Ի՞նչ սպասել նոր վարչապետից
Հովիկ Աբրահամյանի նշանակումը ՀՀ վարչապետի պաշտոնում բավականին լայն արձագանք ստացավ հայ հասարակության կողմից և որոշակի հարցեր առաջացրեց, որոնք կներկայացվեն ստորև:
Նախ, անհրաժեշտ է հասկանալ, թե ինչու ընտրությունը կանգ առավ հենց Հ.Աբրահամյանի վրա, քանի որ թեկնածուներն իրականում էլի կային, և նույնիսկ հանրության կողմից ավելի շատ ընդունվող, քան Հ.Աբրահամյանը:
Ամենայն հավանականությամբ, ընտրությունը կանգ է առել այն մարդու վրա, ով չի վախեցել իր վրա վերցնել նախորդ վարչապետի և կառավարության կողմից կուտակված սոցիալական բեռը՝ օրինակ, կենսաթոշակային համակարգի փոփոխությունը և այն նախաձեռնություններ:
ՀՀ նախագահն իր ելույթում շեշտեց, որ նոր կառավարությունը շարունակելու է նախորդի նախաձեռնությունները և հնարավոր բացթողումները չի կարող արդարացնել Տ.Սարգսյանի կառավարության թերի աշխատանքով: Այս պայմաններում, թե ինչու՞
Հ.Աբրահամյանը համաձայնեց մտնել այդպիսի ժառանգության տակ՝ հայտնի չէ, բայց միանշանակ է, որ իրավիճակը շտկելու ռեսուրս և հնարավորություն նա չունի: Մնում է ենթադրել, որ նրա նշանակումը պայմանավորված է կորպորատիվ (որոշ իմաստով՝ կուսակցական, որոշ իմաստով՝ օլիգարխիկ համակարգի) շահերի և անձնական ակնկալիքների գործոններով, այլ կերպ ասած՝ նա միակ մարդն էր, ով համաձայնեց ստանձնել պատասխանատվություն կառավարության աշխատանքի համար, նախապես իմանալով, որ այդ աշխատանքը հեռու է հանրության կողմից հավանության արժանանալուն, և եթե այս պայմաններում նա ստանձնում է այդ պատասխանատվությունը, ուրեմն դրանում անձնական շահ ունի, կամ նա ենթարկվում է կորպորատիվ շահի սկզբունքին: Ընդորում, անձնական շահ ասելով պետք չէ հասկանալ միայն նյութական շահ. խոսքն ավելի շատ որպես վարչապետ աշխատելու փորձ ձեռքբերելու մասին է, քանի որ դա միակ պաշտոնն է, երկրի նախագահից բացի, որում Հ.Աբրահամյանն աշխատելու փորձ դեռ չուներ:
Պետք է նաև հաշվի առնել, որ ՀՀ նախագահն իր ելույթում հստակ ուրվագծեց նոր վարչապետի աշխատանքի հիմնական ուղղությունները, այնպես որ նոր նախաձեռնություններ և եղած գործընթացների գլխիվայր շուռ տալու միտումներ, ամենայն հավանականությամբ, սպասել պետք չէ:
Հ.Աբրահամյանի աշխատանքը վարչապետի պաշտոնում պատկերացնելու համար կարելի է նաև վերլուծել, թե ինչպիսի ԱԺ նախագահ է եղել նա: Նրա կողմից ղեկավարվելու ընթացքում ԱԺ-ն աչքի ընկավ ընդդիմության նախաձեռնությունների կազմակերպված բոյկոտներով, Հանրապետական կուսակցության անդամների անպարկեշտ արտահայտություններով, Աժ նիստերից պատգամավորների զանգվածային բացակայություններով և այլն: Ակնհայտ է, որ ԱԺ նախագահ եղած ժամանակ Հ.Աբրահամյանն իրեն դրսևորել է առաջին հերթին որպես թիմային խաղացող, ինչը, թերևս, մեր քաղաքական համակարգում ամենաշատ գնահատվող երևույթ է: Ուստի, վարչապետի պաշտոնում էլ նա, ըստ էության, շարունակելու է լինել թիմային խաղացող՝ օգտագործելով արդեն նոր լծակներ:
Ակնկալվում է, որ Հ.Աբրահամյանը կկատարի բազմաթիվ կադրային փոփոխություններ և նոր նշանակումներ: Սա, թերևս, բացասաբար կազդի նոր կառավարության աշխատանքի վրա, և կանցնի մի քանի ամիս, մինչև մենք ականատես կլինենք կառավարության լիարժեք գործունեության:
Միևնույն ժամանակ հայտնի է, որ Հ.Աբրահամյանը հակված է խնդիրները բանակցությունների և դիվանագիտական այլ մեխանիզմներով լուծելուն, ինչն, օրինակ, հստակ արտահայտվեց ԱԺ-ում ծագող վիճաբանությունները հարթելու գործում: Բնականաբար, տրամաբանական կլինի ենթադրել, որ այդ ունակությունը կիրառվում էր ոչ միայն ԱԺ-ում, այլև իշխանության ներսում, իշխանություն-ընդդիմություն հարաբերություններում, ինչպես նաև կրիմինալ-օլիգարխիկ համակարգում ծագող խնդիրները կամ նման բնույթի հարցերը լուծելու համար:
Իսկ նման կարողությունների տեր մարդը, համաձայնեք, ՀՀ քաղաքական և այլ համակարգերում պարզապես անգնահատելի է, քանի որ ինչ-ինչ, բայց մեդիատորի համար գործ մեր երկրում շատ կա: Ուստի բացառված չէ, որ նորանշանակ վարչապետը նախաձեռնի ընդդիմադիր կուսակցությունների հետ կոալիցիոն կառավարություն ստեղծելու գործընթաց: Համենայն դեպս, ընդդիմադիր ուժերին նման առաջարկ անելը՝ թեկուզ և նախապես մերժված լինելու բարձր հավանականության գիտակցությամբ, ավելի հատուկ է Հ.Աբրահամյանին, քան առհասարակ նման առաջարկ չանելը:
Վերլուծաբան Մովսես Դեմիրճյան
Լրահոս
Տեսանյութեր
Եթե Ադրբեջանը վստահ է, ինչո՞ւ է դատական գործընթացները դադարեցնելու մասին գաղափար առաջ քաշում
