Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Todays Zaman» պարբերականը տպագրել է հոդվածագիր Յավուզ Բայդարի` (Yavuz Baydar) «1915 թվական. հայերի և քրդերի հանդեպ արդարություն»  հոդվածը:

«2012թ դեկտեմբերի վերջին Թուրքիայի վարչապետ Էրդողանը քրդերի հետ խաղաղության գործընթաց է սկսել, որը ցույց է տալիս, թե որքան խորն է «Թուրքիայի անաչառությունը» թաքնված է հասարակական գործարքների խորքերում:

Երկու տարի հետո կլրանա հայերի ոչնչացման` Մեծ աղետի 100-ամյակը:

Թուրքիայի անաչառության գործիքն այն է, որ պետք է հաղթահարել արգելքը, որը կար անցյալ դարում: Այսօր` ապրիլի 24-ին, մարդիկ կհավաքվեն Ադանայում, Իզմիրում, Անկարայում, Բոդրումում, Դերսիմում, Դիարբեքիրում և Ստամբուլում: Ամեն տարի մասնակիցների թիվն ավելանում է` 2010թ-ին 700, իսկ անցյալ տարի նրանց թիվը հասել է 3000-ի:

Խնդիրն այն է, թե արդյո՞ք Թուրքիայի «անաչառությունը» քրդական խաղաղության գորընթացի հաջող ավարտի դեպքում կհանգեցնի նրան, որ 2015 թ. Անկարան պատշաճ կերպով ներողություն կխնդրի:

Ոչ ոք համոզված չէ դրանում: Հայաստանի հետ հարաբերությունները սառել են, Ադրբեջանի կողմից ճնշումները և լոբբինգն ավելանում է, իսկ մշակույթի հարցում «ապաշխարության» բացակայություն է տիրում, և այս բոլորը հոռետեսության պատճառ են դարձել:

Թուրքիայի իրական առաքելությունը կրկնակի ներողություն խնդրելն է ` մեկը ողբերգության, մյուսն էլ մերժման համար»:

Թուրքիան ավանդաբար հերքում է 20-րդ դարի սկզբին շուրջ 1.5 մլն հայերի զանգվածային ոչնչացման մեղադրանքները:
Հայոց ցեղասպանությունն (Armenian Genocide) արդեն ճանաչել և դատապարտել են Ուրուգվայը (1965թ.), Կիպրոսի Հանրապետությունը (1982թ.), Արգենտինան (1993թ.), Ռուսաստանի Դաշնությունը (1995թ.), Կանադան (1996թ.), Հունաստանը (1996թ.), Լիբանանը (1997թ.), Բելգիան (1998թ.), Իտալիան (2000թ.), Վատիկան (2000թ.), Ֆրանսիան (2001թ.), Շվեյցարիան (2003թ.), Սլովակիան (2004թ.), Հոլանդիան (2004թ.), Լեհաստան (2005թ.), Գերմանիան (2005թ.), Վենեսուելան (2005թ.), Լիտվիան (2005թ.), Չիլին (2007թ.), Շվեդիան (2010թ.): Հայոց Ցեղասպանությունը ճանաչել են նաև Վատիկանը, Եվրախորհուրդը և Եկեղեցիների համաշխարհային խորհուրդը: