Ձեր վստահելի աղբյուրը

Այս օրերին բոլորս ցնցում ապրեցինք. Պատուհասած ողբերգությունը խոցեց յուրաքանչյուրիս: Ինչպե՞ս պատահեց, ինչպե՞ս կարող էր պատահել, ինչու՞ առաջին հայացքից աննշան վիճաբանությունն ավարտվեց ողբերգությամբ:

Հիշեցնենք, որ մայիսի 15-ին ՀՀ ՊՆ N զորամասի պահակախմբի մուտքի դիտորդ, ժամկետային զինծառայող, շարքային Դավիթ Ռաֆայելի Խաչատրյանն իրեն ամրակցված ԱԿՄ տեսակի ինքնաձիգից կրակոց է արձակել, ինչի արդյունքում պահակախմբում ընդգրկված ժամկետային զինծառայող, շարքային Լյուքս Ստեփանյանը գլխի շրջանում ստացած հրազենային վիրավորումից տեղում մահացել էր, իսկ նույն զորամասի ժամկետային զինծառայող, շարքային Հրաչյա Սարգսյանը գլխի շրջանում ստացել էր հրազենային վիրավորում և ընդունվել էր ՀՀ ՊՆ կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալի վերակենդանացման բաժանմունք:

Զորային կառույցի ամենաստորին օղակում վերահսկողությունը թուլացել է. ահա թերևս այն հիմնական պատճառը, որը հանգեցրել է ողբերգության: Հետևաբար միանգամայն համարժեք պետք է համարել ողբերգությանն անմիջապես հետևած կտրուկ արձագանքը՝ զորամասի հրամանատարական կազմի պաշտոնանկությունը:

Եվս մի կարևոր խնդիր, որին անհրաժեշտ եմ գտնում անդրադառնալ: Զավակ կորցրած ծնողի վիշտն անսահման է և անփարատելի. նրա հոգում դատարկություն է, նա կորցրել է իր ամենաթանկը, նրա կյանքը զրկվել է իմաստից: Նման հոգեվիճակում հայտնված մարդուն մեղադրելու բարոյական իրավունք չունենք անգամ ամենաանկանխատեսելի արարքի համար: Որդեկորույս ծնողին համբերատար լսել և բառի բուն իմաստով վշտակցել է պետք: Եվ ահա հենց այս առումով էլ պաշտպանության նախարարի և ոստիկանապետի պահվածքը պետք է օրինակ դառնա տարբեր աստիճանի պաշտոնյաների համար:

Այո՛ պաշտպանության նախարարն առաջինը կիսեց որդեկորույս ծնողի վիշտը, քանզի ամեն նման ողբերգություն առաջին հերթին հարված է հենց իր թիկունքին. հարված նրանցից, ում թերացումը, անտարբերությունը կամ բռիությունը հանգեցրել է ողբերգության: Այո՛ կատարվածի ողջ բարոյական բեռը նախարար Օհանյանը վերցրեցիր վրա: Ի դեպ, աննկարագրելի ծանր է այդ բարոյական բեռը, ծանր է երբ ինքդ ունես այն նույն ապրումներն ինչ բոլոր մյուսները, երբ ասելիք ունես, բայց գիտես, որ զոհված զինվորի մորը ոչնչով չես սփոփի:

Սակայն կրկնում եմ. որդեկորույս ծնողի ցասումը լսելը, նրան ուշադրությամբ շրջապատելը միայն պաշտպանության նախարարի գործը չէ: Այս մարդիկ պետական կառույցների միջին և ստորին օղակներում չպետք է հանդիպեն անտարբերության: Ցանկացած պետական պաշտոնյա պետք է պատրաստ լինի լսել նրանց, լսել համբերատարությամբ, լսել, միաժամանակ չստեղծելով ավելորդ բյուրոկրատական քաշքշուկ:

Ռազմական փորձագետ Դավիթ Ջամալյան