Ձեր վստահելի աղբյուրը

Երևանում այսօր ընթացավ բողոքի երթ՝ վերջին օրերին Չինարի գյուղում տեղի ունեցած դեպքերի կապակցությամբ: Երթը մեկնարկեց Արամ Խաչատրյանի արձանի մոտից: Միջոցառմանը, որը կազմակերպել է «Հայազն» միությունը, մասնակցեցին տարբեր բուհերի ուսանողներ, հասարակական գործիչներ, նախկին զինծառայողներ: Երթի մասնակիցների ձեռքին էին «Մեր անվտանգության սահմանը Քուռ գետն է», «Դադարեցնել բանակցային գործընթացը», «Բաքուն լկտիաբար կորզում է Երևանի զիջումները», «Արցախի հարցը խաղաղ ճանապարհով չի լուծվելու» և այլ նման պաստառներ:

Panorama.am-ի լրագրողի հետ զրույցում երիտասարդները նշեցին, որ Չինարի գյուղում և նաև մինչ այդ դիրքերում զոհված զինծառայողների մահը իրենց անձնական ողբերգությունն էլ է և պետք է ոչ թե համարժեք պատասխան պետք է տալ, այլ «մեկին տասը»:

«1994 թվականին մազապուրծ լինելով պարտությունից, Ադրբեջանն այսօր լկտիաբար փորձում է վերափոխել իրավիճակը, և չի խորշում դիմել ամենանենգ քայլերի` սկսած խաղաղ բնակչության ուղղությամբ կրակ արձակելուց մինչև դիվերսիոն գործողություններ: Մենք չենք մոռացել նաև երկու տարի առաջ նրանց գերի ընկած երիտասարդ հովիվ` Սարիբեկյանի մահը: Եվ, ամենացավալին այն է, որ միջազգային հանրությունը չի արձագանքում այս դեպքերին, դրսևորելով երկդիմի քաղաքականություն», -ասաց երթի մասնակից Հայկ Վարդանյանը:

Ակցիայի կազմակերպիչները Բաղրամյան փողոցով շարժվեցին դեպի ՀՀ Նախագահի նստավայր, որտեղ աշխատակազմի ներկայացուցիչներին հանձնեցին կոչ- նամակը:

Նամակում ասված է.
«1994թ. մայիսին հաստատված կեղծ հրադադարի պայմաններում, յուրաքանչյուր տարի հայ երիտասարդ զինվորները տասնյակներով զոհ են գնում ադրբեջանական գրոհայինների հարձակումներին: Համարվում է, որ հայկական զորամասերը համարժեք պատասխան են տալիս թշնամուն: Սակայն, վերջին տարիներին ադրբեջանական հարձակումների և դրանց արդյունքում զոհվող հայորդիների թիվը միայն աճում է:

Տեղի ունեցողը հատուցումն է այն անպատասխանատու քայլի, որ Հայաստանի քաղաքական ու զինվորական ղեկավարությունը կատարեց 1994-ին՝ կիսատ թողնելով և հաղթական ավարտին չհասցնելով ազատագրական պատերազմը:
Ագրեսորին խաղաղություն պարտադրելու փոխարեն պաշտոնական Երևանը թույլ տվեց, որ իրեն ներքաշեն անիմաստ բանակցային գործընթացի մեջ, որի միակ նշանակությունը Հայաստանին անհնար տարածքային զիջումներ պարտադրելն է:
Բաքուն, իր հերթին, շահած ժամանակը արդյունավետորեն օգտագործում է իր սցենարով պատերազմի ավարտը նախապատրաստելու համար:

Այսօր հաճախ ենք լսում Բաքվին հասցեագրված դատապարտման խոսքեր: Սակայն թշնամուն ամոթանք տալը ամենաանիմաստ զբաղմունքն է, որը նաև ցուցադրում է սեփական անճարությունը: Մենք իհարկե հասկանում ենք, որ շարունակվող պատերազմը ընդհանրապես առանց զոհերի չի կարող լինել: Սակայն դատապարտում ենք այն թողտվությունը, որը ադրբեջանցիներին օրեցօր ավելի լկտի է
դարձնում:

Պահանջում ենք պետական, բանակային և դիվանագիտական ղեկավարությունից.
1. Անհապաղ վերանայել «պատասխան գործողությունների» մեր չափանիշը:
Թվաբանական համարժեք հատուցումը համարժեք չէ ըստ էության: Իրական համարժեք պատասխանը պետք է էապես ավելի մեծ լինի և ներառի ժողովրդագրական համամասնության, ինչպես նաև պատժիչ և կանխարգելիչ նշանակություն հաղորդող գործակիցները: Արդյունքում զոհերի մեկին տաս հարաբերությունը այն նվազագույնն է, որ կարող է ըստ էության համարժեք համարվել: Համարժեք պատասխանը, առանց վաղեմության սահմանափակման, պետք է վերաբերի նաև անցյալում պատճառված բոլոր կորուստներին:
2. Մինչև վերջին տարիների բոլոր կորուստներին համարժեք պատասխան տալու գործողությունների ավարտը դադարեցնել ամեն տեսակի ուղղակի, անուղղակի և միջնորդավորված դիվանագիտական շփումները թշնամի պետության և նրա հովանավորների հետ:
3. Երբևէ այլևս չքննարկել տարածքային զիջումներ պարունակող որևէ միջնորդական առաջարկություն:

Ապամիջազգայնացնել Արցախյան հիմնախնդիրը և ձեռնամուխ լինել բացառապես սեփական ուժերով դրա վերջնական լուծմանը, որը ենթադրում է
• Արցախի չբնակեցված և թերբնակեցված բոլոր շրջանների լիարժեք բնակեցումը և տնտեսական յուրացումը:
• Վերացնել Արցախի կարգավիճակին վերաբերող իրավական հակասությունները, այն ամբողջությամբ ներառելով ՀՀ վարչական տարածքի մեջ և վերականգնելով ՀՀ արցախաբնակ քաղաքացիների սահմանադրական իրավունքները:
• Ամրացնել պաշտպանական գիծը և պատրաստվել դիմագրավել Բաքվի նոր հարձակումներին, միաժամանակ հայտարարելով այն գինը, որն Ադրբեջանը ստիպված կլինի վճարել լայնածավալ մարտական գործողությունները վերսկսելու և պարտվելու դեպքում, դրա մեջ հստակորեն ներառելով առնվազն Գարդմանքի և Նախիջևանի ազատագրումը»:

Հանձնելով նամակը ՀՀ Նախագահի աշխատակազմի ներկայացուցիչներին, բողոքի երթի մասնակիցներն ուղևորվեցին դեպի ՀՀ Արտաքին գործերի նախարարություն: