Ձեր վստահելի աղբյուրը

Սյունյաց լեռների կանաչապատ բարձունքների լանջերին ապրող Ճակատեն գյուղում արդեն վեց տարի է` երեխա չի ծնվել, գյուղի գլխավոր ու ասֆալտապատ փողոցի երկայնքով շարված տներում հանգստյան օրով մանկական ձայներ չեն լսվում: Միակ տունը, որի դիմաց, ավազների մեջ երեխաներ էին խաղում, գյուղի միակ դպրոցի մաթեմատիկայի միակ ուսուցչուհու թոռնիկներն էին. տատիկին հյուր էին եկել Կապանից:

58-ամյա Ֆլորա Մկրտչյանը գյուղի դպրոցում աշխատում է դեռ 1977 թվականից, հարևան ու բուհն ավարտելուց հետո իրեն հարազատ Շիկահող գյուղում հասցրել է աշխատել մեկ տարի, այնուհետև ամուսնացել է ու տեղափոխվել Ճակատեն: Մի քանի սերունդ ճանապարհած տիկին Մկրտչյանը ամաչում է տեսանկարահանվել: «Չէ, է, չեմ ուզում էրևալ», բացատրում է կինը` ժպտալով ձեռքով թափ տալով գոգնոցի փոշին:

Գյուղի լուսավոր, ընդարձակ ու համակարգիչներով կահավորված դպրոցում կա ընդամենը երկու դասարան, որոնցում ուսանում են ընդամենը ութ երեխաներ: Դպրոցում վաղուց 3-րդ և 4-րդ դասարանները կոմպլեկտավորված են իրար հետ, իսկ 7 և 9 դասարանները պարապում են առանձին:

«9-րդ դասարանում ունենք երեք աշակերտ, էդ դասարանին տվել են 0.5 ժամ: Մնացածը մենք պարապում ենք 0.25-ով, այսինքն չորս ժամ պարապում ենք, մեկ ժամի համար վարձատրվում», -Panorama.am-ի թղթակցի հետ զրույցում ներկայացնում է տիկին Ֆլորան:

Նրա հետ միասին սահմանամերձ գյուղի երեխաներին կրթում են ևս երեք ուսուցիչներ, որոնցից մեկը տնօրենն է և միաժամանակ ֆիզկուլտուրայի դասատուն:

«Օրինակ, ես պարապում էի մաթեմատիկա, ֆիզիկա, բայց հիմա քիմիայի ու կենսաբանության ուսուցիչը չկա, դրանք էլ եմ պարապում: Օրինակ` Հայոց լեզվի դասատուն և դասվար է` և' լեզուներ, և' պատմություններ է պարապում», -ասում է տիկին Ֆլորան:

Արդեն երկար ժամանակ` 4 տարի, դպրոցում առաջին դասարանցիների չեն դիմավորել:

«Վիճակն այժմ ողբերգական է», -կարճ ներկայացնում է հարազատ դպրոցի ներկան ու հիշում կրթօջախիի անցյալը. «Մենք ախր անգամ վերջին տարիներին 20-25 աշակերտ ենք ունեցել, բայց կամաց-կամաց, որ երիտասարդությունը աշխատանք չի ունեցել, տեղափոխվել են քաղաք, երիտասարդներ չկան: Դրա համար գյուղում երեխաների քանակը քչացել ա: Երիտասարդ չի մնում, գնում են քաղաք` աշխատանք փնտրելու, ապրելու»:

Դպրոցի ապագան անորոշ է: Ընդհանրապես, գյուղի ապագան է անորոշ. երիտասարդները գնում են դուրս աշխատանք փնտրելու:

«Վերջինն էս տարի ա գնացել էլ գնացող չունենք, էլ երիտասարդ չի մնացել. Մի հինգ ընտանիք ա, էդ ընտանիքներն էլ հնարավորություն չունեն գնալու, որ հնարավորություն ունենային, էլի կգնային: Մեծերը մահանում են, ջահելներն էլ հետ չեն գալիս», -գյուղի ապագայի հանդեպ հույս չունի գյուղապետ Արծրունի Հարությունյանը:

Ճակատենի կանաչառատ բարձունքներում գյուղացիների տները արտաքնապես խղճուկ չեն, բայց դրանց մեծ մասը լքված է: Գյուղացիները, սոցիալական խնդիրների տակ կքած, անհաղորդ են գյուղի արտաքին տեսքի հետ կատարվող փոփոխություններին: Ծնունդով ճակատենցի, բայց Ռուսաստանում բիզնեսով զբաղվող մեծահարուստների ֆինանսական միջոցներով, օրինակ, գյուղի կենտրոնում ազատամարտիկների հիշատակին կառուցված հուշարձան է բացվել, որի կողքին գեղեցիկ ծաղիկներ կան, բացի այդ գյուղամիջյան ճանապարհներն են վերանորոգված ու լուսավորված:

Գյուղապետի միակ ցանկությունն է, որ գյուղում արտադրություն հիմնվի, աշխատատեղեր բացվեն, բայց դրան հասնելու ձևերի մասին գյուղապետը պատկերացում չունի: Սյունիքի մարզպետի փոփոխությունը որոշ հույսեր արթնացնում է Հարությունյանի մոտ: Բայց դրանք միայն հույսեր են, որոնք, ինչպես փորձն է ցույց տվել, այդպես էլ չեն իրականանում: