Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ադրբեջանի պաշտպանության բանակի նախկին զինծառայող, ներկայում Ֆրանսիայի Թուլուզ քաղաքում վտարանդի Ռահիմ Նամազովը ադրբեջանական Teref թերթին հղած նամակում հայտարարել է, որ Ադրբեջանի զինված ուժերի` Նախիջեւանի ինքնավար հանրապետության տարածքում տեղակայված զորամասերում զբաղված են զինվորների ներքին օրգանների վաճառքով: Teref.info լրատվական կայքը եւ «Ենի Մուսավաթ» թերթը հրապարակել են Ռահիմ Նամազովի նամակը

Ադրբեջանի բանակի նախկին զինծառայողը նամակում նշում է, որ գեներալ լեյտենանտ Քերեմ Մուստաֆաեւի եւ իրեն Նախիջեւանի «խան» համարող ինքնավար հանրապետության գերագույն խորհրդի նախագահ Վասիֆ Թալիբովի մոտ բարեկամ, Նախիջեւանի ռազմական դատախազ Յաշար Հասանովի հիմնական զբաղմունքը հենց զինվորների ներքին օրգանների վաճառքն է:

Ադրբեջանի Շաքի քաղաքում 1978 թ-ին ծնված Նամազովը բուհն ավարտելուց հետո 2005 թ-ին զորակոչվում է բանակ: 2000 մանաթ կաշառք տալուց հրաժարվելու պատճառով, Շաքիի այն ժամանակվա զինկոմը 3-ամյա երեխա ունեցող Նամազովին ուղարկում է, իր բառերով, «այնտեղ, որտեղից չեն վերադառնում»:

«2005 թ-ի օգոստոսի վերջին ինձ ուղարկեցին Նախիջեւանում տեղակայված թիվ 215 զորամաս: Այդտեղ Յաշար Հասանովը ստուգեց իմ մեքենա վարելու վարպետությունը եւ նշանակեց իրեն վարորդ: Ես վարում էի նրան պատկանող «Նիվա» մակնիշի ավտոմեքենան: Օգոստոսի վերջից մինչեւ դեկտեմբեր որպես վարորդ ծառայելու ժամանակաշրջանում իմ տեսածները չէի ցանկանա, որ մեկ ուրիշը տեսներ: Գրեթե ամեն օր գնում էինք նվազագույնը երկու ռազմական միջադեպի հետքերով: Կամ զինվորը գնդակահարում էր զինվորին, կամ սպան` զինվորին, կամ էլ` զինվորը` սպային: Նախիջեւանի ռազմական դատախազի մոտ ծառայությունս սկսած օրվանից օրագիր էի պահում: Նշեմ, որ ինքնասպանություն կատարողների մեջ զինվորների հետ շատ կային նաեւ ծառայության ժամկետը վերջացած, սակայն ապօրինաբար չզորացրված, հարկադրաբար ծառայությունը շարունակող ենթասպաներ եւ սպաներ: Օրինակ` Գյանջայից Սպարտակ անունով մի սպա կար: Նրա մահվան գործն այնպես քողարկեցին, որ հնարավոր է` մինչ այժմ բացահայտված չէ: Զինվորների ներքին օրգանների հանելու գործը կատարվում էր թիվ 217 զորամասի բուժկետում: Ես բազմիցս եմ եղել դրա ականատեսը: Նույնիսկ դատախազ Հասանովը մի անգամ ինձ ասաց. «Երազումս տեսա զորամասերից մեկում ինքնասպանութուն կատարած զինվորին, որն ինձ խնդրում էր վերադարձնել երիկամները»: Ես ցնցվել էի: Բայց նա շարունակեց, թե` «շան որդին կարծում է, թե իր երիկամները դեռ ինձ մոտ են»: Օրագրումս իմ գրառումները պատճառ դարձան, որ ինձ Նախիջեւանից այլ տեղ ծառայության ուղարկեն: Նոր դատախազն իմացել էր օրագրիս մասին, ստիպեց ոչնչացնել այն, հայտնեց կորպուսի հրամանատարին եւ Նախիջեւանի խան Վասիֆին: Ինձ առանց որեւէ պատճառի 10 օր նստեցրին, հետո տեղափոխեցին Օրդուբադի ցուրտ լեռներից մեկը: 2006 թ-ի մայիսի 4-ին շինծու դատ արեցին Ջուլֆայում տեղակայված թիվ 216 զորամասի դահլիճում, նախօրոք վախեցված եւ սովորեցված զինվորները սուտ ցուցմունքներ տվեցին եւ ինձ ազատազրկման ենթարկեցին 1 տարի 5 ամիս 17 օր ժամկետով: 9 ամիս հետո ազատվեցի Բաքվի թիվ 16 բանտից: Ազատվելուց հետո բազմիցս դիմել եմ երկրի ղեկավարին եւ ուժային կառույցներին, հեռագրեր ուղարկել, բայց` անօգուտ», -նամակում գրում է Նամազովը եւ խնդրում թերթի խմբագրությունից անպայման հավելել հետեւյալ տողերը. «Նախիջեւանի զորամասերում վերջին մեկ տարվա ընթացքում մահացած ցանկացած զինվորի էքսգումացիան շատ բան ցույց կտա եւ կապացուցի իմ ասածները: Ուզում եմ ադրբեջանական մամուլին հասցնել նաեւ, որ Եվրոպայում հայերի կեղծ փաստաթղթերով բնակվող ադրբեջանցիներին բացահայտելուց հետո մամուլը երես է թեքել ինձնից: Այնպես եմ հասկանում, որ իմ գրածներից հետո թերթերի «աղաները» (վերահսկող չինովնիկները) քաշել են խմբագիրների ականջները»:

Նամազովը նշել է, որ աշխատել է Հաշմանդամների միության «Հաշմանդամ» թերթում: 2001 թ-ին, որպես խմբագրության աշխատակից, մասնակցել է Ղարաբաղի վետերանների հացադուլի ակցիային եւ 6 տարի ժամկետով ազատազրկման ենթարկվել: 2001 թ-ի օգոստոսի 18-ին իրեն ներում է շնորհվել: Երկրորդ անգամ ձերբակալվել է Նախիջեւանում ծառայության ժամանակ: Բանտից դուրս գալուց հետո դատարանը շինծու մեղադրանքով նրա նկատմամբ հարկադիր աշխատանքի պատիժ է սահմանել: Դրանից հետո նա ընտանիքի հետ լքել է Ադրբեջանը եւ գաղթել Ֆրանսիայի Թուլուզ քաղաք: