Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հարութ Փափազյանի «Հայջինս» ապրանքանիշը հայստանյան գնորդին արդեն մոտ ութ ամիս է` հայտնի է: «Մաքս ջինս» ընկերության համահիմնադիրը սիրիայից է, մեկ տարի առաջ ոչ սեփական որոշումով, այլ պատերազմի պարտադրմամբ եկավ Հայաստան:

«Որոշեցինք այստեղ տեղավորվել և ապրել: Եկա կնոջս և նրա ծնողների հետ»,- պատմում է նա:

Հալեպում ընտանիքը 1967 թվականից կտորի արտադրամաս ուներ, նաև վաճառականությամբ էր զբաղվում: Հարութը տները, գործարանն ու խանութները թողնելուց բացի, նաև ծնողներին է Հալեպում թողել:

«Մենք միայն մեզ վերցրեցինք, հասցրեցինք այստեղ: Պատերազմական պայմանների մեջ էինք ապրում: Էլեկտրականությունը և ջուրը հաճախ անջատվում էր: Չկարողացանք նստել և համբերել, որովհետև պիտի աշխատեինք: Մենք սովոր չէինք անգործ նստելուն: Պայմանագիր ունեի կնքած, գնացի Քուվեյթ, այնտեղից էլ, ի վերջո, Երևան եկա»:

Հայաստան գալու և գործ սկսելու ցանկությունը նոր չէր, հայրն էլ էր երազում այդ մասին. «Մեր հայրենիքն է: Դեռ պայմաններին տեղյակ չէինք, բայց ուզում էինք այստեղ գործ անել: Փոխանակ արաբական կամ եվրոպական երկրներում տեղավորվելու, տեղավորվենք մեր հայրենիքում: Այստեղ ծանոթացանք պարոն Սեմի հետ, ով լիբանանահայ է: Իր երազն էլ էր այստեղ գործ դնելն ու մարդկանց համար աշխատատեղեր ստեղծելը: Սկսեցինք զբաղվել բիզնեսով ու հիմնեցինք արտադրամասը, որը հիմա շուկայում արդեն հայտնի դարձած հայկական ջինսերն է տալիս»:

Սեմ Սալիբյանի ու Հարություն Փափազյանի հիմնած ընկերությունում մոտ 21 աշխատող կա, մի մասը սիրիայից եկած հայեր են, մի մասը` տեղացիներ:

«Մենք եթե կարողանանք Հայաստանում վստահությամբ գործ սկսել, իմանալ, որ մեր ներդրած գումարները չեն կորելու, լավ կլինի: Մեր նպատական է` մի վիճակ ստեղծել, որ դրսի հայերը վստահություն ունենան Հայաստանում գումարներ ներդնելու: Շատ հայեր կան, որ գումարներ ունեն, ուզում են ներդնել, բայց վախենում են, որ չի ստացվի: Պիտի այդ ապահովությունը ստեղծվի, իսկ անորոշությունը շատ վատ բան է գործարարի համար: Նաև հարկերի հստակության, կանոնավորության խնդիրը կա: Մեր նպատակն առաջ գնալն է, մենք շատ լավ ապրանք ունենք»,- ասում է գործարար Սեմ Սալիբյանը:

Հարութ Փափազյանն էլ հավելում է, որ առաջին նպատակը հենց աշխարհին ցույց տալն էր, որ Հայաստանում շատ լավ արտադրություն կարող է լինել` մատչելի գներով:

«Շատերն են օգտագործում և գոհ են գնից ու որակից: Լավ անուն ենք արդեն ձեռք բերել, որովհետև ամեն ինչի լավն ենք օգտագործում: Ամանակարևորը հումքն է, բամբակ ենք օգտագործում, որ մարմնին չի վնասում: Ամենալավ մեքենաներով ենք կարում, ամենավատ որակի ապրանքի գներում էլ տեղավորված է մեր ամենալավ ապրանքը: Դա է, որ մեզ թողնում է այս գործի մեջ առաջ գնալ: Խանութներում միջին գինը սկսում է 7000-7500 դրամից: Մեր ջինսերը կարելի է գտնել «Made in Armenia» խանութում: Ունենք նաև «Ստելլա» արդադրանքը` տղամարդու և կանացի ներքնազգեստ, ինչպես նաև սպորտային հագուստ»,- ներկայացնում է նա:

Հարութը հույս է հայտնում, որ կառավարության կողմից ավելի մեծ ուշադրություն լինի հայրենական արտադրանքին, որպեսզի դրսի երկրների հետ մրցակցություն լինի:

Իսկ մրցակից համարում է բոլոր ընկերություններին, ու նշում, որ եթե հումքը տեղական լինի, գործը ավելի հեշտանա, կկարողանան նաև մրցակցել աշխարհի հետ: Այս պահին արտահանում են շատ փոքր ծավալներով:

Հալեպահայ երիտասարդ գործարարը հայրենիքում իրեն ավելի հանգիստ է զգում, բայց ոչ այնքան բիզնեսի տեսանկյունից. «Մեր երազանքն էր, կատարվեց: Բայց բիզնեսի առումով չեմ կարող դեռ ոչինչ ասել: 1967 թվականից մինչև 2012 թվականը այնտեղ գործարան ունեինք, հիմա այստեղ ընդամենը 7-8 ամիս է, որ այս գործով եմ զբաղվում: Փափագս է, որ այստեղ տեղավորվենք, լավ գործ անենք, ապրենք»:

Հալեպում ծնողներն են մնացել ու եղբայրը: Իրավիճակը լավ չէ, բայց քաղաքին կապող շատ բաներ կան, չեն կարողանում թողնել ու գալ. «Հալեպում հայությունն ամենալավ ու հանգիստ ապրող ժողովուրդն էր, մեծ բիզնեսներ ունեին: Շատ վնասներ և կորսուստներ ունեցան: Երևի ճակատագիր էր, ուրիշ բան չեմ կարող ասել: 80 տոկոսը տուժեց հայերի… Հիմա մի քիչ դժվար է վերադարձի մասին մտածելը: Չեն թողնում, որ արաբական երկրներում խաղաղություն լինի: Մենք պիտի փորձենք մեր երկրի մասով մտածել, այստեղ նոր կյանք սկսել ու շարունակել ապրել»:

Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

Հալեպահայն անհամբեր սպասում է պատերազմի ավարտին. «Երկրորդ դրախտը Հալեպն է»

Սիրիահայ ընտանիքի որդին Հայաստանում է ծնվել. «Ես հայրենիքս եմ ընտրել»

Երեք ամիս զենքը ձեռքին` ուղիղ պատերազմի աչքերին նայելով. հալեպահայը իր տունն էր պահում

«Ուզում է այնտեղ ոսկի տեղա, հետ չեմ գնա». Հալեպահայ ոսկերիչն Արցախում հող է մշակում

Քեսաբահայի հայացքն անցյալում է, սիրտը՝ անտեր մնացած տանը

Սիրիահայ բժշկի հիվանդանոցը՝ զինյալների բուժարան. Օտար կռիվն ու սեփական կորուստը