Ձեր վստահելի աղբյուրը

Մայիսի 6-ին Ֆրանսիայում կայացավ նախագահական ընտրությունների երկրորդ փուլը, որի արդյունքում Ֆրանսիայի նոր նախագահ ընտրվեց սոցիալիստ թեկնածու Ֆրանսուա Հոլլանդը:

Դրան հաջորդեց թուրք-ադրբեջանական մամուլում բարձրացած ցնծության ալիքը` ի նշան Սարկոզիի պարտության: Ակտիվորեն շահարկվում էր, որ Նիկոլա Սարկոզիի` ընտրություններում պարտվելու պատճառներից մեկն էլ նրա դիրքորոշումն էր Հայոց ցեղասպանության հարցում: Շահարկվող մյուս հարցն այն էր, որ նորընտիր նախագահ Ֆրանսուա Հոլլանդը չի շարունակելու այդ հարցում Սարկոզիի վարած քաղաքականությունը: Այդ «զորեղ» պնդումն ապացուցելու համար մեջբերվում էր Թուրքիայում ապրող ազգությամբ ֆրանսիացի մի քանի գործարարների կարծիքը:

Այս երկու պնդումներն էլ, սակայն, անհիմն են և իրականության հետ աղերսներ չունեն, քանի որ.
1. Հայոց ցեղասպանության հարցում Սարկոզիի ունեցած դիրքորոշումը ընտրություններում չէր կարող աշխատել ի վնաս նրա, քանզի Ֆրանսիայում կա մոտ կեսմիլիոնանաոց հայկական համայնք, այնինչ քվեարկության իրավունք ունեցող թուրքերի թիվը կազմում է մոտ 50 հազար:
2. Ինչպես Սարկոզին, այնպես էլ Հոլլանդը միշտ արտահայտվել են Հայոց ցեղասպանության ճանաչման և դատապարտման օգտին: Դրա ապացույցներից մեկն էլ այս տարվա ապրիլի 24-ին Փարիզի կենտրոնում` Կոմիտասի արձանի մոտ, տեղի ունեցած Հայոց ցեղասպանության զոհերի ոգեկոչման արարողությունն է, որին մասնակցեցին և ելույթներով հանդես եկան ինչպես այն ժամանակ դեռևս նախագահ հանդիսացող Սարկոզին, այնպես էլ նախագահի թեկնածու Հոլլանդը:
3. Նորընտիր նախագահ Հոլլանդը, ինչպես ընտրություններից առաջ, այնպես էլ դրանցից հետո բազմիցս վերահաստատել է իր դիրքորոշումը Հայոց ցեղասպանության հարցի վերաբերյալ` նշելով Հայոց ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնելող նոր օրինագիծ ընդունելու իր պատրաստակամությունը և ընդգծելով Թուրքիայի կողմից ցեղասպանության ընդունման անհրաժեշտությունը Եվրոմիություն մտնելու ճանապարհին (ըստ երևույթին, այս պատճառով է, որ Եվրոմիության հարցերով թուրք նախարար Բաղըշը անգործության է մատնվել և սկսել է հետաքրքրվել Լեռնային Ղարաբաղի հիմնախնդրով):
4. Ի վերջո, փաստ է, որ Ֆրանսիայում չի գտնվի որևէ ֆրանսիացի, ով կասկածի տակ կդնի Հայոց ցեղասպանության իրողությունը:
Շահարկումները վերաբերվում են բացառապես ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնել – չքրեականացնելու խնդրին:

Նշված բոլոր կետերը անվիճելի իրողություններ են պարունակում, և դրանց հարթությունից դուրս ընկած բոլոր հարցերը ցանկությունների և երևակայությունների շարքից են: Այնպես որ անլուրջ է Թուրքիայում ապրող շարքային մի քանի ֆրանսիացու կարծիքն աջուձախ բարձրաձայնելով` ներկայացնել դա որպես Ֆրանսիայի պետական դիրքորոշում: Այդ դեպքում ինքս էլ կարող եմ փաստել, որ երկար ժամանակ կրթություն ստանալով և ապրելով Ֆրանսիայում` ճանաչում եմ հարյուրավոր ֆրանսիացիների, ովքեր կասկածի տակ չեն դնում Հայոց ցեղասպանության փաստը և դատապարտում են դրա ժխտումը: Այդ մարդիկ լավ գիտեն, թե ինչ ասել է ցեղասպանություն, քանի որ տասնամյակներ ի վեր կողք կողքի ապրել են Ցեղասպանությունից հետո Ֆրանսիայում ապաստան գտած Զաքարյանների, Նիսանյանների ու Մեսրոպյանների սերունդների հետ, ում պապերն ու տատերը 1915-ին կոտորվել են երիտթուրքական հրոսակների կողմից:

Անկախ Ֆրանսիայում աջերի կամ ձախերի` իշխանության մոտ լինելուց` այս հարցի շուրջ պետական դիրքորոշումը մեկն է լինելու` Հայոց ցեղասպանության իրողությունն անհերքելի է: Ի վերջո պաշտոնական Անկարան ընդունելու է այդ փաստը և ներողություն է խնդրելու ցեղասպանության զոհերի միլիոնավուր ժառանգներից ու հայ ժողովրդից:

Սասուն Հովհաննիսյան
Ֆրանս-հայկական երիտասարդական հիմնադրամի նախագահ