Ձեր վստահելի աղբյուրը

 Panorama.am-ը հետընտրական զարգացումների շուրջ զրուցել է վերլուծաբան, Prm.am կայքի խմբագիր Հրաչ Գալստյանի հետ:

-Վերլուծական որոշ շրջանակներում, նաև դրսում, որոշ արձագանքներ կան, որ «Բարևի հեղափոխությունը» աստիճանաբար մարում է: Մասնավորապես, ռուսական կայքերից մեկը «Пока революция» («Ցտեսություն, հեղափոխություն») վերանգրով նյութ էր հրապարակել: Այսինքն՝ ակնարկ է արվում, որ հետընտրական ակտիվությունը մարում է: Կարելի՞ է համաձայնել այս գնահատականի հետ, ու ի՞նչպիսի հիմքեր կան դրա համար:
-Մինչ դրան անդրադառնալը, կցանկանայի մի քիչ այլ բաներից խոսել: Սոցիալական ցանցերում բոլորս ենք լինում: Ես վերջերս պասիվ էի, բայց այս քանի օրը մի քանի տեղ մեկնաբանություններ գրել եմ: Դրանցից մեկում նշել եմ, որ փողոցով իշխանափոխությունը ամենավերջին բանն է, որ ես կցանկանայի, որ Հայաստանում լիներ, որովհետև փողոցով իշխանափոխությունը բերում է իշխանության խառը թիմի ձևավորման: Հետո որոշ ժամանակ է անցնում, մինչև իշխանության ներսում տարբեր խմբավորումներից մեկը գերիշխանություն է ձեռք բերում: Հետո մի որոշ ժամանակ է անցնում, մինչև այդ գերիշխանությունը հաստատվում է, իսկ հետո գալիս է փողոցի ակնկալիքների ճգնաժամը, և փողոցի ակնկալիքների ճգնաժամի հիմքով կարող է լինել հաջորդ իշխանափոխությունը… ու այդպես շարունակ: Սա Հայաստանի համար ամենավատ ճանապարհն է՝ հաշվի առնելով մեր իրավիճակը ՝ Ղարաբաղի հակամարտություն, Թուրքիայի հետ չկարգավորված փոխհարաբերություններ և ընդհանրապես բոլոր հարևանների հետ ոչ այնքան պարզ փոխհարաբերություններ, ներդրումների համար բարձր ռիսկեր և այլ: 

Ինչ վերաբերում է ակտիվության այս ալիքի մարել չմարելուն: Այո` թե՛ հարթակում եղածները՝ կազմակերպիչները, թե այսպես ասած «փողոցը» պասիոնար չեն: Կան պրոֆեսիոնալ խմբեր ու անհատներ, այսպես կոչված ակտիվիստներ, որոնք իրենց պրոֆեսիոնալ գործն են անում: Իմ վերջին վերլուծություններից մեկում այդ մասին խոսել եմ. քաղաքացիական ակտիվիզմը համադրել եմ և նույն հարթության մեջ եմ դրել, ինչ քաղաքական գործունեությունը: Քաղաքացիական ակտիվիզմն այն ձևով, որ այսօր կա Հայաստանում, ներքին պատվեր չունի: Այսպես, թե այնպես, ներքին սպառում ունի, բայց ներքին պատվեր, որպես այդպիսին, չունի: Այնպես որ, դժվար թե կարելի է ենթադրել, որ այս փողոցով ու այս հարթակով ակտիվությունը կարող է երկար տևել:
Մի խնդիր էլ կա` ռեսուրսները: Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ու իր թիմը ռեսուրսներ չունեն: Այլ խնդիր է, որ որևէ մեկ այլ ուժ, որը շահագրգռված է Հայաստանում լարվածության պահպանմամբ, կարող է ռեսուրսներ տրամադրել: Այդ ժամանակ կարող ենք ասել՝ «որ ով պատվեր է տալիս, նա էլ պարացնում է»:
Եվս մեկ կարևոր բան: Շատ են օգտագործվում ժողովուրդ, հանրային գերակա շահ հասկացությունները: Սրանք զուտ էմոցիոնալ հարթությունում ձևակերպվող հասկացություններ են՝ որևէ՝ այլ բան չեն ենթադրում: Երբ խոսում են գերակա շահից, ասում են ոչինչ: Ամեն մեկը, ով խոսում է ժողովրդի անունից, ինքն է իր համար ձևակերպում՝ ինչ ասել է ժողովուրդ, գերակա շահ և այլն, և ասում է իր մտածածը, և միայն իր մտածածը: Այնպես որ, ես խորհուրդ չէի տա որևէ մեկին խոսել ժողովրդի, ժողովրդի գերակա շահի հասկացությունների անունից: Ճիշտ է` դրանք, կարծես թե, էմոցիոնալ, պասիոնար ծանրաբեռնվածություն են, բայց, ըստ էության, ոչինչ չեն ասում: Իսկ հարթակում, նույն Րաֆֆի Հովհաննիսյանը այդ բառերը շատ-շատ է շահարկում: Ես դա կձևակերպեի՝ որպես իմաստի բացակայություն:

-Կարելի՞ է ասել, որ անընդհատ հղում անելը այդ ընդհանուր ձևակերպումներին, հասկացություններին նա մի կողմ է թողնում պատասխանատվության, ընդ որում՝ անհատական ու քաղաքական պատասխանատվության հարցը:
-Ես ավելի շուտ կասեի՝ սուբյեկտության, որովհետև քաղաքականությունը սեփական սուբյեկտության ձևակերպումն է կոնկրետ քաղաքական լեզվով: Դա նշանակում է սեփական սուբյեկտությունից հրաժարվել, ինչը հղի է լուրջ բարդություններով և խնդիրներ է հարուցում: Բոլորը՝ և Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, չնայած ինքը ասում է, որ թիմ չունի, և այն մարդիկ, ովքեր Րաֆֆի Հովհաննիսյանի կողքն են կանգնած, բոլորը, կարծես, խոսքները մեկ արած են. ոչ մեկը չի ասում «ես»` ես եմ ասել, ես եմ արել, ես եմ իմ արածի պատասխանատուն, ինչը սեփական սուբյեկտության ձևակերպումն է:

-Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ասում է, որ ես ընտրված նախագահ եմ, ժողովուրդն ինձ ընտրել է, և ակցիաների շարք է սկսել: Ի՞նչ կոնկրետ քաղաքական խնդիրներ է հետապնդում՝ հաշվի առնելով, որ գոնե իր օգտագործած լեքսիկայի շրջանակներում պետք է լինեն սահմանադրական փոփոխություններ, իսկ Սահմանադրությունը, կարծես թե, այս իրավիճակում իր համար ցանկալի կամ հրապարակում հնչեցվող լուծումները չի տալիս:
-Այնուամենայնիվ, մի քիչ հետ պետք է գնանք: Ընտրությունը, որպես այդպիսին, նեղ իմաստով ունի մի քանի կոմպոնենտ՝ քաղաքական ֆոնը, իրավունքի իրացումը, ընտրության լոգիստիկան` այն մարդիկ և ինստիտուտները, որ ընդգրկված են գործընթացի մեջ, և ընտրողները: 

Սկզբում քաղաքական ֆոնի մասին: Քաղաքական ֆոնը ստեղծվել է վերջին երկու-երկուսուկես տարվա ընթացքում: Այն սկսվեց և ձևակերպվեց այն բանից հետո, երբ մեր քաղաքական ակտորները, ֆիգուրանտները պատրաստակամություն հայտնեցին մեկ-մեկու ճանաչել՝ որպես քաղաքական ֆիգուրանտներ: Դրանից առաջ մեկը մյուսին «ավազակապետ» էր կոչում, մյուսը՝ «հանցագործ», երրորդը` «դավաճան» և այլն: Այսինքն՝ դրանից առաջ միմյանց որպես քաղաքական ֆիգուրանտ չէին ճանաչում՝ որոշակի իրավունքներով, շահերով, պարտավորություններով. եթե իրավունք և շահ չկա, չկա և պարտավորություն: Արդեն երկու-երկուսուկես տարի առաջ այդ նոր քաղաքական ֆոնը սկսեց ձևակերպվել: Այն, որ ասում են դիալոգ, հենց սա է, որն, ըստ էության, կայացած է: Այսինքն՝ քաղաքական ֆիգուրանտները մեկը մյուսին ճանաչում են որպես այդպիսին: Այս նախընտրական շրջանում, բուն քվեարկության օրը ու մասամբ նաև դրանից հետո ամեն ինչ արվեց, որպեսզի քաղաքական ֆիգուրանտները դիտվեն՝ հենց որպես քաղաքական ֆիգուրանտ: Այլ խնդիր է, որ հենց իրենք՝ քաղաքական ֆիգուրանտները, մասամբ հրաժարվելով իրենց սուբյեկտությունից, կարծես թե, հրաժարվում էին որպես քաղաքական ֆիգուրանտ հանդես գալուց: Դա վերաբերում է գործնականում բոլորին: Նույնիսկ Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը, չգիտես ինչու, հրաժարվեց պառլամենտական ընտրություններում դրված ավանդույթից, երբ պարզապես գնում էր գյուղեր ու քաղաքներ, հանդիպումներ էր ունենում բոլոր մարդկանց հետ: Այս անգամ նա նախընտրեց հանդիպել ավելի շատ դահլիճային ձևաչափով` ոչ թե ընտրողների, այլ ընտրությունները կազմակերպողների հետ: Այդուհանդերձ, նրա ելույթները քաղաքական էին: Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հանդիպում էր մարդկանց հետ, այսինքն` այս կողմից ամեն ինչ ճիշտ է, բայց ելույթները քաղաքական չէին՝ որպես այդպիսին: Քարոզարշավի ողջ ընթացքում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը քաղաքական լեզու չի օգտագործել: Օգտագործել է, ասենք, բարության լեզուն, առօրեականության լեզուն, մասամբ՝ էսթետիկայի և այլն… ամեն ինչ՝ բացի քաղաքական լեզվից: Ոչ մի քաղաքական հայտարարություն չի արել, ոչ մի քաղաքական պատասխանատվություն այս մարդը իր վրա չի վերցրել: Իսկ այն, ինչ ասել է կոնկրետ, իսկ իր ամբողջ ասածներից ես ընդամենը երեք բան եմ կարողացել առանձնացնել. մեկը՝ Ղարաբաղի անկախության ճանաչումն է, մյուսը՝ Թուրքիային ուլտիմատում ներկայացնելն է և երրորդը՝ մեղավորներին պատժելու ցանկությունն է: Եթե սա համարենք քաղաքական, ուրեմն՝ երեքն էլ Հայաստանի համար ոչ միայն կրիտիկական են, այլև` կործանարար:

Մեկ անգամ լսեցի՝ ինքն իրեն հարց էր տալիս, թե արդյոք այդ ամենը արկածախնդրություն չէ… և պատասխանեց թե ոչ, արկածախնդրություն չէ: Ես նույնպես ասում եմ՝ ոչ, արկածախնդրություն չէ` ավելին է, քան արկածախնդրությունը, կործանարար է: Այսինքն՝ Ղարաբաղի անկախության ճանաչումը նշանակում է պատերազմի հայտարարում, Թուրքիային ուլտիմատում ներկայացնելը նշանակում է պատերազմ երկու ճակատով՝ առանց դաշնակիցների, որովհետև ագրեսորը Հասյաստանն է. Թուրքիային ուլտիմատում ներկայացնելը ագրեսիա է, Ղարաբաղը ճանաչելը ագրեսիա է: Հարցն այն չէ, որ Ղարաբաղի անկախությունը չենք կարող ճանաչել ընդհանրապես: Կարող է լինել մի իրավիճակ, երբ Ղարաբաղի անկախության ճանաչումը դառնա ծայրահեղ անհրաժեշտություն: Սակայն այս իրավիճակում Ղարաբաղի անկախության ճանաչումը ագրեսիա է: Մեղավորներին պատժելու մասին էլ չասեմ: Գոյություն ունեն օրենքներ: Բռնել-պատժելը ո՞րն է: Դա ագրեսիա է հասարակության և երկրի օրենքների հանդեպ:
Այսինքն՝ բարություն քարոզող մարդը, ով իսկապես բարություն էր քարոզում, և, հնարավոր է, ինքն իսկապես շատ բարի մարդ է, քաղաքական ամենակոնկրետ հայտարարություննեում հանդես գալիս է որպես ագրեսոր:
Ինչևիցե, քաղաքական ֆոնը կար, և դա բավարար էր, որպեսզի իրացվեր հաջորդ կոմպոնենտը՝ իրավունքը, առավել ևս, Հայաստանի օրենքներն ու Սահմանադրությունը դրա հնարավորությունը տալիս են:
Օրինակ, տեղամասերում ընդդիմությունը պետք է ունենար ոչ պակաս, քան 50% ձայներ. 8 տեղ է տեղամասային ընտրական հանձնաժողովներում` 4 տեղ ընդդիմությունը պետք է ունենար, 4 կամ պակաս տեղ՝ իշխանությունը: Այսինքն՝ դա բավական էր, որպեսզի քաղաքական սուբյեկտը, քաղաքական ֆիգուրանտը հնարավորություն ունենար իրավունքը իրացնելու համար: Հիմա ես հարց եմ տալիս ինձ և մյուսներին. կամ այդ իրավունքը իսկապես իրացվել է, և այն, ինչ հիմա կատարվում է, դեմագոգիա է, կամ էլ իրավունքը չի իրացվել իրենց իսկ մեղքով:

Իսկ չորրորդ կոմպոնենտը՝ ընտրողները, նույնպես սեփական սուբյեկտությունը իրացրել են միայն մասամբ՝ դա ակնհայտ է: Պատճառները շատ են, այդ մասին շատ երկար կարող ենք խոսել: Այդ մասին կարող է խոսել սոցիոլոգը, քաղաքագետը, հոգեբանը և ցանկացած այլ մասնագետ: Բայց ես պատճառներից երկու հիմնականն առանձնացնեմ: Մեկն` այսպես կոչված, ուղղորդողներին ենթարկվելու պատրաստակամություն է: Ուղղորդողներ շատ կան: Դա նորմալ է: Դա լեգիտիմ գործողություն է: Ամբողջ աշխարհում է այդպես: Քաղաքական տարբեր թիմեր ուղղորդում են մարդկանց, հնարավոր մոտիվացիաներ ստեղծում: Մեր մոտ, ըստ ամենայնի, ուղղորդողին ենթարկվելու պատրաստականությունը, ավելի թույլ մոտիվացիաներով, շատ մեծ է, քան թե ավելի կազմակերպված համակարգերում: Եվ երկրորդը, որն ավելի կարևոր է՝ դա հրաշքի ակնկալիքն է: Թույլ կազմակերպված և միֆականացված համակարգերում, ինչպիսին մերն է, այն կապվում է մարդկանց գործողության և, լայն իմաստով, ընտրության հետ` այսօր առավոտյան ո՞ւր եմ գնում, ի՞նչ եմ անում, այս մարդու հետ ինչպե՞ս եմ վարվում և այլ: Հրաշքի ակնկալիքը ամենահիմնական շարժառիթներից մեկն է: Այսինքն` կլինի մի հրաշք, կհայտնվի ոմն մի Պողոս Պողոսյան, Արկադի Վարդանյան, Արկադի Պողոսյան, Րաֆֆի Հովհաննիսյան, Լևոն Տեր-Պետրոսյան, և վաղը հրաշք կլինի և կյանքը կփոխվի: Վաղը ամեն ինչ կփոխվի` կոռուպցիան կվերանա, կառավարումը կլավանա, թոշակները կավելանան, աղետի գոտին կվերակառուցվի և բազմաթիվ լավ բաներ կլինեն: Այսպես չի լինում: Ցանկացած` նույնիսկ ամենալավ ընտրության ընթացքում, կառավարման համակարգում իրականացվող փոփոխությունը կարող է լինել ոչ ավել, քան 10 տոկոս:
Դա ամենևին չի նշանակում, որ ընտրական համակարգը կարևոր չի: Այն, իհարկե, կարևոր է: Սակայն 1995թ ընտրություններից այս կողմ, մարդկանց գործելակերպում հրաշքի ակնկալիքը եղել է մոտիվացիոն հիմքերից ամանաառաջինը: Դա իրողություն է ոչ միայն Հայաստանում, այլ նաև հետխորհրդային բոլոր երկրներում: Հրաշք չի լինելու: Պետք է աշխատել, ծանր աշխատել, վատ ապրել ու աշխատել: Ամբողջ աշխարհն է այդ ճանապարհով անցել:

-Այս իրավիճակում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը կամ իր մերձավոր շրջապատը ի՞նչ պրագմատիկ նպատակներ է հետապնդում:
-Ես կարող եմ միայն ենթադրություններ անել: Միայն այն հանգամանքը, որ իրենք չէին նախապատրաստել սեփական ցանցը, խոսում է այն մասին, որ իրենք պատրաստ չէին հաջողության, նրանք չէին սպասում հաջողություն և չէին գնում դրան: Չկար ոչ մի ծրագիր, թե ինչ պետք է անել հաջողության հասնելուց հետո, կամ` ինչպես պետք է պահել այդ հաջողությունը: Ու հիմա տեսնում ենք դրա արտահայտությունները: Գործողությունները հախուռն են: Ասում են, թե նուրբ մշակված մարտավարություն են իրականացնում, բայց դա իրականում այդպես չէ: Իրականում այն ինչ-որ կատարվում է, ավելի շատ սեփական անելիքը, սեփական դերակատարումը չիմանալու հետևանք է, քան ինչ-որ մարտավարական սխեմա: Իմ կարծիքով, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը արդեն բաց է թողել լավագույն ժամանակը: Սառը, դատող մարդը արդեն ընտրության առաջին գիշերը պետք է ժամանակ վերցներ, փակվեր սենյակում և մտածեր, այլ ոչ թե տեղամասերը փակելուց 4 ժամ անց հայտարարություններ աներ, որ 80-20 հարաբերակցությամբ հաղթել է: Ինքը մինչև առավոտ պետք է ժամանակ վերցներ և մտածեր հարցի՝ թե՛ քաղաքական, թե՛ սահմանադրական, թե՛ իրավական կողմերի մասին, սեփական ռեսուրսների ու հնարավորությոքւնների մասին… վերջապես՝ պետության մասին, եթե իհարկե անհույս լավատես չեմ մարդկանց հանդեպ իմ հավատում: 

Այս դեպքում նրա համար պարզ կդառնար, որ ընտրությունները բողոքարկելու իրավական հիմքեր չունի: Առանց իրավական հիմքերի ցանկացած դատարան, լինի դա Հայաստանում, թե ասենք` Նյու-Յորքում կամ Բրյուսելում, զգացմունքների կամ ինչ-որ հաշվարկների վրա հիմնված գործը նույնիսկ քննության չի առնի: Իսկ իրավական հիմքեր նա չունի և չի կարող ունենալ, որովհետև այդ մասին նա չի մտածել:
Երկրորդ` նա չունի շարունակական, երկարատև ակտիվության համար անհրաժեշտ և բավարար ռեսուրսներ: Իսկ դրա համար շատ մեծ ռեսուրսներ են պետք: Դրանք նա պետք է վերցնի ուրիշներից, իսկ դա արդեն պատասխանատվություն է: Նրանց հանդեպ նա պետք է պատասխանատվության կրի, այսինքն` սեփական սուվերանությունը զիջի մեկ ուրիշին:
Այս բոլորը քննարկելուց հետո նա կարող էր գալ որոշակի հետևությունների և, ասենք, սեփական դեմքը պահելու համար հայտարարեր, որ ընտրությանները կեղծվել են, բայց մենք չունենք փաստացի հիմքեր, և պատրաստակամություն հայտներ այս կամ այն կերպ ընտրությունների արդյունքները ճանաչելու: Իսկ հիմա նա գնաց մի իրավիճակի, որն արդեն դուրս է գալիս իր վերհսկողությունից: Խաղի մեջ են մտում մեծ ու փոքր խմբեր և խմբավորումներ, և ամեն մեկն իր խաղն է խաղում` սկսած մի փոքր՝ քաղաքացիական ակտիվիստների խմբերից և վերջացրած հզոր հնարավորություններ և ռեսուրսներ ունեցող խմբերից: Բնականաբար, հետագա էսկալացիան լինելու է Րաֆֆի Հովհաննիսյանի քաղաքական սուվերենության հաշվին:

-Շրջանառվում է նաև այն տեսակետը, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն այս ամենի հաշվին որոշակի առումով քաղաքական կապիտալ է կուտակում և լուծում է հետագա իրացման խնդիրը:
-Այս ամենի արդյունքում նա կարող է նաև կորցնել այդ կապիտալը: Նա կարող է դա կորցնել թե սուվերենության կորստի՞, և թե պահպանման դեպքո՞ւմ, և դրան կարող է գումարվել նաև բողոքող զարգվածի` փողոցի ակնկալիքների ճնգնաժամը: Բոլորը միաժամանակ: Փողոցի ակնկալիքների ճգնաժամը կարող է միանալ այդ ամեն ինչին: Քաղաքական և ոչ միայն քաղաքական թիմի համար կարևոր է որոշումներ կայացնելու, այդ որոշումները իրացնելու և իրացման ընթացքը վերհսկելու և հետագայում էլ, անհրաժեշտության դեպքում, կրիտիկական կառավարում իրացնելու հնարավորությունը: Հայաստանում դժվար թե գտնվի որևէ մեկը, ով կկարողանա պնդել, թե Րաֆֆի Հովհաննիսյանի թիմը կամ մերձավոր շրջապատը ունի այդ հնարավորությունները: Սա լուրջ խնդիր է Րաֆֆի Հովհաննիսյանի և ամբողջ շարժման համար: Դա խնդիրներ է ստեղծում նաև մեզ բոլորիս համար, նաև՝ պետության համար:

-Կարելի՞ է ասել, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը չունի ճգնաժամային կառավարման մեխանիզմներ, բայց դրանով հանդերձ իրավիճակը տանում է ճգնաժամի:
-Ես չէի ասի, որ իրավիճակը գնում է ճգնաժամի կամ գոնե էսկալացիայի: Ընթացքը դեռևս բավականին հանդարտ է, բայց դա չի բացառում այն ամենը, ինչի մասին ես խոսեցի: Դա լուրջ քաղաքական անպատասխանատվություն է: Անկեղծ ասած, Րաֆֆի Հովհանիսյանից այլ ակնկալիք ես երբեք չեմ ունեցել: Այս գործիչի հնարավորությունների մասին իմ կարծիքը հայտնի է՝ ես այն արտահայտել եմ բազմաթիվ հրապարակումներում:

-Իսկ ի՞նչ կարելի է կանխատեսել: Որքա՞ն կարող են տևել հանրահավաքները:
-Կանխատեսել հնարավոր չէ: Հնարավոր է` երկու, հնարավոր է` երեք շաբաթ: Հնարավոր է` հետո հայտարարվի, որ, ասենք, ամեն ուրբաթ կամ շաբաթ հավաքվում են: Ինչ-որ բանաձև պետք է գտնվի՝ ի վերջո բանական մարդիկ են, կարծում եմ: Հարաճուն, դասական մոդելի հեղափոխության զարգացման գրավականը եղել է տարածման հնարավորությունը: Երբ ԽՍՀՄ-ում էքստենսիվ տարածման հնարավորությունները սպառվեցին, հեղափոխությունը սկսեց գեներացվել ներսում: Սկսվեց նոր թշնամիների հայտնաբերումը, դրանց ոչնչացումը և այլն: Դասական հեղափոխության գլխավոր բնութագիրըը սա է, և նման մի բան մեզ մոտ դժվար թե լինի: Հա՛, հանրային գործընթացներն անկանախատեսելի են` ըստ սահմանման: Մենք կարող են միայն ասել, թե իրավիճակն իր մեջ ինչ հնարավորություններ ունի: Այսօրվա իրավիճակը ունի այն հնարավորությունները, ինչի մասին խոսեցինք արդեն:

-Արդեն երկու տասնօրյակից կմեկնարկեն Երևանի ավագանու ընտրությունների գործընթացը, ի՞նչ կարելի է կանխատեսել այս համատեքստում:
-Եթե ամեն ինչ շարունակվի այս տրամաբանությամբ, ապա Երևանում «Ժառանգությունը» կունենա մի փոքր ավելի շատ ձայն, քան թե նախորդ` խորհրդանական ընտրությունների ժամանակ: Եթե «Ժառանգությունը» գնա իրավիճակը կապիտալացնելու ուղղությամբ, կարող է լուրջ տեղերի հավակնել: Ընտրությունների շրջանը կհամընկնի ակնկալիքների ճգնաժամի հետ: Դա մենք տեսել ենք Հայաստանում բոլոր սրացումների ժամանակ: 

Հարցազրույցը` Արմեն Մինասյանի