«Մի բարի պտուղ էլ մենք չենք» կամ` ո՞վ է մեղավոր, որ «շտապ օգնությունն» անվճար չի
Ցավոք, բոլորս էլ ժամանակ առ ժամանակ հասնում ենք բժշկի դուռը և ամեն անգամ կանչ գրանցելիս մենք հիշում ենք, որ «շտապ օգնության» ծառայությունն անվճար է, սակայն միևնույն է` դատարկաձեռն բժիշկներին ճամփա չենք դնում` «ո՞նց կլինի»:
Ի՞նչ է սա, սեփական իրավունքներից պակաս իրազեկված լինելու, թե այսպես կոչված «հայկական ադաթի» զոհ լինելու հետևանք դժվար է ասել: Բայց ներկայացված դրվագները վկայում են, որ միակողմանի մեղադրանքներ ներկայացնել բժիշկներին, թե ծառայությունն անվճար է, ինչու եք, օ ~ ստորներ, գումար վերցնում մեզանից այնքան էլ ճիշտ չէ: Ի վերջո, մի բարի պտուղ էլ մենք չենք ու մենք ինքներս ենք հաճախ առաջինը խախտում օրենքը (ի վերջո բժշկի գրպանը թղթադրամ դնելը կաշառք է դիտվում), սակայն հետո էլ պատեհ-անպատեհ բարձրաձայնում այն մասին, որ բոլոր բժիշկները միայն «փող են ուտում» ու առհասարակ` «երկիրը երկիր չի»: Այստեղ նաև հարկ է հիշել ռուսական հայտնի ասացվածքը` «Дают бери, бьют беги» ու գիտակցելով, որ մեր առօրյան ինքներս ենք կերտում և շատ դեպքերում հենց մեզանից է պետք սկսել բարեփոխումները` փորձել ապրել փոքր-ինչ այլ կերպ, ճիշտ... կստացվի թե ոչ` սա արդեն այլ հարց է (տեսնես ես կարո՞ղ եմ):
Դրվագ առաջին. «Իմը ինձ տուր... իմը ինձ տուր չտենա...»
Ազգականս երեք ամիս առաջ ինսուլտ է տարել, հիմա անկողնային է, ծանր վիճակում: Միայն տեղամասային թերապևտի հույսով մնալ այդպես էլ չհաջողվեց, հիվանդությունը բարդություններ առաջ քաշեց և արդյունքում օրերից մի օր «շտապ օգնությունը» մերոնց տնից կանչ արձանագրեց: Եկան. ստուգեցին, թխկթխկացրեցին ինչ-որ բժշկական գործիքներով, հարցուփորձ արեցին, ճնշում չափեցին... մի խոսքով` ամենը, ինչ անհրաժեշտ է արվեց:
Վերջում առաջարկեցին տեղափոխել հիվանդանոց, քանի որ վիճակը, մեղմ ասած, այնքան էլ լավ չէ, սակայն այնպիսի վերապահումով, թե հույս չկա, որ հիվանդանոցից նրան առողջացած կամ գոնե ոտքի վրա տուն կբերեք: Առաջարկեցին մտածել` զգուշացնելով, որ բուժումը հիվանդանոցում ամենևին էլ մատչելի չէ ու թեև հիվանդը 70 տարեկան թոշակառու է, միևնույն է պետպատվեր ասվածը այս պարագայում առ ոչինչ է և բուժումը նրանց վրա 200 հազար դրամից սկսած կնստի: Այն էլ, կրկնեց, հույս չկա, որ օգուտ կտա:
Մի խոսքով, վրա հասավ պահը, երբ բժիշկները, նախապես ստորագրել տալով բոլոր անհրաժեշտ փաստաթղթերը այն մասին, թե ինչ են արել ու ինչ են առաջարկել, մոտեցան դռանը, որ հեռանան: Դե, փոքրուց բոլորս էլ տեսել ենք, թե ի՞նչ է լինում նման դեպքերում` տանտիրոջ ձեռքը թղթադրամով զգուշավոր, որպեսզի ոչ ոք չտեսնի (բայց դե բոլորն էլ տեսնում են) մտնում է բժշկի գրպանը ու այնտեղ թողնելով պարունակությունը հապշտապ հետ քաշվում: Սակայն այս անգամ ամենը գնաց փոքր-ինչ այլ սցենարով:
Քանի դեռ բժիշկը սենյակում հիվանդին հրաժեշտ էր տալիս ու հուսադրում, որ ամեն ինչ լավ կլինի ու նա պետք է լավ սնվի, բուժքույրը, տեսնելով տանտիրուհու ձեռքում նախապատրաստած թղթադրամները (անգամ հասցրել էր հաշվել, որ 3 հազար է ձեռքին ու կողմնորոշվել), հապշտապ մոտեցավ նրան ու մեջքով կանգնելով բժշկին սկսեց ինչ-որ շարժումներ անել` աչքերով ցույց տալոց թղթադրամներին: Հետո լսվեց «Իմը ինձ տուր... իմը ինձ տուր չտենա», ինչը դարձյալ չհասկացվեց ու քանի որ ամեն վայրկյանը թանկ էր` նա պարզապես ձեռքը գցեց, այդ երեք հազարից մեկը վերցրեց ու շուտ դրեց գրպանը: Բժիշկը, իհարկե, ամեն ինչ էլ նկատեց, բայց «էթիկայից ելնելով» ոչ մի ռեակցիա չտվեց: Փոխարենը «թույլ տվեց», որ տանտիրուհու ձեռքը իր առաքելությունը կատարի ու երկուսով հեռացան տանից:
Դժվար է ասել հետո ի՞նչ է տեղի ունեցել «շտապ օգնության» մեքենայում, առավել ևս, որ շրջանառվող լուրերի համաձայն` բրիգադը կիսվում է նաև վարորդի հետ: Բայց փաստը մնում է փաստ` բուժքույրերը, երևի, այլևս չեն վստահում բժիշկներին `վաստակածը կիսելու առումով ու իրենք իրենց գլխի ճարը տեսնում.
Դրվագ երկրորդ. Տեսնես ինչի՞ ինձնից փող չվերցրեցին, կարող է այնքան վատ էի ....
Ծանոթներիցս մեկը, երբ պատմեցի այս պատմությունը, հիշեց, որ մոտ երեք շաբաթ առաջ էլ ինքն էր «շտապ օգնություն» կանչել: Եկել էին, անհրաժեշտն արել, սրսկել, երկար-բարակ հարցեր տվել... մի խոսքով` նույնը: Բայց «շտապ օգնության» այդ բրիգադը բավականին լավ ու ուշադիր մասնագետներով էր հագեցած ու երկար ժամանակ չէր հեռանում` անձամբ հետևելով հիվանդի վիճակին:
Վերջում էլ, երբ վիճակը կայունացել էր ու տանտիրոջ հայնտի առաքելության պահն էր հասել, բժիշկները պարզապես հրաժարվել էին վերցնել առաջարկվող գումարը: Ավելին` արտաբերել անգամ «պետք չի անել տենց բան », բայց տանտերը համառություն էր ցուցաբերել ու գումարը հասցրել նշանակետին... Այստեղ, կարելի է ասել, գործել էր «Ո՞նց կլինի, այդքան ուշադիր էին» սկզբունքը ու թքած, որ դա իր գործն է ու ինքը պետությունից գումար է ստանում հիվանդներին սպասարկելու համար:
Ի դեպ, ծանոթս, ով պատմեց իր հետ կատարվածը, չմոռացավ նաև կատակել. «Կարող ա՞ այնքան վատ էի, մեռնում էի, դրա համար էլ չէին ուզում վերցնել...»:
Լրահոս
Տեսանյութեր
Ինչո՞ւ հանկարծ ՀՀ իշխանությունները որոշեցին խլել արցախցիների կենսաթոշակային խնայողությունները
