Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Մինչև հիմա Ադրբեջանի իշխանությունները չեն հաշտվեկ այն մտքի հետ, որ աշխարհի մեծերի առաջ անպատրաստ հայ ժողովուրդը կարողացավ իր մեջ ուժ գտնել և վերադարձնել իր հայրենիքի մի փոքր կտորը, որ այսօր մեր այզգը ապրում է, ծնվում, կառուցում և բարգավաճում», - այսօր ասուլիսի ժամանակ ասաց Արցախյան պատերազմի հերոս Դուշման Վարդանի մայրը` Զարուհի Շամյանը:

«Ունենք հզոր բանակ, նվիրյալներ ունենք և անհրաժեշտության դեպքում հակահարված հասցրեցինք և կհասցնենք», - ասաց նա և հավելեց, որ հայ մայրերը կաթի հետ որդիներին սերմանում են հայրենասիրություն, իսկ ադրբեջանցի մայրերը` թե հայերն իրենց թշնամիներն են:

«Ես, նաև այլ հայ մայրեր ցավում ենք նաև ադրբեջանցի տղաների համար: Ադրբեջանցի մայրերը պետք է հասկանան, որ իրենց տղաները գնում են զոհվելու օտարի հողի համար: Պետք է հատուկ նշեմ, որ մեր տղաները գնում են` պաշտպանելու իրենց հայրենիքը… Հայրենասիրության ոգին թևածում է ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ Արցախում: Յուրաքանչյուր տղայի զոհվելով` ցավ եմ ապրում: Ադրբեջանցիները չեն հաղթի, կհաղթնեք մենք, եթե փորձեն հարձակվել, կհաղթենք»,- ասաց հերոսի մայրը:

Համեմատելով 1988 թվականի և այսօրվա հայրենասիրական ոգին, Զարուհի Շամյանը կարծիք հայտնց, որ այն ոչ թե մարել է կամ նվազել, պարզապես փոխվել են մարտահրավերներն ու հոգսերը: Նրա խոսքով` այսօրվա սերունդն ավելի ազատ է և անկաշկանդ, և կարողանում է յուրովի պաշտպանել իր հայրենիքը:

«Հիշում եմ, որ 1988 թվականին որդիս ինձ ասաց. « «Քո մահը անգամ ինձ հետ չի պահի, հայրենիք կա»: Նա ասել էր. «Պիտի մտնեմ Շուշի, հետ գամ Լաչինով…Եվ գնաց… Որդիս հասավ իր նպատակին` առաջիններից մեկը մտավ Շուշի և Լաչինով տուն վերադարձավ», -ասաց Դուշման Վարդանի մայրը:

Արցախյան պատերազմի հերոս Վարդան Դուշման Ստեփանյանը ծնվել է 1966թ. մարտի 9-ին Երևանում: 1984թ. կամավոր ծառայության է անցել Աֆղանստանում` սովետական բանակի կազմում: Զորացրվելուց հետո Դուշմանը ընդունվում է Երևանի պետական համալսարանի «Իրավաբանական» ֆակուլտետ: 1988թ.-ից Դուշմանն ամբողջապես նվիրվում է Արցախյան շարժմանը, ժողովրդի ազատագրական շարժմանը, ճանաչում ու հարգանք ձեռք բերում ժողովրդի շրջանում և դեռևս կենդանության օրոք դառնում է իսկական լեգենդ:
Վարդանը զոհվում է 1992 թվականի հուլիսի 3-ին, Արցախի Մյուրիշեն գյուղի մոտ, դավադիր ականից: Վարդանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» առաջին և երկրորդ աստիճանի շքանշաններով, «Շուշիի ազատագրման» և «Մոր երախտագիտությունը Արցախ աշխարհի հերոս զավակներին» մեդալներով: Վարդանի անունով է կոչվում ազատագրված Շուշիի փողոցներից մեկը, ինչպես նաև ԵՊՀ ամբիոններից մեկը, բազմաթիվ դպրոցներում կան Վարդանի անունը կրող դասարաններ: Վարդանին է նվիրված Դավիթ Ամալյանի երգերից մեկը, ինչպես նաև Գագիկ Հայկազունու «Հպարտ գնացեք երգը»: Որդու զոհվելուց հետո մայրը` տիկին Զարուհին, չնայած դժվարություններին, կարողացավ վերանորոգել բնակարանը և նրա տունը դարձնել տուն-թանգարան`ընդարձակ գրադարանով:Մուտքն այստեղ ազատ է և այցելուների պակաս չի լինում: