Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Ես պատերազմին շատ եմ պետք, ինձ գնդակ չի կպչի, իսկ եթե զոհվեմ, միայն դավադիր ականից կլինի»: Այս խոսքերը պատկանում են արցախյան պատերազմի ազատամարտիկ Դուշման Վարդանին, ով ուղիղ 20 տարի առաջ այս օրը ընկավ Արցախի Մյուրիշեն գյուղի մոտ:

Խելացի, համեստ անձնավորություն, խաղաղ իրավիճակներում հանգիստ էր, սակայն մարտական գործողությունների ժամանակ անհանգիստ էր, աշխույժ: Այսպես բնութագրեցին Դուշման Վարդանին նրա մարտական ընկերներ Իգոր Սարգսյանը և Մկրտիչ Տոնոյանը լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ: «Վարդանը գաղափարական մարտիկ էր»,- ընդգծեց Ի. Սարգսյանը` նշելով, որ Վարդանը սիրված էր թե հրամանատարության, թե ընկերների կողմից,

Նրա խոսքով, լինելով պատանիներ, Դուշման Վարդանն իրենց մարզել է, որպեսզի կարողանան մասնակցել մարտական գործողություններին: «Զենք վերցնել ու գնալ կռվելու արդեն իսկ մեծ հերոսություն է, իսկ ինչպիսին կլինի զինվորը`լավ թե վատ, կախված է հրամանատարից»,- ասել է Դուշման Վարդանը:

Ի.Սարգսյանը փոխանցեց, որ Դուշման մականունը տվել են Ղարաբաղում. ըստ ամենայնի` այնքան է խոսել Աֆղանստանի դուշմանների մասին, որ անվանումը դարձել է Վարդան Ստեփանյանի մականունը:

Նշենք, որ Վարդան Ստեփանյանը 1984թ. կամավոր ծառայության է անցել Աֆղանստանում` սովետական բանակի կազմում: «Աֆղանստան ծառայելու գնացի կամավոր, ուզում էի լավ կռվել սովորել և կռվեցի: Վատ զինվոր չեմ եղել և միշտ հավատացել եմ, որ մի օր Հայոց բանակի զինվոր եմ լինելու»,- ասել է ազատամարտիկը: Զորացրվելուց հետո Դուշմանը ընդունվում է Երևանի պետական համալսարանի «Իրավաբանական» ֆակուլտետ: 1988թ.-ից Դուշմանն ամբողջապես նվիրվում է Արցախյան շարժմանը: «Ամոթ է այն երիտասարդների համար, ովքեր գնում են Ռուսաստան և դառնում այնտեղ հնոցապան կամ մեխանիկ: Թուրքիան մեր դարավոր թշնամին է, ո՞վ պետք է դառնա զինվոր կամ սպա, ո՞վ պետք է կռվի»,- ասել է ասզատամարտիկ Դուշման Վարդանը: