Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ինչպես Panorama.am-ն արդեն գրել է` Ուկրաինայի ԱԳ փոխնախարար Դանիիլ Լուբկիվսկին այսօր հայտարարել է, որ Հայաստանի կողմից Ղրիմի հանրաքվեի ճանաչումը բացասաբար կանդրադառնա հայ-ուկրաինական հարաբերությունների վրա: Նրա խոսքով` Ուկրաինան արդեն դիմել է Հայաստանին, որպեսզի պաշտոնապես և հրապարակավ հայտարարվի, որ Հայաստանը չի ճանաչում Ղրիմի բռնակցումը և եթե ակնկալվող այդ պատասխանը իրենք կգնահատեն ոչ բարեկամական, ապա հայ-ուկրաինական երկկողմ հարաբերությունները բացասական հետևանքներ կունենան: Թե ինչ զարգացումներ կարող են լինել այս ֆոնին Panorama.am-ը զրուցեց քաղաքագետ Սերգեյ Մինասյանի հետ:

-Պարոն Մինասյան, ինչպե՞ս այդ հայտարարությունը և ներկա զարգացումները կարող են անդրադառնալ հայ-ուկրաինական հետագա հարաբերությունների վրա և արդյոք լուրջ հետևանքներ են սպասելի դրանց կոնտեքստում:

-Իրականում ամենը կախված է նրանից, թե ինչ աստիճան ադեկվատ են Ուկրաինայի նոր իշխանությունները այս իրավիճակը գնահատում: Եթե ուկրաինական կողմը ուզում է ավելի կոնկրետ պատասխան ստանալ Հայաստանից, ապա, անշուշտ,  կստանան, բայց համոզված չեմ, որ այդ կոնկրետ պատասխանը կլինի այն, ինչ իրենք սպասում են: Հետևաբար ուկրաինական կողմն ունի երկու տարբերակ` կամ փորձել իրավիճակը մեկնաբանել` հիմնվելով ոչ պաշտոնական այն խոսակցությունների վրա, որը վերաբերում է նախագահներ Սերժ Սարգսյանի և Վլադիմիր Պուտինի հեռախոսազրույցին, կամ վերջապես ստանալ ինչ-որ փաստաթուղթ, բայց դրանից հետո չնեղանալ, թե ինչու Ուկրաինայի դիվանագիտության այդ համառ գործունեության արդյունքում այն փոքր-ինչ այլ է, քան ուզում էին:

Հայաստանն ու Ուկրաինան իսկապես ունեն պատմական, քաղաքական և բարեկամական լուրջ հարաբերություններ, բայց նաև կարծում եմ բոլորն են հասկանում, որ յուրաքանչյուր երկիր, այդ թվում և Հայաստանը, արտաքին քաղաքականության մեջ իր շահերից ելնելով է անում այս կամ այն քայլը:

-Այսինքն` կտրուկ քայլերի ու որոշումների մասին, ըստ Ձեզ, դեռ վաղ է խոսել:

-Դա կախված է Ուկրաինայի նոր իշխանություններից ու, կրկնում եմ, նրանից, թե որքանով են նրանք պատրաստ ադեկվատ լինել: Ուկրաինական կողմը ունի երկու տարբերակ` փորձել երկկողմանի մեկնաբանել այլ տեղեկատվությունը, որ եղել է, ի վերջո Հայաստանը, ի տարբերություն Ղազախստանի կամ Ղրղզստանի, պաշտոնապես չի ճանաչել այն, ինչում Ուկրաինան փորձում է մեղադրել Հայաստանին: Կամ շարունակել և դրա պատասխանը ակնհայտ կլինի, որ չնայած այն բոլոր հարաբերություններին, որ կապում են Հայաստանն ու Ուկրաինան, մեր երկրի համար հարաբերությունները ՌԴ հետ ավելի կարևոր են: Ամենաչնչին փաստն եմ բերում` Ուկրաինայում, ըստ պաշտոնական վիճակագրության, ապրում է շուրջ 130 հազար հայ, որոշ հայ բնակչություն էլ ապրում է Ղրիմում, իսկ Ռուսաստանում ապրում են մի քանի միլիոն էթնիկ հայեր: Հայաստանը Ռուսաստանի ռազմավարական և ռազմաքաղաքական գլխավոր դաշնակիցն է այն դեպքում, երբ Ուկրաինան հանդիսանում է Ադրբեջանի գլխավոր զենք-զինամթերք մատակարարողներից մեկը: Հետևաբար այստեղ ամեն ինչ պարզ է:

Եվ էլ չեմ խոսում այն մասին, որ Ղրիմի ինքնորոշումը ևս բխում է Հայաստանի շահերից: Բայց նորից եմ կրկնում`Հայաստանը փորձել է որքանով դա հնարավոր է մեղմ ձևով արձագանքել:

-Պարոն Մինասյան, ուկրաինական նոր իշխանությունների ադեկվատության հարցում որը դոմինանտ կլինի` իրավիճակը իրապես գնահատելը, թե այն հանգամանքը, որ Հայաստանը ՌԴ դաշնակիցն է:

-Երկու հանգամանքներն էլ կան: Առաջինը պարզապես բխում է Ռուսաստանի գործոնի առկայությամբ: Հասկանալի է, որ ուկրաինական նոր իշխանությունները ու նաև հասարակությունն այսօր անչափ նյարդային վիճակում են, բայց միջպետական հարաբերությունները, այդ թվում նաև մի երկրի հետ, որի հետ ունես բավականին սերտ պատմական, քաղաքական և բարեկամական կապեր նույնպես պետք է հաշվի առնել:

Նախորդիվ`

Ուկրաինայի արտգործնախարարությունը բողոքի նոտա է հղել Հայաստանին