Ձեր վստահելի աղբյուրը

2007 թվականը հայկական ֆուտբոլի համար անկասկած հաջողակ էր: Դրա մասին են վկայում և մեր ազգային հավաքականի տպավորիչ ելույթները, և մինչև 19 տարեկանների հավաքականի ձեռքբերումը Լիտվայում, և ակումբների բավական հաջող ելույթները եվրագավաթներում, և, ինչու չէ, նաև ինքնատիպ ու չափազանց հետաքրքիր վերջաբանով ներքին առաջնությունը:

Ասել, թե մեր ազգային հավաքականը նոր մակարդակի վրա է բարձրացել` նույնն է թե ոչինչ չասել: Այդ փաստն այժմ չի կարող հերքել նույնիսկ ամենամոլի չարակամը: Հայաստանի հավաքականի առջև արդեն լուրջ նպատակներ են դրվում, ու հենց դրա մասին խոսեց Հայաստանի Ֆուտբոլի Ֆեդերացիայի նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանը.

«Մեր ազգային ընտրանու ելույթներն այս մրցաշրջանում բոլորիս մեծ ուրախություն պարգևեցին: Վերջապես մեր ֆուտբոլիստներն սկսեցին հավատալ իրենց ուժերին և արժանի խաղ ցուցադրել ուժեղագույն թիմերի հետ հանդիպումներում: Այս գործում իր մեծ ավանդն ունի նաև Յան Պորտերֆիլդը: Հաջորդ տարի մեր ազգային հավաքականի առջև խնդիր է դրվելու հաղթահարել ընտրական փուլի արգելքն ու մասնակցել Աշխարհի գավաթի եզրափակիչ փուլին», - ասաց Ռուբեն Հայրապետյանը:
Հասարակ հայ երկրպագուն կարող է իր ազգային հավաքականից արդեն արդյունք պահանջել: Ինչ խոսք, դժվար թե դեռ մի քանի տարի առաջ որևէ մեկի, նույնիսկ, մտքով անցներ, որ մենք փորձելու ենք պայքարել 2010 թ. Հարավային Աֆրիկայում կայանալիք Աշխարհի առաջնության եզրափակիչ փուլի ուղեգրերի համար: Թե, մոտավորապես, ի՞նչ կազմով ենք փորձելու կատարել այդ «միսիան», քիչ թե շատ պարզ է, բայց, թե ով է գլխավորելու խիզախների այդ խումբն, առայժմ անորոշ է: Ֆեդերացիայի նախագահը անուններ չտվեց, բայց խոստացավ, որ շուտով մեր ազգային ընտրանին բարձրակարգ մարզիչ կունենա.

«Մեր ազգային հավաքականը կունենա արտասահմանցի բարձրագարգ մարզիչ: Այժմ մենք մի շարք մասնագետների հետ ենք բանակցություններ վարում, ովքեր մեծ ճանաչում ունեն ամբողջ ֆուտբոլային աշխարհում: Ինչպես գիտեք, այդ կարգի մարզիչներն այս ժամանակաշրջանում զբաղված են, բայց հավատացնում եմ` Հայաստանի ազգային ընտրանին կունենա բարձրակարգ արտասահմանցի մարզիչ»,- խոստացավ Ռուբեն Հայրապետյանը:

Արտասահմանցի մարզիչներ կան նաև մեր ներքին առաջնությունում: Օրինակ, մեր առաջատար թիմերից երկուսի գլխավոր մարզիչներն արտերկրից են: «Բանանցը» գլխավորում է բուլղարացի Նիկոլայ Կոստովը, իսկ «Արարատը»` Դուշան Միհիչը: Եվ, եթե առաջինը հասցրել է գրավել արծաթե մեդալակիրների երկրպագուների սրտերը, ապա երկրորդի մասին շատ քիչ բան է պարզ: Պարզ է միայն այն, որ Միհիչը գոհ է իր թիմի խաղից նույնիսկ այն ժամանակ, երբ նա պարտվում է, ասենք, 0-6 (!) հաշվով, գոհ է այն ժամանակ, երբ զրկվում է չեմպիոն դառնալու բոլոր հնարավորություններից: Սերբ մասնագետը դժգոհ է միայն լրագրողներից, և հատկապես նրանցից, ովքեր շատ են շեշտում Միհիչի` անհրաժեշտ մարզչական որակավորում չունենալու փաստը.
«Դուք` լրագրողներդ, ավելի լավ է գրեք Հայաստանի ներքին առաջնությունում ցածրակարգ մրցավարության մասին, այլ ոչ թե քննարկեք մարզչի լավ կամ վատ լինելը, կամ, ասենք, նրա որակավորում չունենալը», - այսպիսի հայտարարություն պարոն Դուշանն արեց առաջնության վերջին տուրի «Ուլիս» - «Արարատ» հանդիպումից հետո, երբ իր թիմը չկարողացավ հաղթահարել մրցակցին և զրկվեց բրոնզե մեդալներից:

Վերջին տուրից առաջ այսպիսի իրավիճակ էր` չեմպիոնը` պարզ էր («Փյունիկ»), իսկ մրցանակակիրները` ոչ: Մեդալների համար միանգամից երեք թիմ էր պայքարում` «Բանանցը», «Արարատն» ու «ՄԻԿԱՆ», եվ եթե Կոստովի թիմի հաղթանակը առաջնության բացահայտ ետնապահ «Կիլիկիայի» նկատմամբ կասկած չէր հարուցում, ապա Արկադի Անդրեասյանի ներկայիս և նախկին թիմերին դժվարին խաղեր էին սպասվում: Արարատցիներին հարկ էր միայն հաղթել «Ուլիսին» ու ապահովել երրորդ տեղը, այլ ելքի դեպքում շանս էր ստանում արդեն «ՄԻԿԱՆ», որն, իր հերթին, Ոսկեհատում պետք է հաղթեր մրցաշարային նպատակ չհետապնդող «Գանձասարին»: Մինչև հանդիպումների 90-րդ րոպեները ամեն ինչ ընթանում էր, կարծես նախապես պլանավորված սցենարով. «Արարատը» հաղթում էր, իսկ միկացիները «տանջվելով»` իրենց հանդիպումը տանում էին դեպի գոլազուրկ ոչ ոքի: Սակայն վերջին` ընդամենը մեկ րոպեի, ընթացքում ամեն ինչ 180 աստիճանով փոխվեց: Նախ «Ուլիսը» 11-մետրանոցի իրավունք ստացավ, որն իրացրեց «ՄԻԿԱՅԻ» նախկին դարպասապահ (!) Մայիս Ազիզյանը, իսկ Ոսկեհատում «ՄԻԿԱՆ» խփեց հաղթական գնդակը:

Ընդամենը մի քանի տուր առաջ, թվում էր, Անդրեասյանի թիմը մրցանակային տեղ գրավելու ոչ մի շանս չունի, բայց հանրապետության ամենագավաթային թիմը կրկնեց նախորդ տարվա արդյունքն ու նվաճեց բրոնզե մեդալները.
«Ես գլխավորեցի «ՄԻԿԱՆ» մրցաշրջանի կեսից, և այդ պարագայում ինձ համար բավական դժվար էր: Մենք չէինք մտածում, թե որ տեղն ենք գրավելու: Պարզապես խաղից խաղ փորձում էինք բարելավել մեր գործողությունները: Մեր առաջնային նպատակն էր ՈՒԵՖԱ-ի գավաթի խաղարկությունում հաջող հանդես գալը, իսկ ներքին առաջնությունում մեդալներ նվաճելը: Մեր կազմից մի շարք խաղացողներ հեռացան, եկան երիտասարդները: Մենք նոր թիմ ենք ստեղծում, այդուհանդերձ մեզ հաջողվեց լուծել մեր առջև դրված խնդիրները», - իր տպավորությունների մասին է պատմում թիմի գլխավոր մարզիչ Արկադի Անդրեասյանը:
Եվ միևնույնն է, գլխավոր իրադարձությւոնը «Փյունիկի» 7-րդ անընդմեջ չեմպիոնությունն է:

Գյուլբուդաղյանցի թիմն այս տարի սովորականի պես կայուն չէր: Փյունիկցիներն առաջնությունում 7 պարտություն կրեցին: Իհարկե, կան օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ պատճառներ: Դրանց մասին կխոսենք հետագայում, իսկ այժմ պարզապես շնորհավորենք չեմպիոնին:

Տիգրան Իսրայելյան, Հայաստանի Ֆուտբոլի ֆեդերացիայի մամուլի քարտուղարի պաշտոնակատար.«Առաջնությունը ստացվեց: Առաջին անգամ կար այսպիսի սուր պայքար չեմպիոնության և մրցանակային տեղերի համար: Ուրախացրին երկրորդ էշելոնի թիմերը, որոնք հավասար պայքարեցին առաջատարների հետ: Աստիճանաբար ավելանում է ֆուտբոլասերների քանակը մարզադաշտերում: «Փյունիկի» չեմպիոնությունը համարում եմ օրինաչափ, քանզի Գյուլբուդաղյանցի թիմը միակն էր, որ մրցաշրջանի ընթացքում լուրջ ձախողումներ չունեցավ: Շատ անհասկանալի իրավիճակ է «Արարատում»: Միջնամասում, երբ թիմը գլխավորում էր մրցաշարային աղյուսակը, մարզչի փոփոխությունն էլ ավելի անհասկանալի էր: Իրադարձությունների այսպիսի զարգացումը չէր կարող իր հետքը չթողնել «Արարատի» խաղացողների հոգեբանական վիճակի վրա, և արդյունքում այդ անվանի թիմը գրավեց միայն չորրորդ հորիզոնականը: Ինչ վերաբերում է մեր մյուս երկու մրցանակակիրներին` «Բանանցին» ու «Միկային», ապա հաջորդ մրցաշրջանում նրանցից ավելի մեծ սպասելիքներ կան»:

Առնո Սարգսյան, Հայաստանի Ֆուտբոլի ֆեդերացիայի արտոնագրման բաժնի պետ. «Ես նույնպես համաձայն եմ այն մտքի հետ, որ նախորդների հետ համեմատ այս առաջնությունը հաջողվեց: Կար ինտրիգ, մինչև նախավերջին տուրը կար սուր պայքար: Ինձ համար ամենամեծ անարդարություննը «ՈՒլիսի» 7-րդ տեղն էր: Այս թիմը, առաջնության վերջին 10-15 տուրերում շատ գրագետ և կայուն ֆուտբոլ ցուցադրեց:
Իսկ առաջնության ամենաանհասկանալի դրվագն, անկասկած «Արարատի» ղեկավարության, մեղմ ասած, տարօրինակ որոշումն էր` կապված մարզչի փոփոխության հետ: Մի կողմ թողնենք սերբ մասնագետի որակավորումը: Պարզապես այն պարագայում, երբ թիմը վստահորեն գլխավորում է մրցաշարային աղյուսակն` ի՞նչ իմաստ ունի մարզչին փոխելը: «Փյունիկն» արժանիորեն չեմպիոն դարձավ, բայց ես նույնը կասեի, եթե լավագույնը դառնար «Բանանցը»: