Ձեր վստահելի աղբյուրը

«1988-1992 թվականներին և դրանից հետո շարունակվող պատերազմական շրջանում` մինչև 1994 թվականը, նաև դրանից հետո Ադրբեջանի կողմից վարվող քաղաքականությունը ունի մեկ անվանում` Ցեղասպանություն»,- ասուլիսում խոսելով 1988-92 թթ. հայերի նկատմամբ Ադրբեջանի վարած քաղաքականության մասին, այսպիսի գնահատական տվեց Ռուս–հայկական (Սլավոնական) համալսարանի Իրավունքի և քաղաքականության ինստիտուտի տնօրեն Լարիսա Ալավերդյանը: Նա պնդում է, որ Թուրքիան (1915-22 թթ.) ու Ադրբեջանը (1988-1992 թթ.) նույն տարածաշրջանում նույն քաղաքականությունն են վարել` հայերի բնաջնջման քաղաքականություն:

Իր ասածը հիմնավորելու համար Լ. Ալավերդյանը մեջբերեց ՄԱԿ-ի` «Ցեղասպանություն հանցագործության կանխման և պատժման կոնվենցիա»-ի առաջին երկու հոդվածները. «Հոդված I. Պայմանավորվող կողմերը հավաստում են, որ ցեղասպանությունը, անկախ այն հանգամանքից` իրականացվել է խաղաղ թե պատերազմի ժամանակ, միջազգային օրենքով համարվում է հանցանք, որն իրենք պարտավորվում են կանխարգելել և պատժել: Հոդված II. Սույն համաձայնագիրը ցեղասպանություն է համարում հետևյալ գործողություններից ցանկացածը, որ կատարվել է մի ամբողջ ազգային, էթնիկ, ռասայական կամ կրոնական խմբի հանդեպ` այն մասնակիորեն կամ ամբողջությամբ ոչնչացնելու մտադրությամբ: ա) խմբի անդամների սպանություն, բ) խմբի անդամներին մարմնական կամ մտավոր ծանր վնասի պատճառում, գ) միտումնավոր այնպիսի կենսապայմանների ստեղծում այդ խմբի համար, որ հաշվարկված են հանգեցնելու նրանց լիարժեք կամ մասնակի ֆիզիկական ոչնչացմանը, դ) այնպիսի միջոցառումների պարտադրում, որ կկանխարգելեն այդ խմբի ծնելիությունը, ե) այդ խմբի երեխաներին հարկադրաբար այլ խումբ տեղափոխելը»:

ՀՀ նախագահի աշխատակազմի հասարակայնության հետ կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի «Սովորական ցեղասպանություն» նախագծի ղեկավար Մարինա Գրիգորյանը Լ. Ալավերդյանի հնչեցրած գնահատականը հիմնավորելու համար բերեց կոնկրետ օրինակներ, հիմնականում Բաքվում կատարված դեպքերից, ապա ընդգծեց. «Հունվարի 13-19-ը Բաքվում կատարված գործողությունները եղել են Ցեղասպանություն` միջազգային իրավունքի տեսանկյունից»:

Նա նշեց, որ 1988-1990 թվականի կատարված դաժանությունները, սպանությունները նույն ձեռագիրն են ունեցել, ջարդարարներն ամենուր նույն ձեռագրով են գործել` նման 1915 թվականին: «Այն, ինչ տեղի ունեցավ Սումգայիթում 25 տարի առաջ, տրամաբանական իր շարունակությունը ունեցավ նաև փետրվարից հետո, 1989 թվականին Ադրբեջանի ամբողջ տարածքում, իսկ 1990 թվականին հասավ իր տրամաբանական ավարտին, երբ որ Բավքի հայկական համայնքը դադարեց իր գոյությունը»:

Մ. Գրիգորյանը նաև նշեց, որ պետական մարմինների գործողությունների ձեռագիրն էլ նույնն է եղել. երբեք ոստիկանությունը չի արձագանքել հայերի ահազանգերին, հիվանդանոցները բուժօգնություն չեն ցուցաբերել վիրավոր հայերին` ասելով` գնացեք ձեր Հայաստանից օգնություն ստացեք:

Նա նաև հայտնեց, որ իրենք արդեն փաստեր ունեն, որ այդ տարիներին հայերին բռնությունների ենթարկել ու սպանել են նաև Ադրբեջանի տարածքից դուրս. Սովետական որևէ երկրի զինվորական ստորաբաժանումներում ադրբեջանցի զինվորները սպանում էին հայ զինվորների: Մ. Գրիգորյանը վստահ է, որ այդ ամենը կատարվել է Ադրբեջանի ղեկավարության ուղիղ կարգադրանքով: