Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ադրբեջանում իշխող վարչակարգը կրկին ձեռնամուխ է եղել երկրի նորագույն պատմության սրբագրման գործընթացին: Այս անգամ սրբագրման «ալիքի» տակ են ընկել ոչ ավել, ոչ պակաս՝ Հեյդար Բաբայի՝ Հեյդար Ալիևի արտահայտությունները: Համացանցում ակտիվորեն «մաքրազերծվում» են Խորհրդային ժամանակաշրջանում իրականացվող Լեռնային Ղարաբաղում ժողովրդագրական պատկերի՝ հոգուտ ադրբեջանցիների փոփոխելուն ուղղված ուղղորդված քաղաքականության վերաբերյալ Հեյդար Ալիևի կողմից արված հայտարարությունները:

Ադրբեջանի հանգուցյալ նախագահի՝ երկրի ներկայիս քարոզչականմեքենայի կողմից որդեգրած քաղաքականության համար առավել «անհարմար» հայտարարությունները «թվային ռեսուրսների թարմացման» պատրվակով պարզապես անհայտացել են նախագահական գրադարանի կայքից: Նախքան «թարմացումը» դրանց հետ հնարավոր էր ծանոթանալ «Հեյդար Ալիև. թվային փաստաթղթերի հավաքածու» բաժնում: Անհայտացել են նաև «Զերկալո» թերթի 2002 թ-ի հուլիսի 23-ի համարի և, «Բակինսկի րաբոչի» թերթերի 2002 թ-ի 25-ի № 139-րդ (24318) համարի թվային տարբերակները: Այս ամենով հանդերձ, սույն թերթերի բնօրինակների վրա կատարված հղումները պահպանվել են բազմաթիվ հոդվածներում և գրքերում:

Ավելին՝ Հեյդար Ալիևի հայտարարության բնօրինակը պահպանվել է ադրբեջանական «Էխո» թերթի 2002թ հուլիսի 24-ի № 138-րդ (383) համարում, ինչպես նաև այլ աղբյուրներում, որոնցով դեռևս չեն հացրել «զբաղվել» ադրբեջանական քարոզչամեքենայի «նվիրյալները»:

Հիշեցնենք, որ 2002 թ հույիսի 22-ին ադրբեջանական ԶԼՄ-ների հետ հանդիպման ժամանակ Արդրբեջանի այն ժամանակվա ղեկավար Հեյդար Ալիևը անկեղծերեն խոստովանել էր.

«Լեռնային Ղարաբաղի հիմանախնդիրը ծագել է 1988թ.-ին: Դա նոր խնդիր չէ: Այսինքն` դա բարդ հիմնախնդիր է: Բայց այն հարատևում է 20-րդ դարի սկզբից: Իրավիճակը բարվոք չէր նաև Խորհրդային ժամանակաշրջանում: Չնայած դրան, մենք վերահսկում էին իրավիճակը ԼՂ-ում: Ի՞նչի շնորհիվ: Առաջին հերթին խորհրդային համակարգն էր թույլ տալիս անել դա:

Երկրորդ՝ ես խոսում եմ այն ժամանակշրջանի մասին, երբ ես զբաղեցնում էի առաջին քարտուղարի պաշտոնը: Միևնույն ժամանակ, ես փորձում էի փոփոխել տեղի ժողովրդագրական պատկերը: Լեռնային Ղարաբաղը բարձրացնում էր ԲՈՒՀ-ի բացման հարցը: Մեզ մոտ բոլորը դրան դեմ էին: Ես մտածեցի և որոշեցի բացել, բայց միայն այն պայմանով, որ ուսուցումը իրականացվի 3 լեզուներով՝ ադրբեջաներեն, ռուսերեն և հայերեն: Բացեցինք: Հարակից շրջանների ադրբեջանցիներին մենք ուղարկում էինք ոչ թե Բաքու, այլ այնտեղ: Բացեցինք նաև կոշիկի արտադրության մեծ ֆաբրիկա: Բուն Ստեփանակերտում աշխատուժ չկար: Այնտեղ գործուղեցինք մարզի շրջակակա բնակավայրերի ադրբեջանցիներին: Այս և այլ քայլերով ես ձգտում էի հասնել նրան, որ ԼՂ-ում ադրբեջանցիների թիվն ավելանա, իսկ հայ բնակչությանը քանակը կրճատվի: Նրանք, ովքեր այն ժամնակ աշխատում էին Լեռնային Ղարաբաղում, գիտեն այդ մասին: Բոլոր դեպքերում, իմ կամքի, այլ հատկանիշների շնորհիվ իմ խոսքը օրենք էր նրանց համար»:

Ասատուր Սարգսյան