Ձեր վստահելի աղբյուրը

Պատերազմի ճիրաններում հալեպահայ Վրույր Բիելմջյանի ընտանիքի մի մասը շարունակում է ապրել: Սիրիայում թողել են մեծ մորն ու հորը, սեփական տունը… Հայրենիք եկել են երկու տարի առաջ: Պատերազմի պատճառով տունը թողած երիտասարդը գլխավերևում անմիջապես խաղաղ երկինք ունենալուց հետո սկսել է կամավորություն անել, հիմա կամավոր ծառայում է փախստականներին օգնելու գործին:

Վրույրը, քույրն ու ծնողները Հալեպում են ծնվել, բայց հոր ծնողներն Այնթափից են, մայրն էլ արմատներով Սասունից է: «Ես էլ խառնուրդ եմ` Այնթափի և Սասունի: Իմ ծնողները շատ ազգասեր են, հայրենասեր… իմ մեջ այդ մեկը մնացել է: Մանավանդ մեծ հայրիկս միշտ ասում էր՝ պետք է հայերեն խոսեք տանը, հայկական հեռուստատեսություն էինք դիտում, միշտ ազգային երգեր էր երգում, ես էլ էի իր հետ երգում: Հիշում եմ, ինչպես էինք Գետաշենը երգում: Իսկ իմ ամենասիրած երգը «Պիտի գնանք վաղ, թե ուշ»-ն է: Դա ուրիշ երգ է»,- ասում է երիտասարդը:

Վրույր Բիլեմջյանը ծնողների և քրոջ հետ Հայաստան է եկել նախանցած տարի, օգոստոսին: Ընտանիքը Հալեպում սեփական գործ ուներ` կոշիկի արդատրության գործարան: Իրարանցումի ժամանակ փակել են դռներն ու եկել. «Այստեղ, ցավոք, հայրս չկարողացավ ինչ-որ բիզնես հիմնել, դժվարությունները շատ են, սահմանը փակ է: Աշխատավարձերն էլ ցածր են, հիմա անգործ է»:

Վրույրն ամենից շատ տունն է կարոտում. «Մեծ հայիկն ու մայրիկն են այնտեղ, շատ եմ ուզում իրենց էլի տեսնել: Խոսում ենք, երբ հնարավոր է, կապ կա: Միշտ ասում են եկեք, Հալեպ վերադարձեք, բայց ո՞ւր գնանք: Շատ ընկերներ, բարեկամներ ունեմ այնտեղ, իրենց էլ եմ կարոտում»:

Քույրն այժմ Հայաստանում կրթությունը շարունակում է դպրոցում: Վրույրը Հալեպում սովորում էր դեղագործական ֆակուլտետում, բոլոր թղթերը հետը բերել էր, հիմա ուսումը շարունակում է Բժշկական համալսարանի նույն ֆակուլտետի երրորդ կուրսում. «Շատ լավ է. ես Հայաստանում ուրախ եմ, հատկապես, որ այստեղ կամավորական աշխատանք եմ կատարում: Կամավորության շնորհիվ է, որ ինձ ուրախ և հանգիստ եմ զգում»:

Սկզբում որպես կամավոր աշխատել է «Վորլդ Վիժն» կազմակերպությունում, հիմա արդեն ՄԱԿ Փախստականների գրասնեյակում է, ինչպես նաև`YMCA Armenia-ում, որտեղ աշխատում է երեխաների հետ:

«Այստեղ, որպես երիտասարդ, ավելի ազատ ես քեզ զգում: Շատ լավ կազմակերպություններ կան, որտեղ կարելի է կամավորական աշխատանք կատարել, ծառայել և լավ փորձ ձեռք բերել: Դա ապագայում շատ պետք կգա: Ես կարծում եմ, որ հիմա իմ արած աշխատանքն ինձ հետագայում էլ պիտի շատ օգնի: Ուզում եմ բոլոր երիտասարդներին կոչ անել, որ իրենք էլ կամավոր աշխատեն, օգնեն մյուս մարդկանց և իրենց: Ես միշտ կուզեմ կամավոր լինել, հատկապես սիրում եմ երեխաների հետ աշխատել: Եթե ապագայում էլ գործ գտնեմ, ուզում եմ գոնե օրվա կեսից հետո կամավորական աշխատանքս շարունակել: Հաճելի է, նոր ընկերներ ես ձեռք բերում, նոր փորձ, հատկապես, որ երեխաներից շատ բան կարելի է սովորել»,- ասում է նա:

Հայրենիքում փախստական սիրիահայը չի համարվում: Վրույրն, ով կամավոր աշխատում է փախստականների հետ, սեփական մաշկի վրա է զգացել պատերազմն ու փախստական լինելը: Նա նկատում է, որ այսօր Սիրիայից դուրս մոտ 2 մլն փախստականներ կան, որոնք վրանների տակ են ապրում` Եգիպտոսում, Իրաքում, Թուրքիայում, Լիբանանում և այլուր. «Ես իրոք այդ ցավը զգացել եմ, բայց մենք որպես հայ բախտավոր ենք: Մենք մեր հայրենիքում ենք ապրում, ոչ թե վրանների, այլ տների մեջ: Բայց էլի սիրիահայն օգնության կարիք ունի, իր ամեն ինչը, տունը, գործը թողել եկել է: Ու միշտ պետք է այդ օգնությունը»:

Ապագայում Վրույրը մտածում է իր մասնագիտության մեջ խորանալ, բիզնես սկսել. «Ես Հայաստանում տեսնում եմ շատ դժվարություններ, բայց ուզում եմ Հայաստանում շարունակել գործս ու կյանքս: Սիրում եմ Հայաստանը: Ես հուսով եմ, որ կգտնեմ լավ վարձատրվող աշխատանք, հանգիստ կյանք ու կմնամ այստեղ: Ծնողներս մտածում են Սիրիա վերադառնալու մասին, բայց ես սիրեցի Հայաստանը, լավ է: Հիմա մինչև ուսումս վերջացնեմ, դեռ երեք տարի գա, միգուցե գնամ արտասահման, այնտեղ էլ սովորեմ, ու վերադառնամ: Մտածում եմ՝ գամ Հայաստան: Ես փոքր տարիքից սիրում էի մեր երկիրը` Հայաստան, Հայրենիք, Արարատ… Այդ բոլորն իմ երազի մեջ էր: Չէինք մտածում, որ նման պայմաններում կթողնենք, կգանք: Մտածում էինք հանգիստ ժամանակ գալ, ավարտեինք այնտեղ գործերն ու հանգիստ սրտով հաստատվել Հայրենիքում»:

Հայրենիքում ապաստանած սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

Տան կարոտը, հայրենիքը չթողնելը, հայ մնալու պարտքն ու Թումանյանի «Անուշը»… Հալեպահայ օպերային երգչուհին

«Գաբոյիս չեմ կարողանում բերել, երեխաս Հալեպում է». Սիրիահայ ընտանիքի երազանքը

Սիրիահայ կնոջ պատմությունը… Գաղթականության շրջանի, օտարին թողած տան, սարերի հետ խոսելու և գտած հայրենիքի մասին

Հալեպահայ ատամնաբույժի անցած ճամփան` Հալեպից մինչև անապատ, Լիբանանից` հայրենիք. Մահն ամեն րոպե գոյություն ուներ

Սիրիահայ. Մեր ինքնությունը այստեղ կպահենք, Հայաստանից դուրս ուր էլ գնանք, պիտի ձուլվենք

Երեսուն տարվա լուսանկարչի կյանք ու առանց լուսանկարելու երեք տարի. Սիրիան իմ սրտին մոտ է, բայց Հայաստանն ավելի

Սիրիահայ Ժիրայրն Արցախում է արդեն չորս տարի. Սեղան է նստում յոթ զավակով, մեծ տղան էլ զինվոր է

Պանիր, զահտար ու մարթադելլա. Նորան իր հետ բերել է հալեպյան ուտեստները, այստեղի էլ ջուրն ու օդն է սիրում

«Տանս վրա երկու անգամ հրթիռ է ընկել, տունս քանդվել է». Հալեպահայ Սոսին Երևանում սենդվիչ է վաճառում

Հալեպահայ. Խիղճ չունեցող մարդու ձեռքին մնացինք, այդքան գեղեցիկ քաղաքն ինչի՞ են վերածել

Սիրիահայ կին. Իսկ տունը, առօրյան, իմ հիշողություններն ինձ հետ են կանչում Սիրիա

Թեկուզ վաղը պատերազմը դադարի, հետ չեմ գնալու. Արցախում վերաբնակեցված սիրիահայ բժիշկ