Ձեր վստահելի աղբյուրը

 «ՀԱԿ-ի ներսում ստեղծված իրավիճակը կարելի է բնութագրել ճգնաժամային: Եվ բնականաբար, եթե կա ճգնաժամ, պետք է լինեն նաև ելքեր դրանից դուրս գալու համար: ՀԱԿ-ի վերածումը միաձույլ կուսակցության կարելի է որակել ճգնաժամից դուրս գալու որոշակի գործընթաց, մի գործընթաց, որը ինչ-որ ձևով ՀԱԿ-ին կպահի քաղաքական դաշտում ջրի երեսին»,- Panorama.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով ՀԱԿ դաշինքը կուսակցության վերածելու նախաձեռնությանը, նման տեսակետ հայտնեց քաղաքագետ Գարիկ Քեռյանը:

Քաղաքագետի դիտարկմամբ, երբ քաղաքական ուժը 2008թ.-ին հավակնել է լինել երկրորդը ընտրություններում, իսկ 2012թ.-ից ունի ներկայություն Ազգային ժողովում, սակայն հրաժարվում է մասնակցել այս նախագահական ընտրություններին, նշանակում է, որ ՀԱԿ-ի ներսում կա որոշակի ճգնաժամ:

«Այդ ճգնաժամը կարող է կապված լինել նրա հետ, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը անձամբ հրաժարվեց առաջադրել իր թեկնածությունը նախագահական ընտրություններում, որ ՀԱԿ-ի առանցքային առաջնորդներից մեկը՝ Հրանտ Բագրատյանը, ամեն դեպքում չենթարկվեց դաշինքի որոշմանը և առաջադրվեց՝ ունենալով իր կողմնակիցները, ինչպես նաև դա կապված է այն հանգամանքի հետ, որ ՀԱԿ դաշինքի մեջ մտնող քաղաքական ուժերի մի որոշակի հատված իր անհամաձայնությունն է հայտնում ներկայումս վարվող քաղաքական գծին»,- նշեց Գ. Քեռյանը:

Նա կարծիք հայտնեց, որ այս էտապում ՀԱԿ-ի վերածումը կուսակցության դժվար թե արդարացվի իր դրական քաղաքական հետևանքների իմաստով, քանի որ արդեն իսկ գոյություն ունի մի կուսակցություն՝ ՀՀՇ-ն, որը 1990-1998թթ.-ին եղել է իշխող կուսակցություն, լավ թե վատ թողել է իր քաղաքական հետքը Երրորդ Հանրապետության պատմության մեջ և փաստացի այդ կուսակցությունը, որի առաջնորդն է նաև Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, կայուն գործում է: Հետևաբար, քաղաքագետի կարծիքով, ավելի ճիշտ կլիներ նոր կուսակցություն ստեղծելու փոխարեն ամրապնդել արդեն գոյություն ունեցողը:

«Եթե կար դաշինքում անհամաձայնություն մյուս քաղաքական ուժերի հետ, ճիշտը ոչ թե ՀԱԿ-ը կուսակցություն վերածելն էր, այլ ՀՀՇ-ի՝ ՀԱԿ-ի դաշինքից դուրս գալը և որպես քաղաքական կուսակցություն ու առանձին քաղաքական միավոր ամրապնդելը: Այս պարագայում, ՀԱԿ կուսակցության ստեղծումը առաջին հերթին նշանակում է փլուզել այն քաղաքական ուժը, որը լուրջ դերակատարություն է ունեցել Երրորդ Հանրապետության պատմության մեջ, և մյուս կողմից վանել դաշինքի մյուս կուսակցություններին»,- նկատեց նա:

Քաղագետի համոզմամբ, նման քաղաքական գործընթաց սկսելը այնքան էլ արդարացված չէ քաղաքականության մեջ արմատական պահերին, համապետական կարևորագույն ընտրությունների գործընթացում, և այս ընտրություններում քաղաքական մասնակցություն ապահովելու փոխարեն նման գործընթաց սկսելը չի կարող նպաստել ՀԱԿ-ի իմիջի բարձրացմանը:

«Եթե դա լիներ ընտրություններից հետո, երբ միջկուսակցական քննարկումների արդյունքում վերաձևավորեին իրենց քաղաքական ուղեգիծը, վերաիմաստավորեին, թե ինչու չմասնակցեցին ընտրություններին կամ Հրանտ Բագրատյանի մասնակցության արդյունքները ամփոփեին, և նոր միայն նման որոշում կայացնեին, հասկանալի կլիներ, որ փորձում են կատարել հաջորդ քայլը և պատրաստվել հաջորդ ընտրություններին: Սակայն այս շրջանում նման գործընթացը թողնում է այնպիսի տպավորություն, որ դա ոչ թե ներքևից ՀԱԿ անդամների և դաշինքի մեջ մտնող կուսակցությունների ցանկությունն է, այլ ՀԱԿ վերնախավի մի քանի անձերի միջև կայացած համաձայնություն է»,- ասաց Գ. Քեռյանը:

Անդրադառնալով հարցին, թե ՀԱԿ կուսակցության ստեղծումից հետո ԱԺ-ում ՀԱԿ խմբակցությունը փաստացի և իրավաբանորեն ո՞ւմ է ներկայացնելու՝ դաշինքի՞ն, թե՞ կուսակցությանը, քաղաքագետը պատասխանեց, որ ԱԺ-ում ՀԱԿ խմբակցության պատգամավորները ընտրվել են որպես դաշինքի պատգամավորներ:

«ԱԺ ընտրությունները տեղի են ունեցել և արդեն ֆիքսվել է այդ պատգամավորական խմբակցությունը որպես ՀԱԿ դաշինք: Դրանից դուրս քաղաքական դաշտում լինելու է ՀԱԿ կուսակցություն, որը ներկայացուցչություն չունի Ազգային ժողովում: Հնարավոր չէ, որ ՀԱԿ դաշինքի խմբակցությունը դառնա ՀԱԿ կուսակցության խմբակցություն, օրենքը թույլ չի տալիս: Ուրիշ բան, որ ՀԱԿ կուսակցությունը մտնի ՀԱԿ դաշինքի մեջ: Հակառակ դեպքում, նոր կուսակցությունը չի կարող հավակնել ՀԱԿ խմբակցության, այսպես ասած, սեփականաշնորհմանը»,-եզրափակեց քաղաքագետ Գարիկ Քեռյանը: