Ձեր վստահելի աղբյուրը

Սիրիայում ծնված Պերճ Կարազյանին Հայաստան պատերազմը չի բերել: Հայրենիքում ապրելու որոշման պատճառն էլ լրիվ ուրիշ բան էր:

Պերճը 1995-ին է եկել Հայաստան` կրթություն ստանալու. «Ավարտեցի Կոնսերվատորիան և մնացի այստեղ: Արդեն 17 տարի է` Հայաստանում եմ»:

Պերճին Հայաստանում պահեց մասնագիտությունը: Օպերային մեներգիչը Սիրիայում հեռանկարներ չտեսավ, այնտեղ այդ ժանրը դեռ նոր-նոր էր զարգանում: Իսկ Հայաստանում ավելի կայացած էր ոլորտը. որոշեց մնալ:

Պերճի Սարոն

Օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի մեներգիչ Պերճը նաև Մայր Աթոռում է որպես մենակատար հանդես գալիս: Աշխատում է Կոնսերվատորիայում, ելույթ է ունենում «Տաղարան» համույթի հետ:

«Նվիրվածություն պահանջող մասնագիտությունը է»,- ասում է Պերճը, ով այդ նվիրվածության պատճառով է, որ չի վերադարձել ծննդավայր:

«Շատ հաճելի մասնագիտություն է, բայց նաև` մի փոքր սթրեսային: Անընդհատ երգի ու երաժշտության, դերասանության հետ ես առնչվում: Այդ ամենը շատ երազային են` ծափահարությունները, բեմի վրա տարբեր կերպարներ ստեղծելը, տարբեր ոճերի երաժշտություններ կատարել: Դու պարտավոր ես զգոն լինել, լավ վիճակի մեջ լինել, որպեսզի այդ ամենից ձայնդ չտուժի: Որակը պահպանելու և բարելավելու համար պիտի միշտ պատրաստ լինես: Դա հոգնեցող է»,- բայց Պերճն արդեն սովորել է:

Պերճի համար անփոխարինելի է «Անուշ» օպերան. «Ես այն դիտարկում եմ որպես ազգային և հայկական արժեք: Իմ համար այն անփոխարինելի է: Հնարավոր է իր դասական մտածողությամբ զիջում է, բայց դրա մեջ հայություն կա: Հոգուդ հետ է խոսում»:

Սարոն շատ հետաքրքիր անձնավորություն է, ասում է Պերճը, ով մայրական կողմից լոռեցի է. «Մինչև օպերա գալս ես հաճախ եղել եմ այդ լեռներում: Շատ սիրուն է Լոռին, բնությունը: Միշտ տեսնում էի տրեխներով, յափնջիով գառնարած Սարոյի կերպարն այդ լեռներում: Ինքն այդ բնության մի մասն է: Փորձել եմ զգալ: Մի հետաքրքիր կերպար է, որ աշխատում եմ ստանալ բեմում»:

Մի քիչ Սիրիա, մի քիչ Հայաստան

Պերճի հայրական կողմն է Հալեպից է: Հալեպում շատ հարազատներ ունի, իսկ ծնողները վաղուց ԱՄՆ-ում են:

«Հորեղբայրս, մեծ մայրս և հորաքույրս պատերազմի ժամանակ եկան Հայաստան, բայց մնալ չկարողացան: Այն ժամանակ վիճակը դեռ այսքան վատ չէր, վերադարձան Հալեպ` հուսով, որ ամեն ինչ կուղղվի, բայց հակառակը եղավ: Հիմա իրենք Հալեպում են` ահի մեջ, որ ամեն պահի հնարավոր է ռումբ ընկնի կամ նշանառության տակ հայտնվեն: Այդ ահ ու սարսափի մեջ շարունակում են գոյատևել: Լինում է, որ կապ չենք կարողանում հաստատել: Լուրերից իմանում ենք, որ ռումբ է ընկել, պայթյուն է եղել, միանգամից փորձում ենք կապվել, զանգում ենք` իմանալու` իրենք չե՞ն եղել այդ դժբախտը»,- ասում է նա:

Ըստ Պերճի, իր ազգականները պարզապես չկարողացան կտրվել այնտեղից, տան կարոտն էր պատճառը. «Երկար տարիներ ապրում ես, այդ տան հետ միասնություն ես դառնում, քաշում է քեզ, չես կարող պոկվել»:

Նրա բնորոշմամբ, այստեղ գալը, ամեն ինչ նորից սկսելը` նոր կյանք, նոր բարքեր, նոր օրենքներ, դժվար է: Դժվար է համակերպվել, ադապտացվել այդ ամենին:

Պերճը վերջին անգամ երեք տարի առաջ է եղել Սիրիայում. «Սիրիայից դուրս եկա, ու մոտ երեք ամիս անց սկսվեց կռիվը: Մեր տան կողքն էլ է ռումբ ընկել, փոխվել է քաղաքը, ամայացել: Այդ ամենը տեսնելով մեծ ցավ եմ ապրում: Մեզ թվում է Սիրիայում են, օտարության մեջ են, բայց, հավատացեք, ես այնտեղ երկար տարիներ ապրել եմ, օտարության զգացողության նշույլ իսկ չի եղել: Հայերն էլ իրենց անփոխարինելի դերն ունեցան երկրի զարգացման մեջ: Սիրիահայերը Սիրիայում հարազատ են, հայ համայնքը Սիրիայի կյանքում արժանավոր տեղ է զբաղեցնում»:

Հայաստանն իմ հայրենիքն է, անփոխարինելի է, ասում է նա. «Եթե հայը պետք է գոյություն ունենա, դա կլինի Հայաստանի շնորհիվ: Ինչքան էլ դրսում լավ լինի, եթե Հայաստանը չլինի, մի քանի տարի անց ոչ մի հայի մասին տեղեկություն չենք ունենա: Հայաստանն է, որ հային հայ է պահպանում»:

Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

Ուրիշի պատերազմը. Հալեպահայ ոսկերչի կիսատ թողած կյանքն ու անորոշ ապագան

Հալեպից Հորդանան, ապա Հայրենիք. Հետևում թողած թագավորական առաջարկների ու կյանքի մասին

Ապրել օտար հողում և Հայաստանը մեջդ ապրեցնել. Սիրիահայ ընտանիքի վերջին հանգրվանը