Ձեր վստահելի աղբյուրը

Կ. Դեմիրճյանի անվան Մարզահամերգային համալիրում երեկ երեկոյան լեփ-լեցուն դահլիճում 2 ժամից ավելի տևած երգուպարից հետո հայ հայտնի երգիչ Հարութ Փամբուկչյանը, նույն ինքը, Ձախ Հարութը պատասխանեց Panorama.am-ի հարցերին: Նկատենք, որ համերգի ընթացքում նա պարբերաբար իջնում էր, շփվում-պարում հանդիսատեսի հետ: Մի անգամ էլ էդպես ողջունելով տրիբունաներում նստած երկրպագուներին, մոտեցավ այն հատվածին, որտեղ նստած էին համերգի կազմակերպիչներ Հանրապետական կուսակցության ներկայացուցիչները, բացականչեց. «Ջա՜ն, իշխանություն ջան»:

-Երկու ժամից ավելի բեմում երգում էիք, ակտիվ պարում, հոգնեցի՞ք:
-Ինչպես կարելի է հոգնել այսպիսի ժողովրդի առաջ: Ես իմ հոգնությունս չեմ զգում, ես երբ իմ ժողովրդի կողմից հետադարձ էներգիան զգում եմ, չեմ հոգնում: Հակառակը ամեն կեպ ուրախանում էի, նոր լիցք էի ստանում ժողովրդից:

-«Երևանի գիշերներում»-ը երգելիս հուզվեցիք...
-Էդ իմ թույլ կողմն է (նորից հուզվում է-հեղ.): Այդ երգը երգելիս միշտ էլ հուզվել եմ, որովհետև սա իմ երազների քաղաքն ա, ես ստեղ մարդացել եմ, ստեղ եմ ուսում առել, ստեղ եմ կրթվել, ապրել եմ ես էստեղ ու ամեն մի քարը անգիր գիտեմ ես, դրա համար այդ երգի կողքով անտարբեր, հենց էնպես անցնել չեմ կարող:

-Դուք եկել եք Հայաստան միայն այս համերգին մասնակցելու համա՞ր, թե՞ այլ ծրագրեր էլ ունե՞ք
-Մինչ այդ Վիեննա գնացինք, էնտեղ ելույթ ունեցանք, բայց հատուկ ուսանողական հիմնադրամի կազմակերպության միջոցով հրավիրված էինք եկա այս համերգի համար:

-Երկա՞ր եք մնալու Երևանում:
-Չէ արդեն մեկ շաբաթ է՝ ստեղ ենք: Կիրակի օրը պետք է վերադառնանք, որովհետև Ավստրալիա պետք է գնանք ելույթների:

-Երգելու ընթացքում դուք պարբերաբար ասում էիք՝ «մեռնեմ Ձեզ», «Ձեր ցավը տանեմ»: Ամեն տե՞ղ եք այդպես ասում:
-Որտեղ որ հայություն է, ուրիշ ձև հնարավոր չէ: Մարդիկ ժամանակին երգելով կռվի են գնացել, ոչ մի երևույթ, արվեստի ոչ մի երևույթ այդքան ուժ չունի, ինչքան երգը: Բայց որ երգի միջոցով երգողն է այդպես արտահայտվում, ես պատկերացնում եմ՝ ինչքան ուժ ես տալիս մարդկանց: Ժողովուրդն այդպես զգում է, որ իրա երգիչն իրա հետ ա: Ես բեմից խաբել չեմ սիրում: Ժողովրդին եթե բեմից խաբես, ժողովուրդը կզգա, անպայման: Մեկ անգամ կլսի քեզ, երկրորդ անգամ և երրորդ անգամ էլ չի գա քո համերգին: Ես չեմ խաբում, մինչև վերջ անկեղծ եմ: Ես ամեն շաբաթ մի տեղ երգում եմ: Ես հայերեն եմ երգում արդեն քառասուն տարի և դա իմ կյանքն ա, իմ ամեն ինչն ա: Մեր ժողովուրդն ա՝ կապ չունի Հայրենիքում, Փարիզում, թե ուրիշ տեղ: Հաճախ չէ, որ այստեղ եմ լինում, բայց այստեղ ավելի ոգով եմ երգում: Ես ժողովրդից վերցրածն եմ տալիս ժողովրդին, այս ժողովուրդն է ինձ հարուստ սարքել:

-Դուք համերգի ժամանակ ասացիք, որ «Լոս-Անջելեսը ոչ հորս քաղաքն է, ոչ մորս քաղաքը, մենք բոլորս այնտեղ ուղղակի ապրում ենք»: Չե՞ք ուզում հաստատվել Հայաստանում:
-Ով ասաց, որ չեմ հաստատվելու Երևանում: Ես մտածում եմ այդ մասին և ժամանակը կգա ոչ միայն ես...Գիտե՞ք ինչ կա՝ Ամերիկան մեզ համար հյուրընկալ երկիր է, մեզ բոլորիս պահում է, բայց մեր բոլորի աչքն էստեղ է: Եթե այստեղ ինչ-որ բան է պատահում, Սփյուռքը հիվանդանում ա: Մեր ցավը, մեր ամեն ինչը այս մի պատառ, այս քաղցր Հայրենիքը պահելն ա: Հասկանո՞ւմ ես: Մեր ազգը շատ ծանր ժամանակներ ա անցել, ես հավատում եմ իմ ժողովրդի անմահությանը, միևնույն ժամանակ հավատում եմ, որ մի օր ամբողջ Սփյուռքը Անին հարս կանե, Ղարսը՝ գինետուն, ծաղկեփնջերով քայլենք Էրզրում, Մուսա լեռնա լանջերում պարենք, Ղարաբաղի մեջ կենացներ խմենք: Գալու է այդ օրը, ես հավատում եմ դրան:

-Խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ դուք երգեցիք «Ժառանգություն» կուսակցության քարոզարշավում, սատարեցիք Րաֆֆի Հովհաննիսյանին: Ընտրություններից հետո տեսե՞լ եք նրան:
-Ինքը էստեղ չի, Լոս Անջելոս ա: Մենք իրա հետ մանկության, պատանեկության ընկերներ ենք եղել, և ինքը խնդրեց, որ այդ օրերին ես այստեղ լինեմ: Ոչ մի քաղաքականություն չեմ հետապնդում իմ նպատակը օգնելն է. որ հային որ ես պետք եմ լինում, անպայման միշտ կողքին եմ լինում: Հիմա էլ այս համերգը հովանավորում է Հանրապետական կուսակցությունը:

-Իրե՞նք են Ձեզ հրավիրել:
-Այո, այո: Ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի: Մենք ունենք կուսակցություններ՝ Դաշնակցություն, Սոցիալ-դեմոկրատ հնչակյաններ և որևէ մի կազմակերպություն երբ կանչում ա ինձ, գնում եմ: Օրինակ՝ Դաշնակցության ծրագիրը ես շատ լավ գիտեմ, իրանց երգերը գիտեմ, իրանց ամեն ինչը գիտեմ, բայց համակիր չեմ: Որևէ մի հայկական կուսակցություն, եթե իմ պետքությունը ունի, նամանավանդ Հայրենիքում, ես պատրաստ եմ օգնել նրանց:

-Շուտով նախագահական ընտրություններ են լինելու, հնարավո՞ր է Հանրապետական կուսակցության կողքին կանգնեք:
-Ես նման բան չեմ անում և չպիտի անեմ, դա նախ իմ իրավունքը չի, ես էստեղացի չեմ, քաղաքացիություն չունեմ և ինձ նման իրավունք չեմ վերապահի: Խելացի ժողովուրդ ունենք, գիտակից, տրամաբանող իրանք էլ կորոշեն ում ընտրել, ինչ ընտրել: Ես ինձ այդ իրավունքը չեմ վերապահում, որովհետև սխալ կլինի արվեստագետի կողմից: Բոլորի հետ ընկերություն եմ անում. հիմա ըստեղ դաշնակցականներ էլ կան, հնչակյաններ էլ կան, բոլոր տեղերից կան, ու ես չեմ ուզում որևիցե մեկին նեղացնեմ: Իմ կուսակցությունը երգն ա, ես երգի կուսակցությանն եմ պատկանում: Որտեղ որ ինձ հրավիրեն երգելու, ես կգնամ:

-Նախագահական ընտրություններից հետո ինչպիսի՞ Հայաստան կուզեիք տեսնել:
-Կուզեի տեսնել ինքնաբավ Հայաստան: Ես չէի ուզի, որ էս քանի օրը տեսա՝ 80 տարեկան կինը նստած մուրա փողոցներում, ես էդի չեմ ուզում տեսնեմ: Նույն ձև ջահել երեխեք եմ տեսել, չէի ուզի տեսնել էդ ամենը: Կուզեի բարգավաճ և լավ Հայաստան տեսնել: Հիմա լավ բաներ էլ եմ շատ տեսնում: Էն օրը մի տեղ էի, տեսա երիտասարդությունը, որ երբ երգի մեջ Հայաստան բառը լսում էր, բոլորը մի ոտքի վրա բարձրաձայն գոռում էին: Այս երիտասարդությունը դեռ չի փչացել՝ կրակն էնտեղ ա, սերն էնտեղ ա: Էդի ինձ շատ ա ուրախացնում: Գիտակից, առողջ սերունդ ունենք, ես զգում եմ ու էլի ասում եմ՝ ես մեռնեմ իմ ժողովրդի անմահությանը, ամեն ինչ լավ կլինի: Ոչ մեկը միանգամից լավ Հայաստան չպիտի պահանջի, մարդիկ 1000 տարիներ սպասել են, որ անկախություն ձեռք բերեն: Միանգամից ամեն ինչ լավ չի կերտվում. ամեն ինչ լինում է չափով և ժամանակին: Մենք սրանից ավելի դժվար ժամանակներ ենք անցկացրել՝ առաջին անկախության ժամանակ: Բայց էս անկախությունը ...ամեն ինչ լավ ա, ես տեսնում եմ ջահելությանը հագնված...էս անգամ գալուց ես լավ բաներ եմ տեսնում, որը ինձ ուրախացնում ա: Ես երգող մարդ եմ, ես լավատես եմ: Հոռետես չեմ, որ մտածեմ՝ էս ինչա սենց, էս ինչ ա կատարվում: Սրանք ժամանակներ են, պիտի գան, անցնեն, գնան ու ամեն ինչ պետք է լավ լինի:

Լուսանկարները` ԼԻԼԻԱՆ ԳԱԼՍՏՅԱՆԻ