Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հարություն Իսկինդրյանը Սիրիայից Հայաստան տեղափոխված շատ հալեպահայերի նման մայրաքաղաքում ապրելը չի ընտրել: Պատերազմի պատճառով իր տունը լքած սիրիահայը որոշել էր նոր տան հիմքն ազատագրված հողում գցել:

Մասնագիտությամբ ոսկերիչ Հարութը Զանգելանում հիմա հողագործությամբ է զբաղվում. «Ես որոշեցի ապրել Զանգելանում` նոր բիզնես սկսելու համար: Նաև ցանքի գործ եմ անում: Որը լավ ստացվի, կանեմ: Հող եմ ցանել, եթե հարմար բաներ լինեն, ուրիշ գործերով էլ կզբաղվեմ: Ընկերներիցս մեկն ինձ առաջարկեց, ասաց` արի ցանքի գործով կզբաղվես, կօգնեն քեզ, հող կտան»:

Արցախում ամենաշատը մայրաքաղաք Ստեփանակերտն է սիրում, բայց Հալեպն է շատ կարոտում. «Շատ սիրուն երկիր էր, այնտեղ էինք ծնվել, մեծացել: Ամեն ինչ ունեինք` տուն, գործ, փող: Այնտեղ ապրելն էլ էր հեշտ»:

Հալեպում բացի ոսկերչությունից, նաև բիզնեսով էր զբաղվում. ինտերնետ սրճարան և կանանց հագուստի խանութ ուներ:

«Պատերազմը սկսեց, ձգեցի, եկա: Մայրս ու երկու եղբայներս այնտեղ են, իսկ ես մոտ 1 տարի 9 ամիս է Հայաստանում եմ»,- ասում է նա և հավելում, որ Երևանում էլ ապրում է քույրը:

Հալեպում մնացած հարազատների հետ դժվարությամբ է կապ հաստատում: Խանութները փակ են, վտանգավոր հատվածում են, տունը մի քիչ ավելի ապահով է, բայց փողոց դուրս գալ ու տուն վերադառնալը բախտի հարց է:

«Վախով ապրում են: Մեր կռիվը չէր, մենք արանքում ամենից շատ տուժեցինք: Միշտ այդպես է, միշտ փորձանքը հայի գլխին է գալիս»,- ցավով է հայտնում Հարութը:

Նրա խոսքով, հայերը Սիրիայում հարգված մարդիկ են, պետությունն էլ նրանց կողքին է. «Մեր դպրոցները, եկեղեցին, ակումբները հանգիստ գործում են, որևէ մեկը չի միջամտում: Ոչ մի արգելված բան չկար: Ընդունված ու սիրված էինք»:

Հարութը Հայաստան մենակ է եկել, Զանգելանում էլ մենակ է ապրում: Մինչև հայրենիքում հաստատվելը 10 տարի առաջ որպես զբոսաշրջիկ էր եկել: Հայաստանը սիրուն է, լավ է, ասում է նա, բայց նաև նշում, որ այստեղ դժվար է աշխատանք գտնելն ու գումար վաստակելը:

«Եկամուտը քիչ է, բայց ի՞նչ անեմ: Ձեռքիս ուրիշ բան չկա: Ստիպված պիտի համակերպվել ու փորձել ապրել»,- ասում է Հարութը:

Չնայած, որ Հայաստանում դեռ չի հարմարվում, բայց հետ գնալու մասին էլ չի մտածում: Հեշտ չէ, նշում է սիրիահայն ու ավելացնում. «Գնալ հետ, մուսուլմանի մեջ ապրելն ինձ համար այլևս անկարելի է: Ուզում է այնտեղ ոսկի տեղա, չեմ գնա: Մուսուլման ժողովրդի մեջ դժվար է ապրելը»:

Հարութ Իսկինդրյանը Հայաստանում հաստատվելու մասին է մտածում, եթե գործերը հաջողությամբ գնան, կմնա:

Հոր կողմը Արևմտյան Հայաստանից է, իր մի կեսը ձգում է դեպի հայրենիք, բայց մյուս կեսն էլ չի պոկվում Սիրիայից. երակներում նաև հալեպցի մոր արյունն է հոսում, ում արմատները Հալեպում 200 տարուց ավելի պատմություն ունեն:

Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

Քեսաբահայի հայացքն անցյալում է, սիրտը՝ անտեր մնացած տանը

Սիրիահայ բժշկի հիվանդանոցը՝ զինյալների բուժարան. Օտար կռիվն ու սեփական կորուստը