Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հունգարիայի կառավարությունը հայաստանյան մի շարք գործիչների հետ ակնհայտ նմանություն ունի. երևում է ակնհայտ ճշմարտություններն ընդունել չի սիրում, փոխարենը նախընտրում է հողմաղացների դեմ պատերազմը:

Սեպտեմբերի 2-ին, երբ ողջ Եվրոպան ու քաղաքակիրթ մարդկությունը վայելում էր կիրակնօրյա հանգիստը, հունգարական իշխանությունները` նրանք, ովքեր Սաֆարովի գործով ուղղակի պատասխանատվություն են կրում, հանգիստը կորցրած, ինչ-որ կիսաքայլեր են մտածել` ապացուցելու համար, թե իրենք գործարքի չեն գնացել: Ի՞նչ են արել:

Նախ արտահոսք է լինում արդարադատության նախարարությունից ու պրոիշխանական թերթերից մեկի կայքում է հայտնվում Ադրբեջանից օգոստոսի 15-ին ստացված նամակը, որով Բաքուն Սաֆարովին արտահանձնելու խնդրանք է ներկայացնում` երդվելով, որ հավատարիմ կմնա իր ստանձնած պարտավորություններին: Սա արվեց հետագա արդարացումների համար բազա ապահովելու համար:

Երկրորդ քայլով հունգարական արտգործնախարարությունը բողոքի նոտա ուղարկեց Ադրբեջանին, որտեղ դատապարտեց Իլհամ Ալիևի որոշումը: Սա էլ ըստ երևույթին արվեց` ցույց տալու համար, թե պակաս մտահոգ չէ կատարվածից: Ըստ էության, այս երկու քայլերը կոչված էին ժխտելու այն թեզը, թե հունգարական իշխանությունները գործարքի են գնացել Բաքվի հետ, ըստ որում` կլորիկ գումարի դիմաց:

Համարելով, որ խնդիրը լուծել են, Բուդապեշտում պաշտոնավարող բարձր մակարդակի կոռուպցիոներներն անցան հարձակման. հրապարակվեց արդարադատության և արտագին գործերի նախարարությունների համատեղ հայտարարություն: Տեքստում հունգարացիք պահանջում են իրենց նկատմամբ հարգալից լինել, վստահեցնում են, որ իրենք խաղի ոչ մի կանոն չեն խախտել ու մի բան էլ ավելի` մեղադրում են Հայաստանին` դիվանագիտական հարաբերությունների վրա ստվեր գցող գործողությունների մեջ:

Ըստ ամենայնի` Բուդապեշտում համարում են, որ այսկերպ իրենք սպառիչ բացատրություններ են տվել, ինչպես ԱՄՆ-ն էր պահանջել ու ձեռքի հետ էլ արձագանքել են Հայաստանի նոտային: Բայց, արդյոք, այդպե՞ս է դա: Պարզվում է` ոչ, քանզի մի քանի էպիզոդներում բացակայում են պահանջվող մանրուքները: Ինչո՞ւմն է բանը:

Հունգարիան վստահեցնում է, որ «հարգելով գործող կանոնները՝ գործել է թափանցիկության ոգով»: Եթե Բուդապեշտում թափանցիկություն բառի տակ այլ բան չեն հասկանում, ապա տվյալ դեպքում մի քանի հարց է առաջանում.

1. Ինչո՞ւ է օգոստոսի 15-ին ստացված նամակը գաղտնի պահվել: Կա որևէ հրապարակային հայտարարություն, տեղեկատվություն, որ Ադրբեջանի կառավարությունը Սաֆարովին արտահանձնելու խնդրագիր է ներկայացրել:

Պարզ տրամաբանությունը և թափանցիկության ոգին հուշում են, որ Հունգարիայի կառավարությունը հնարավոր մեղադրանքներից խուսափելու համար պարտավոր էր բացահայտ հայտարարել ստացված խնդրագրի մասին (հատկապես որ մտադիր էր այն բավարարել) և պարզաբանել, որ որոշում կայացնում է գործընկերոջ` Ադրբեջանի նկատմամբ վստահությունից ելնելով: Այդ դեպքում Բուդապեշտը ալիբի կապահովեր ու Բաքվին ուղարկած նոտան էլ արժեք կունենար: Իսկ ի՞նչ ունենք այսօր. գաղտնի գործարք և ձևական սեթևեթանք, որոնք գործող կանոններն հարգելու հետ որևէ առնչություն չունեն:

2. Ինչո՞ւ օգոստոսի 31-ին Ռամիլ Սաֆարովի արտահանձնման մասին հայտնի է դառնում միայն այն բանից հետո, երբ Իլհամ Ալիևն արդեն Բաքվում գտնվող Սաֆարովին ներում է շնորհում:

Ակնհայտ է, որ Ռամիլ Սաֆարովը Բուդապեշտի օդակայանում ավելի շուտ է հայտնվել, քան Բաքվում: Սակայն Բուդապեշտից որևէ տեղեկատվություն մինչ օդանավի Բաքու հասնելը չի եղել: Եթե բանտարկվածին արտահանձնում են, նրա համար հատուկ չվերթ է կազմակերպվում, կնշանակի մի բան` իրականացվել է խիստ գաղտնի գործողություն, որից Հունգարիայի բարձրագույն իշխանությունները չէին կարող տեղյակ չլինել:

3. Հայաստանի իշխանություններն ուղղակի հայտարարեցին, որ խնդրի առնչությամբ բազմաթիվ հարցումներ են արել հունգարական կողմին, որոնց պատասխանից չի հետևել, որ Սաֆարովին հանձնելու մտադրություն են ունեցել: «Թափանցիկության ոգով» գործող հունգարական կառավարությունն ինչո՞ւ Բաքվից ստացած նամակի հետ միասին տեղեկատվական տարածք բաց չի թողել Հայաստանից ստացած նամակի տեքստը և իր ուղարկած պատասխանը կամ պաշտոնապես չի հայտարարել, որ այդպիսիք չեն եղել:

Տրամաբանությունը հուշում է, որ պոստֆակտում հրապարակայնությունն ու թափանցիկությունը խիստ ընտրանքային են ու կոչված են իրենց գործողությունների արդարացմանը:

Նշված հարցադրումները մի քանիսն են այն կռվաններից, որոնք ապացուցում են, որ Բուդապեշտը գործարքի է գնացել Ադրբեջանի հետ, և գործարքի մաս է կազմել ոչ միայն Ռամիլ Սաֆարովին արտաահանձնելը, այլև` այդ գործողությունը հնարավորինս արագ և գաղտնի կազմակերպելը: Առավել քան համոզված եմ, որ հունգարացիները Սաֆարովին Ադրբեջան ճանապարհել են Բուդապեշտի օդանավակայանի VIP սրահից` ԶԼՄ-ների աչքից, շառից փորձանքից հեռու տրամաբանությունից ելնելով:

Մնում է զարմանալ, արդյոք Եվրոպան, որ անընդհատ բարձրաձայնում է համամարդկային արժեքների, մարդու իրավունքների ու ժողովրդավարության մասին, համամիտ է այն իրողության հետ, որ փողի դիմաց ոճրագործներին կարելի է նաև VIP ծառայություններ մատուցել: