Ձեր վստահելի աղբյուրը

Անցած տարի «Էրեբունի-Երևան» սիրված տոնին ընդառաջ հաշմանդամություն ունեցող անձանց շահերի պաշտպանությամբ զբաղվող մի շարք հասարակական կազմակերպություններ բարձրաձայնեցին Երևանի անմատչելիության խնդիրը և այն, որ նման միջոցառումներին անմասն են մնում հաշմանդամություն ունեցող անձինք: Ի՞նչ է փոխվել այս մեկ տարում, արդյո՞ք տոնական Երևանը հասանելի է բոլորին հարցերի շուրջ Panorama.am-ը զրուցեց «Լիարժեք կյանք» հասարակական կազմակերպության նախագահ Սուրեն Մաղաքյանի հետ:

-Պարոն Մաղաքյան, ինչ-որ բան փոխվե՞լ է այս տարի: Արդյո՞ք Երևանի քաղաքապետարանը մատչելիությունն ապահովելուն ուղղված ինչ-որ քայլեր ձեռնարկել է:
-Այս տարի ևս մեծ շուքով տոնվում է մեր սիրելի մայրաքաղաքի տոնը և քաղաքապետարանը դրա համար մեծ գործ է կատարել: Դա, իհարկե, շատ լավ է, սակայն որքանով ես եմ տեղյակ` կրկին հաշվի չեն առնվել անվասայլակով տեղաշարժվող անձանց համար մատչելիության ապահովման հարցերը տարբեր միջոցառումներում` լինի դա թանգարաններում, զբոսայգիներում և այլ վայրերում: Իսկ ինչ վերաբերվում է հանրային տրանսպորտին, ապա այն լրիվ ամոթալի վիճակում է. Չինաստանի աջակցությամբ ավտոբուսների ներկրման ժամանակ, երբ մենք ուղակի հորդորում էինք ներկրել այնպիսի ավտոբուսներ, որոնք նախատեսված են սպասարկելու բոլորին՝ հաշմանդամություն ունեցող անձանց, մանկասայլակով ծնողներին և այլն, ի պատասխան մեր հորդորների քաղաքապետարանը հայտնեց, որ դրանք կհարմարեցվեն տեղում։ Սակայն այս ուղղությամբ ևս ոչինչ չի արվել։ 
Ես, իհարկե, շատ ուրախ կլինեմ, եթե քաղաքապետարանը հակադրածի ասածներիս և ի ցույց դնի թեկուզ մեկ տեղանքում տոնակատարության հետ կապված մատչելիության ապահովմանը ուղված մեկ քայլ։  Դա լինի թեքահարթակ զբոսայգում կամ թանգարանում, կամ գոնե մեկ ավտոբուս։ Պատկերացնում եք` չկա թեկուզ մեկ երթուղի, որտեղ գոնե մեկ ավտոբուս հարմարեցված լինի անվասայլակով տեղաշարժվող անձանց, իսկ Երևան քաղաքում բնակվում են ավելի քան երկու հազար անվասայլակով տեղաշարժվող անձինք և եթե այս թվին գումարենք մանկասայլակով ծնողներին, ինչպես նաև տարեց մարդկանց, ապա կստացվի մարդկանց մի մեծ բանակ։
Ցավալին այն է, որ լուծման մեխանիզմներ շատ կան, որոնց պարագայում համայնքի կամ պետության համար լրացուցիչ ծախսեր չեն առաջանա և դրա մասին բազմիցս քննարկումներ եղել են, սակայն խոսքը գործ չի դարձել։

-Այդ դեպքում ի՞նչ է պետք փոխել Երևանում, որպեսզի մայրաքաղաքի ծնունդը իսկապես տոն լինի ԲՈԼՈՐԻ համար:
-Նախ, համապատասխան մոտեցում որդեգրել, որպեսզի ցանկացած հարցում` լինի դա նոր շենքի, մայթի, պուրակի կառուցման, տոնական կամ այլ միջոցառման կազմակերպման ժամանակ, կիրառվի ունիվերսալ դիզայնի մոտեցումը, որը «Հաշմանդամություն ունեցող անձանց իրավունքների» կոնվենցիայի պահանջ է։
Վերջերս Բրիտանական խորհրդի ծրագրի շրջանակներում, հայկական պատվիրակության կազմում, այցելեցի Հորդանան և մենք ականատես եղանք, որ այս երկրում, որը, այսպես կոչված, եվրոպաներ չէ, այլ միջին արևելքի ոչ այնքան զարգացած մի երկիր է, սայլակով տեղաշարժողը կարող է մյուսների նման անարգել այցելել պատմամշակութային վայրեր։ Այդ վարերում այնպիսի լուծումներ էր տրված, որ կարելի էր մտածել, որ թեքահարթակները ժամանակին հենց հռոմեացիներն են կառուցել` նույն քարով, կավով ու ոճով։
Հորդանանում, ի տարբերություն Հայաստանի, չկա լավ գրված օրենք՝ մատչելիություն ապահովելու համար, չկան նաև լավ գրված պետական նպատակային ծրագրեր։ Բայց նկատեցի քաղաքական կամք՝ անելու այդ ամենը:
Իհարկե, Հայաստանում վիճակը շտկելու համար ինչ որ բաներ արվում են, սակայն այս տեմպերով, որ շարժվենք ևս 2795 տարի կպահանջվի, որպեսզի վստահորեն կարողանանք ասել` ԱՅՈ, ԵՐԵՎԱՆԸ ԲՈԼՈՐԻ ՀԱՄԱՐ ՀԱՐՄԱՐ Է ՈՒ ՄԱՏՉԵԼԻ։

Հիշենք. ուղիղ մեկ տարի առաջ, հենց այս տոնին ընդառաջ  Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանին նամակ էր գրել փոքրիկ Սիրուշիկը, որում նշել էր, որ երազում է զբոսնել Երևանի փողոցներով, լինել այգիներում, բայց չի կարող` Երևանը, ցավոք, մատչելի չէ իր նման հազարավոր մարդկանց համար: Մեկ տարի անցել է. ոչինչ չի փոխվել:

Նախորդիվ`

 «Մարի Իզմիրլյանի» սաները մնացին առանց էքսկուրսիայի և տոնի

 12-ամյա Սիրանուշի նամակը քաղաքապետին. Ես երազում եմ զբոսնել Երևանի փողոցներով, լինել այգիներում