Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արտաքին գործերի նախկին նախարար Վարդան Օսկանյանը հերթական հարցազրույցն է տվել, հերթական անգամ դժգոհել երկրում առկա վիճակից և հերթական անգամ չի ճշտել, թե ինչ կարգավիճակով է նման անհանգստություն դրսևորում:

«Իմ առաջիկա քաղաքական ներգրավվածության ձևը և բովանդակությունը դեռ չեմ որոշել։ Սակայն ոչինչ չեմ բացառում»,- հայտարարել է Վարդան Օսկանյանն` ի պատասխան հարցին, թե առաջադրվելու է առաջիկա խորհրդարանական կամ նախագահական ընտրություններում: Իր այդ պատասխանով նախկին պաշտոնյան, ըստ էության, խուսափել է իր «այսօրվա կարգավիճակը» հստակեցնելուց: Ինչո՞ւ է սա կարևոր: Որովհետև Վարդան Օսկանյանի բոլոր պնդումների վերաբերյալ կան լուրջ հարցադրումներ: Բայց քանի որ հայտնի չէ` նա որպես քաղաքական գործի՞չ է հանդես գալիս, թե՞ փորձագետ, հետևաբար անհնար է հարցը ձևակերպել:

Այսպես, նախկին արտգործնախարարը խոսում է «Հազարամյակի մարտահրավերներ» հիմնադրամի հետ կապված խնդրի մասին և նշում. «Միացյալ Նահանգներն առաջին իսկ օրվանից զգուշացրել էր, որ եթե նշված չափանիշները խախտվեն, ապա ծրագիրը կդադարեցվի։ Եվ ահա այն փաստը, որ դա տեղի ունեցավ, ևս մեկ լրացուցիչ փաստարկ է առ այն, որ մեզանում այս տարիների ընթացքում ժողովրդավարական գործընթացները հետքայլ են կատարել. մենք ոչ թե տեղում ենք դոփում, այլ հետ ենք գնում»:

Եթե այս պնդումը պ-ն Օսկանյանն անում է որպես փորձագետ, ապա ասելիքն ամբողջացնելու համար նա ստիպված է պատասխանել հետևյալ հարցերին. որո՞նք են այն պատճառները, որ հանգեցրին այդ հետընթացին, դա հաղթահարելու ի՞նչ օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ խոչընդոտներ կան, ինչո՞ւ այդ հարցը արդիական դարձավ հենց այսօր և այլն: Մի խոսքով` սրանք հարցեր են, որոնք թույլ կտան Վարդան Օսկանյանին` իր պատկերացումների շրջանակներում, ուրվագծել իրավիճակի ու գործընթացների մի օբյեկտիվ պատկեր, որը հնարավորություն կտա գնահատել օրվա իշխանությունների և ընդդիմությունների գործողություններն ու ծրագրերը:

Իսկ եթե նախկին արտգործնախարարը խոսում է որպես քաղաքական գործիչ, ապա ստիպված է պատասխանել բազում հետաքրքիր հարցերի. ի՞նչ ժամանակահատված նկատի ունի պ-ն Օսկանյանը «այս տարիների ընթացքում» արտահայտությամբ և արդյոք դա ներառում է իր պաշտոնավարման 10 տարիները, ե՞րբ է «Հազարամյակի մարտահրավերներ» հիմանդրամը հայտարարել Հայաստանի ծրագիրը դադարեցնելու մասին և արդյոք պ-ն Օսկանյանը դեռ այդ ժամանակ պաշտոնավարում էր արգործնախարարի պաշտոնում, ինչո՞ւ նախկին նախարարը վերաբերմունք չի արտահայտում այն թեզի առնչությամբ, որ եթե այդ ծրագիրը դադարեցվի, իրականացման այլ ռեսուրսներ կգտնվեն, ի՞նչ լուծումներ է առաջարկում նա և ովքե՞ր կարող են դրանք իրականացնել և այսպես շարունակ:

Հարցադրումների տարբերություններն, ինչպես տեսնում եք, հսկայական է: Հենց այդ պատճառով էլ կարևորվում է կարգավիճակի հարցը: Կարգավիճակ, որի մասին Վարդան Օսկանյանը հմեստորեն լռում է:

Ըստ որում` արդեն երկու տարի հրապարակավ նշելով, որ չի որոշակիացրել իր մասնակցության ձևն ու բովանդակությունը` նա այդպես էլ չի հստակեցնում, թե ի՞նչ գործոններ հաշվի առնելով պետք է այդ որոշումը կայացնի և ե՞րբ: Առանց այս հարցում հստակեցումների, վախենանք, որ Վ. Օսկանյանի հետ բանավեճ կամ քննարկում չստացվի, կամ էլ ստացվի` բակային մակարդակով (ты дурак – сам ты дурак տրամաբանությամբ):

Ինչո՞ւ: Որովհետև նրա բոլոր հրապարակային գնահատականները փորձագիտականի չեն ձգտում և այդ հարթության մեջ ոչ մի արժեք չունեն: Բանն այն է, որ բացի իր հարազատ` արտաքին քաղաքական հարցերից, նա անընդհատ խոսում է նաև ներքաղաքական, սոցիալական, տնտեսական հարցերի մասին, և որպես կանոն խոցելի տեսակետներ արտահայտում: Օրինակները բազմաթիվ են:

Իսկ քաղաքական հարթության մեջ զրույց ծավալելու համար անհրաժեշտ է, որ նա նախ նման հայտ ներկայացնի, ինչը չի անում: Եվ եթե չի անում, մնում է միակ այլընտրանքը` փողոցային հարթությունը: Հասկանալի է, որ ոչ մի լուրջ մարդ այդ հարթության վրա հրապարակային բանավեճի մեջ չի մտնի:

Ի դեպ` ևս մեկ փաստարկ, որ Վարդան Օսկանյանը բակային բանավեճի է ձգտում: Իրականության մռայլ պատկերն ուրվագծելուց հետո նույն հարցազրույցում նա հայտարարել է. «Ամենացավալին այն է, որ այսօր հեռանկարի նշույլ անգամ չկա, որ իշխանություններն ուզում են ինչ-որ բան փոխել»։

Որպեսզի համոզի, որ իր պնդումը ոչ թե բակում նարդի խաղալիս արված էմոցիոնալ, այլ միանգամայն կշռադատված գնահատական է, պ-ն Օսկանյանը ստիպված է ներկայացնել այն գործիքներն ու չափորոշիչները, որոնցով «հեռանկարի նշույլներ» է բացահայտում: