Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ռուսասատանի կողմից Ադրբեջանին զենքի վաճառքը Հայաստանի անվտանգության համար սպառնալիք է, և, հետևաբար` մենք էլ պետք է բալանսավորենք, համապատասխան քայլեր ձեռնարկենք: Սակայն դա մտահոգիչ է ոչ միայն մեր, այլև տարածաշրջանային անվտանգության տեսակետից, որովհետև այդ ամբողջ զենքի կուտակումը տարածաշրջանում ոչ մի լավ բան ոչ մեկին խոստանալ չի կարող: Այս մասին «Փաստինֆո» լրատվական գործակալություն հետ հարցազրույցում նշել է «Եվրոպական ինտեգրացիա» ՀԿ-ի ղեկավար, վերլուծաբան Կարեն Բեքարյանը:

«Իհարկե, մտահոգիչ է այն, որ որքան էլ մեր ռուսաստանցի գործընկերները փորձեն տարբեր ձևերով, մասնավորապես, «բիզնես և ոչ մի անձնական բան» բանաձևերով քողարկել զենքի այդ գործարքները, նորմալ չէ: Առավել ևս նորմալ չէ, երբ այդ զենքի մատակարարումները կամ վաճառքն իրականացվում է քո ռազմավարական դաշնակցի՝ Ռուսաստանի Դաշնության, կողմից: Այստեղ մտածելու և, իհարկե, քայլերը որոշակիորեն շտկելու կամ ինչ-որ գործողությունների տեղ կա, ռուսական կողմի հետ բավականին խորը կոնսուլտացիաների կարիք կա»,- ասել է Կարեն Բեքարյանը:

Ըստ բանախոսի՝ սպառազինությունների մրցավազքը խրախուսողը կամ իրականացնողը Հայաստանը չէ: Ադրբեջանի իշխանություններն արագ տեմպերով մեծացնում են երկրի ռազմական բյուջեն և դա դարձրել են մատի փաթաթան՝ յուրաքանչյուր ելույթում ասելով, որ իրենց ռազմական բյուջեն ուր որ է Հայաստանի պետական բյուջեից կանցնի: Այս պարագայում, բնականաբար, Հայաստանը, ուզի թե չուզի, պետք է իր անվտանգությունն ապահովելու համար ձեռնարկի միջոցներ: «Այդ սպառազինությունների մրցավազքի մեջ դու արդեն ստիպված ես քո համարժեք քայլերը, գործողությունները կատարելու, իրականացնելու: Այլ հարց է, որ, երևի, բոլորս ենք պատկերացնում կոռուպցիայի աստիճանը Ադրբեջանում: Եթե հաշվի առնենք կոռուպցիայի, կառավարման համակարգի թերությունները, չեմ ուզում ավելի կոպիտ արտահայտություններ օգտագործեմ, առավել քան համոզված եմ, որ այդ զենքի գնման տակ դրված գումարների հիմնական մասով զենք չի գնվում»,-համոզմունք հայտնեց Կ.Բեքարյանը:

Վերջինիս կարծիքով, զարմանալի է նաև այն, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը, համանախագահությունը այս առումով ոչինչ չի անում. «Այսինքն՝ գոնե մոնիտորինգի կամ կանխարգելիչ միջոցառումների, կամ նման միջոցառումների պլանավորման ուղղությամբ: Իհարկե՝ զարմանալի է, որ ԵԱՀԿ-ն, իր սպառազինությունների քվոտաների սահմանման ներքո, չի տեսնում, թե ինչքանով է խախտված, իսկ Ադրբեջանում արդեն խախտված է տասնապատիկներով: Եվ, իհարկե, շատ ավելի մտահոգիչ է այն հանգամանքը, որ զենքի վաճառողի դերում հանդես են գալիս Մինսկի խմբի անդամ, այդ թվում՝ համանախագահ երկրները: Սա արդեն գործընթացը վեր է ածում ինչ-որ անհասկանալի թատրոնի, տիկնիկային թատրոնի: Այսինքն՝ մի ձեռքով ես միջնորդ եմ, մի ձեռքով զենք եմ տալիս: Սա արդեն աբսուրդի է հասնում»:

Կ.Բեքարյանը նշեց նաև, որ շատ դեպքերում ասվում է, թե Հայաստանին էլ է զենք տրվում, մոռանալով, որ մենք նույն անվտանգության համակարգի մաս ենք: Դա լրիվ այլ խնդիր է. «ՀԱՊԿ-ի անդամ երկիր ենք, հիմնադիր անդամ երկիր և, բնականաբար, այդ ամբողջ պայմանագրային դաշտով ՀԱՊԿ տարածաշրջանում հարավային գծի պատասխանատուն ենք: Սա ուղղված չէ կոնկրետ երկրի դեմ: Առավել ևս, որ մենք այժմ ունենք բավականին ցինիկ իրավիճակ, որ խոսքն արդեն չի էլ վերաբերվում միայն պաշտպանողական զենքերին: Առաջ գոնե փորձում էին այդ ֆորմալ ձևակերպումը տալ: Ռուս-ադրբեջանական այդ պայմանագրի մեջ հարձակողական զենքի տեսականի կա»: