Սիրիայից Հայաստան և անմիջապես հոգևոր ճեմարան. Սարկավագի պատմությունը
Արտակ սարկավագ Դիբանը փոքր ժամանակից՝ մոտ 4 տարեկանից, ծառայել է Եկեղեցում. Սուրբ Խորան իր ծառայությունը մատուցելու բարձրացել է որպես դպիր:
«Միշտ տեսնում էի հոգևորականներին և իրենցից ուժ էի ստանում: Մտածում էի՝ երբ մեծանամ, անպայման հոգևորական պիտի դառնամ»,- պատմում է սիրիահայ Արտակ սարկավագը:
Այդպես էլ անում է, դպրոցն ավարտում է և 2005 թվականի հոկտեմբեր ամսին գալիս Հայրենիք՝ Հոգևոր Ճեմարանում կրթություն ստանալու համար:
Սևանի Վազգենյան դպրանոցում 4 տարի ուսում ստանալուց հետո հոգևոր կրթությունը շարունակում է Գևորգյան Հոգևոր Ճեմարանում:
«Միշտ իմ մտքում եղած է՝ անպայման ապագայում արժանի հոգևորական պետք է դառնամ»,- ասում է սիրիահայը:
Արտակ սարկավագը Սիրիայի Հալեպ քաղաքից է: Հետհայացք գցելով պատմում է, որ ձմեռները դպրոց էր գնում, իսկ ամառները՝ աշխատում. «Առաջին գործս եղած է կերպասավաճառ, երկրորդ գործս` ոսկերչություն. երկու գործերն էլ եղել են մարդկանց հետ, թե ինչպես պետք է մարդ արարածը հարաբերվի մարդու հետ: Այսպիսով՝ իմ մեջ մի աշխարհ էր ձևավորվում, և սկսում էի օրինակներ բերել մտքումս: Իմ այդ աշխատանքը կարող եմ համեմատել հոգևորականի ծառայության հետ, թե ինչպես պետք է մարդը ծառայի այլ մարդկանց, որպեսզի հաճելի լինի: Նույնն էլ եկեղեցում է. մարդկանց եկեղեցու կամարների ներքո հավաքելու համար հոգևորականը պետք է ազնիվ լինի, հոգատար և բարի հովիվ»:
Սիրիայում Արտակ սարկավագի ողջ ընտանիքն է մնացել: Հայրը ճարտարագետ է, միշտ ծառայել է Սիրիա երկրին, մայրն էլ իր ծառայությունն ընտանիքում է տանում. «Ամուսնանալուց հետո որպես տան տիկին, մայրը զբաղվում է տան գործերով»:
Արտակ սարկավագը Սիրիայից եկող լուրերին սրտի դողով է հետևում. «Վիճակն անկայուն է, դժվար է, տագնապի և վախի մեջ են: Միակ միջոցը, որ կարողանում եմ կապ հաստատել, հեռախոսով է, երբեմն էլ՝ համացանցով: Այժմ Հալեպը գտնվում է ոչ բարվոք իրավիճակի մեջ, մարդիկ զարհուրում, վախենում են, մտածում են ելք գտնելու մասին, իրավիճակը հանդարտեցնելու մասին, բայց, ցավոք սրտի, ապարդյուն: Հացի կարոտ են, անգործ, և ով կարողանում է փախնել, փախնում է, իսկ ով մի քիչ գումար է պահել, ծախսում է»:
Արտակ սարկավագը նկատում է, որ հայերին հաճախ օգնության են հասնում հայկական կազմակերպություններն ու Եկեղեցին:
«Մեր երիտասարդ պատանիները իրենց կրցածին չափ, իրեն անձը զոհելով գնում են և մարդու համար հատկացված պարենային օգնությունները հասցնում են կարոտյալին: Ինչպես ասացի, հիմա Սիրիայում՝ մանավանդ Հալեպում, իրավիճակը սրված է, մեր բնակավայրի կողքի շենքի վրա մոտավորապես 7-8 հրասանդներ են նետել, և փշուրները մեր տան վրա են ընկել: Մարդկանց սարսափին միանում է այդ իրավիճակը. ահավոր վիճակի մեջ է ողջ ժողովուրդը՝ լինի քրիստոնյա, թե մուսուլման»,- ասում է նա:
Արտակ սարկավագն իր ծննդավայրը, ծնողներին շատ է կարոտում. «Սիրիան, որպես երկիր, ինձ համար ծննդավայր է, ինչպես նաև Հայրենիք է: Ես թողեցի իմ միջավայրը, որտեղ մեծացել եմ, ամեն մի փողոց, ամեն մի բակ, որտեղ իմ մանկությունն եմ անցկացրել: Ազնիվ ընկերական միջավայրս, դպրոցական ընկերներիս, իսկ Հայաստանում գտա մի ուրիշ միջավայր, տարբեր տեսակի մարդկանց հետ ծանոթացա»:
Հայաստանն ամեն մարդու սիրտն է, ամեն հայի օջախն է և մեր սիրելի մայր Հայրենիքն է, ասում է սարկավագն ու ավելացնում. «Այստեղ կյանք է ապրում խոնարհությունը, ընկերասիրությունը, օգնության համար ձեռք մեկնելն ու Սերը, Աստվածային Սերը: Այստեղ ծանոթացա իմ կյանքի կեսին, որ ապագայում քրիստոնյավայել, արժանի ընտանիք կազմեմ»:
Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`
Հալեպահայ ընտանիքի ողջ ունեցվածքը թալանված է, տունը` դատարկ
Արտադրված է Հայաստանում` սիրիահայի կողմից. ջինս, ներքնազգեստ և սպորտային հագուստ
Հալեպահայն անհամբեր սպասում է պատերազմի ավարտին. «Երկրորդ դրախտը Հալեպն է»
Սիրիահայ ընտանիքի որդին Հայաստանում է ծնվել. «Ես հայրենիքս եմ ընտրել»
Երեք ամիս զենքը ձեռքին` ուղիղ պատերազմի աչքերին նայելով. հալեպահայը իր տունն էր պահում
«Ուզում է այնտեղ ոսկի տեղա, հետ չեմ գնա». Հալեպահայ ոսկերիչն Արցախում հող է մշակում
Քեսաբահայի հայացքն անցյալում է, սիրտը՝ անտեր մնացած տանը
Սիրիահայ բժշկի հիվանդանոցը՝ զինյալների բուժարան. Օտար կռիվն ու սեփական կորուստը
Սիրիահայ Պերճի տրեխներով ու յափնջիով Սարոն. «Հայություն կա «Անուշ»-ի մեջ»
Ուրիշի պատերազմը. Հալեպահայ ոսկերչի կիսատ թողած կյանքն ու անորոշ ապագան
Հալեպից Հորդանան, ապա Հայրենիք. Հետևում թողած թագավորական առաջարկների ու կյանքի մասին
Ապրել օտար հողում և Հայաստանը մեջդ ապրեցնել. Սիրիահայ ընտանիքի վերջին հանգրվանը
Սիրիայից Արցախ. Հայ երիտասարդը չավարտված պատերազմում իր գործն է գտել
«Հայրս ու մայրս 1915-ի ջարդն են տեսել, մենք էլ այսօր ավելի ճերմակ ջարդ տեսանք»
Հալեպի հայ հարսների օժիտն ասեղնագործող ու ծաղկող կնոջ մասին
Հալեպում թողած պարտությունն ու Հայաստանում գտած հաղթանակը
Ընդհատվող ժամանակագրություն` Հալեպից Երևան
Հալեպահայ մանկաբույժը՝ հայրենիքի, երեխաների ու խորթ չապրելու մասին
Հալեպի տունը պոկել-բերելու և այդպես էլ օտար մնալու մասին
Շուտ մեծացած մանուկներ, գողացված ուրախություն, ապրելու տենչ, հայ ընտանիքը չի լքում Հալեպը
Աշխարհի որ ծայրն էլ գնաս, հետ ես գալու, որովհետև միշտ կարոտելու ես. Հալեպահայ սրտաբան
Պատերազմը սեփական մաշկի վրա զգացած. Հալեպահայը կամավոր աշխատում է փախստականների համար
Տան կարոտը, հայրենիքը չթողնելը, հայ մնալու պարտքն ու Թումանյանի «Անուշը»… Հալեպահայ օպերային երգչուհին
«Գաբոյիս չեմ կարողանում բերել, երեխաս Հալեպում է». Սիրիահայ ընտանիքի երազանքը
Սիրիահայ. Մեր ինքնությունը այստեղ կպահենք, Հայաստանից դուրս ուր էլ գնանք, պիտի ձուլվենք
Սիրիահայ Ժիրայրն Արցախում է արդեն չորս տարի. Սեղան է նստում յոթ զավակով, մեծ տղան էլ զինվոր է
«Տանս վրա երկու անգամ հրթիռ է ընկել, տունս քանդվել է». Հալեպահայ Սոսին Երևանում սենդվիչ է վաճառում
Հալեպահայ. Խիղճ չունեցող մարդու ձեռքին մնացինք, այդքան գեղեցիկ քաղաքն ինչի՞ են վերածել
Սիրիահայ կին. Իսկ տունը, առօրյան, իմ հիշողություններն ինձ հետ են կանչում Սիրիա
Թեկուզ վաղը պատերազմը դադարի, հետ չեմ գնալու. Արցախում վերաբնակեցված սիրիահայ բժիշկ