Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Աքրամ Այլիսլիին հարկավոր է փախչել»,-ադրբեջանական «Kultura.az» կայքում գրում է  Լալա Իսմայիլզադեն` անդրադառնալով հայերի ջարդերի մասին պատմող «Քարե երազներ» գրքի հեղինակի նկատմամբ իրականացվող հարձակումներին:

«Այսօր դպրոցների տնօրենները, կարծես, հրամանի համաձայն, ժողովներ են անցկացնում, Այլիսլիին՝ որպես «հայրենիքի դավաճան» ներկայացնելու համար»,- գրում է հեղինակը և նշում, որ «Ադրբեջանի հեռուստաալիքներից մեկով կոչ էր արվել, որ Այլիսլիից խլեն նրա բոլոր ունեցվածքը և բաժանեն փախստականներին, ամենայն հավանականությամբ, հույս ունենալով, որ Այլիսլիի հաշվին կարելի է լուծել ադրբեջանցիների խնդիրները»:

Հեղինակի խոսքով, այժմ Ադրբեջանը ընդամենը երկու ճանապարհ ունի: Առաջին ճանապարհը այլ կերպ մտածող բոլոր գրականագետներին, ովքեր քննադատում են Ադրբեջանի հասարակությանը, վերացնելն ու հայերի մասին բոլոր դրական հիշեցումները պատմությունից ջնջելն է:

«Ի՞նչ էր գրել Սաբիրը ադրբեջանցիների մասին. «Որտեղ մահմեդական եմ տեսնում`վախենում եմ»: Տեսեք, նա ոչ թե հայից էր վախենում, այլ` մահմեդականից: Բանաստեղծի մահվանից հետո նրա ստեղծագործությունների հրատարակման համար հայերը դրամական օգնություն են հավաքել»,-նշում է հեղինակը և հավելում, որ, հետևելով այդ տրամաբանությանը, պետք է պատմությունից ջնջել նաև Միրզա Ֆաթալի Ախունդովին, քանզի նրա «Քաջի Գարա» կատակերգության հերոսներից մեկը ընդունում է, որ նա հայ չէ, որ ամբողջ օրը գութան քշի: Ախունդզադեն այս կատակերգությունում ադրբեջանցիներին ներկայացնում է ավազակների տեսքով, իսկ Օհանին, Սարգիսի և այլ հայերին ներկայացնում է որպես օրենքի պահապաններ և բարեգործներ: «Հիմա ի՞նչ, պետք է Ախունդզադեի մյուս ստեղծագործություններն է՞լ դնենք դագաղի մեջ և թաղենք»,- հարցնում է հեղինակը:

«Այդ վիճակից դուրս գալու երկրորդ ճանապարհն այն է, որ չնայած մեր տնտեսական հզորությանը, հասկանանք, թե ինչու աշխարհը մեզ չի հարգում: Ինչու են այսօր ադրբեջանցիներին ճանաչում որպես քարե դարի մարդու, այս մասին երբևէ մտածե՞լ եք: Սերունդը, ում միջոցով համաշխարհային մշակույթը մեզ ճանաչում է, հետզհետե վերանում է, այն մշտապես չի ապրելու: Իսկ նրանց փոխարեն աշխարհ է գալիս ռաբիս երաժշտությամբ, կացնով, կարտոֆիլ-սոխի առևտրով ճանաչվող սերունդ: Ի՞նչ պետք է անենք: Սերտորեն միավորվելով կացնի շուրջ` վերացնենք մեր հուշարձանները, թե՞ հարգանքով մոտենալով խոսքի ազատությանը, փորձենք ներկայացնել մեզ որպես քաղաքակիրթ հասարակություն»,- գրում է Լալա Իսմայիլզադեն: