս եմ ընտրել: Այնտեղ թողել եմ 30 տարվա իմ կյանքի ընթացքում ձեռք բերած ամեն ինչը: Այստեղ դեռ մեծ բաներ չեմ գտել, դեռ փնտրում»:

Զրոյից նոր կյանք, գործ սկսելը դժվար է, բայց, ինչպես Արմանն է ասում, աշխատավոր մարդու համար խոչընդոտ չկա:

Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

Երեք ամիս զենքը ձեռքին` ուղիղ պատերազմի աչքերին նայելով. հալեպահայը իր տունն էր պահում

«Ուզում է այնտեղ ոսկի տեղա, հետ չեմ գնա». Հալեպահայ ոսկերիչն Արցախում հող է մշակում

Քեսաբահայի հայացքն անցյալում է, սիրտը՝ անտեր մնացած տանը

Սիրիահայ բժշկի հիվանդանոցը՝ զինյալների բուժարան. Օտար կռիվն ու սեփական կորուստը