Ձեր վստահելի աղբյուրը

Մոտ 500 հազար դոլար արժողությամբ ունեցվածք. տուն, խանութներ, մեքենաներ… ամենը մնաց պատերազմից խավարող երկրում: Ամենն ահաբեկիչները գրավել են:

«Բան չմնաց, գողացել են: Միայն մի տուն ունեմ, դա էլ դատարկ է»,- ասում է Րաֆֆի Ռշտունին, ով մեկ ու կես տարի առաջ Հալեպից է եկել Հայաստան:

Ընտանիքը Սիրիայում վերելակների մասերի պատրաստման գործարան ուներ: Արտադրանքն արտահանում էին Լիբանան, Իրաք և արաբական այլ երկրներ:

Պատերազմական իրավիճակը բարդացել էր, իսկ Հայաստան գալու որոշումը կայացրեցին այն բանից հետո, երբ ռմբակոծվեց իրենց թաղամասը: Հայաստանում, գոնե, կյանքն ապահով կլինի. այս մտքով էլ եկան:

Որոշել էին մնալ հայրենիքում մինչև իրավիճակի հանդարտվելը, մինչև որ Սիրիայում կլռեր վերջին ռումբը: Պատերազմը դեռ չի խաղաղվել, իսկ ընտանիքը շարունակում է ապրել իր հետ բերած վերջին գումարներով:

Հայաստանում անգործ են. «Շատ քիչ գումար ենք բերել մեր հետ, դա էլ տան վարձի ու ապրուստի վրա ենք ծախսում: Մենք միայն շորերով եկանք, շատ բան չէինք էլ կարող բերել: Պետք է գործ անենք, որ ապրուստը վաստակենք, ուրիշին բեռ չլինենք: Բայց շատ դժվար է, դրամագլուխ է հարկավոր նոր բիզնես սկսելու համար, ինչը չունենք»:

Րաֆֆին իր հինգ հոգանոց ընտանիքը պահելու համար միջոցներ փնտրում է: Այժմ ընտանիքը փոձում է հարմարվել, ծանոթանալ. «Կինս ուտեսներ, քաղցրավենիք է պատրաստում, փորձում ենք ճանաչվել ու հաճախորդներ ձեռք բերել: Ես էլ կնոջս օգնում եմ, վաճառենք` ապրենք»:

Երկու աղջիկ և մեկ տղա ունեն: Տղան համալսարանում է սովորում, մի աղջիկն ավարտել է ուսումը, մյուսն էլ Լաթաքիայում է կրթություն ստանում:

Բացի աղջկանից, Սիրիայում այլ հարազատներ ևս ունեն, պաշարված ապրում են: Մնացել են Հալեպ քաղաքում և չեն կարողանում դուրս գալ:

«Եթե խաղաղվի, անշուշտ պիտի մենք էլ հետ գնանք, որովհետև այստեղ վարձով ենք ապրում, անգործ ենք: Հալեպում էլ իրավիճակը շատ բարդ է: Այնտեղ արելը շատ դժվար է, անկարելի է: Խաղաղվելու հնարավորությունը հիմա դեռ չի երևում: Իսկ հայերն էլ շատ տուժեցին ու շարունակում են տուժել: Թուրքերի ծրագիրն էր մեզ վնասել, իրենք անմասն չեն այս պատերազմից: Մենք այնտեղ մեծ համայնք ունեինք, դպրոցներ, եկեղեցի, ակումբներ… ամեն ինչ: Ազատ ապրում էինք, տեղի ժողովրդի հետ որևէ խնդիր չկար»,- նշում է Րաֆֆին:

Մյուս կողմից էլ, աստեղ է հանգիստ, ասում է նա ու հավելում. «Մեր հայրենիքն է: Մեր երազանքն էր, որ Հայաստան գանք: Բայց ինչպես ասում են` որտեղ հաց, այնտեղ կաց: Հուսանք, որ լավ կլինի: Գոնե կարողանանք գնալ, մեր հարստությունը վաճառել, որ դրանով այստեղ գործ զարգացնենք»:

Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

Արտադրված է Հայաստանում` սիրիահայի կողմից. ջինս, ներքնազգեստ և սպորտային հագուստ