Ձեր վստահելի աղբյուրը

«The Armenian weekly» պարբերականը տպագրել է Բոխումի համալսարանի դասախոս, Սփյուռքի և Ցեղասպանության ինստիտուտի տնօրեն, պրոֆեսոր Միհրան Դաբաղի՝ «Փերինչեք vs Շվեցարիա. Արտահայտվելու իրավունքն աղավաղվում է» վենագիրը կրող հոդվածը:

Ստորև ներկայացնում ենք հոդվածը՝ որոշ կրճատումներով:

«2013 թվականի դեկտեմբերի 17-ին ՄԻԵԴ-ը չեղյալ է հայտարարել Շեվցարիայի դատարանի կողմից ավելի վաղ կայացված թուրք ազգայանական Դողու Փերինչեքի վճիռը:

2005թ.-ին Շվեցարիայում մի շարք միջոցառումների ժամանակ Փերինչեքը Հայոց ցեղասպանությունը բնութագրել էր որպես միջազգային սուտ՝ ոտնահարելով Շվեցարիայի հակառասիստական օրենքը՝ Շվեցարիայի քրեական օերնսգրքի 261 հոդվածը:

Կանտը մի անգամ նշել է, որ «տեսակետը գիտակցաբար անբավարար վճիռ է»: Ուստի պետք նման հարցադրմամբ հանդես գալ՝ ո՞րն է քաղաքական օրակարգի՝ մարդու իրավունքների և միջազգային իրավունքի խախտումների հարցում կեղծ պատմական, սակայն փաստացի պնդումները ստելու գիտակցաբար «անբավարար վճիռը»:

Հայոց ցեղասպանության մերժումը կարելի է համեմատելի կարգով համարել կեղծ փաստացի պնդում, որը չի պաշտպանում մարդու ազատ արտահայտվելու հիմնարար իրավունքը:

Ավելին, հայերի դեմ կատարված հանցագործությունները ոչ միայն փաստագրված են, այլ Հոլոքոսթի նման հաստատավել են 1919թ. հանցագործների, պատասխանատու անձանց և հիմնական իրականցնողների հանդեպ կայացած վճռով: 1915թ.-ի մայիսին Դաշնակից պետությունների կողմից ստեղծված Հատուկ պատերազմական դատարանն իրականացնում էր դատավարություններ և պատասխանատու էր «մարդկության և քաղաքակրթության դեմ հանցագործությունների համար»:

Բացի պաշտոնական-օրինական և օրիանական-պատմական համտեսքտից, պետք է նաև նշել, որ Հայոց ցեղասպանության մերժումը Թուրքիայի քաղաքական ռազմավարության հիմքն է և Փերինչեքը այս ռազմավարության կարևոր և սադրիչ գործողությունների իրականացնողն է:

Թուրքիայի մերժողականության հզոր քաղաքականության՝ տնտեսական և քաղաքական սանկցիաների կիրառման սպառնալիքի արդյունավետությունը երևում է օրինակ ԱՄՆ նախագահի կողմից, ով խուսափում է օգտագործել Ցեղասպանություն բառը և դրա փոխարեն օգտագործում եղեռն բառը:

Թուրքիայի մերժողականության օրակարգը, որը Ցեղասպանության 100-ամյակի նախաշեմին պետական հաստատությունների կազմակերպությունների համար նոր որակ է ստանում, ոչ միայն բաղկացած է բացառապես մութ հիշողությունների ժխտումից, այլ մերժողականությունից, որը քաղաքական ռազմավարության հիմքն է և անբաժանելի տարրը թուրքական ազգային ինքնությունը ձևավորելու գործընթացում»: