Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Զատիկ» մանկատան շրջանավարտ, 24-ամյա Հայկ Սիմոնյանը դարձել է իր իսկ բարոյականության զոհը. 2006թ-ին մանկատնից դուրս գալուց հետո, երբ պետությունից պետք է բնակարան ստանար, ավելին` անգամ գիտեր, որ բնակարանը Կոմիտաս պողոտայի վրա է, նրան հավաստիացրել են, թե քանի որ գնում է բանակ, թող այդ բնակարանը զիջի մանկատան շրջանավարտ մի երիտասարդ կնոջ, որը երեխա է սպասում ու մի երեխա էլ արդեն ունի, իսկ երբ բանակից վերադառնա` արդեն իր բնակարանը կստանա: Սակայն 2008թ-ին վերադառնալով` մինչ օրս թակում է տարբեր գերատեսչությունների դռներ ու բացի չոր խոսքերից` «նախարարությունը գումար չի հատկացրել, որ բնակարան ստանաս» ու նրանից, որ ինքը նույնիսկ հերթի մեջ էլ չի այլևս` ոչինչ չունի:

Փականագործի մասնագիտություն ունեցող Հայկը չի աշխատում, ապրում է Զեյթունի հանրակացարանում` ամսական վճարելով 23 հազար դրամ: Panorama.am-ի հարցին ի պատասխան, թե որտեղի՞ց ապրուստի գումարը, նա նշեց, թե ընկերներն ու ծանոթներն են օգնում, իսկ այսպես ասած օրապահիկն էլ կազմված է մակարոնեղենից… մի խոսքով` ծայրահեղ վատ վիճակ:

Բնականաբար ապագայի մասին խոսելիս ուսերն է թոթվում` ի՞նչ ապագա, եթե դույզն ինչ անցյալի հետ հաշիվները չի մաքրել ու այդպես ճակատագրի հեգնանքը ուսերին շալակած` ինքն իրեն միայն բարի լույս ու բարի գիշեր է անում. ավելիի սպասում չունի:

«Աշխատանք չեմ կարողանում գտնել…. Չէ, խնդիրը նրանում չի, որ մանկատան շրջանավարտ եմ, ես դա չեմ ասում, բայց որ հարցնում են ծնող ունեմ թե չէ, պատասխանում եմ չէ…ասում են, թե տեղ չունեն… չնայած երևի էտ ա էլի…»,- պատմեց նա:

«Զատիկ» մանկատանն ապրել է 1993-2006թթ: Արդեն հասուն կյանքում երբ ինքն իր անձի ու խնդիրների հետ միայնակ մնացել էր մայրաքաղաքի փողոցներում, դժվարությունները տեսնելուց հետո դիմել է մանկատան տնօրենին, քանի որ լսել է, որ մանկատան շրջանավարտները որոշակի օգնություն են ստանում պետությունից ու գուցե մի բան հնարավոր է իրեն էլ հասնի:

Բայց պատասխանը եղել է այն, որ տարիքային սահմանափակում կա ու ինքը (այդ ժամանակ 23-ամյա երիտասարդ) դրանից օգտվել չի կարող: Ու դարձյալ մնացել է այն մի քանի հարյուր բախտակիցների շարքում, ովքեր պետություն իրենց թիկունքին չունեն` ոչ ֆինանսական, ոչ առողջապահական աջակցություն , ոչ էլ մարդավարի մոտեցում իր անձի նկատմամբ չի տեսել:

Վերջին անգամ, Հայկի խոսքերով, ինքը Աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարություն դիմել է երկու-երեք ամիս առաջ ու դարձյալ նախարարության Ընտանիքի, կանանց և երեխաների հիմնահարցերի վարչության պետ Լալա Ղազարյանը պատասխանել է, թե` գումար չկա` բնակարան չկա:

Դրանից հետո Հայկը պարզել է, որ ինքը նույնիսկ «Պետական աջակցություն ՀՀ մանկական խնամակալական կազմակերպությունների շրջանավարտներին» ծրագրի հերթագրվածների թվում էլ չի, ինչը նշանակում է, որ հույսերն էլ սին են. ինչպե՞ս պետք է ստանա բնակարան, եթե այս պետության համար, փաստորեն, մանկատան շրջանավարտ էլ չի համարվում:

Իսկ մեկ ամիս առաջ ինքը ու իր նման շուրջ տասը բախտակիցներ նամակով դիմել են հանրապետության նախագահ Սերժ Սարսյանին` ներկայացնելով փողոցում հայտնված, պետությանը ոչ պիտանի մանկատան շրջանավարտների խնդիրը.

«Պատասխանը դեռ չենք ստացել, բայց վստահ ենք, որ նախագահը մի բան կանի, նախարարության նման չի վարվի մեզ հետ»,- ասաց 24-ամյա երիտասարդը, որը միայն մակարոնեղեն ուտելով, գումար վաստակելու հնարավորությունից խտրականության պատճառով զուրկ լինելով զրկված է նաև շատ այլ արժեքներից, որոնք նվիրում է կյանքը` վայելել երիտասարդությունը, աղջկա սերը ու հոգսաշատ այս կյանքում փոքր ինչ անհոգ լինել: 

Ասում են` «լավություն արա, գցի ջուրը»...գուցե  հղի կնոջը արած նրա լավությունը այնտեղ` վերևներում, գնահատվի ու Հայկն էլ այս կյանքում գտնի իր տեղը: