Ձեր վստահելի աղբյուրը

Տերյան փողոցի վերջնամասում սիրիական համեմունքների ու մսի հոտը միանգամից գրավում են անցորդներին: Հավի քեբաբ, սիրիական խորոված, սիրիական քեբաբ, տավարի իքի-բիր, սմբուկով քեբաբ… «Տերյանի սիրիական քեբաբ»-ում համերի իսկական հարմոնիա է:

«Տեղացին շատ է հավանում, մենք վախենում էինք, որ մեր համեմունքները չեն սիրի, բայց հակառակը եղավ»,- ասում է հալեպահայ Գոհար Ազլյանը, ով մեկ ու կես տարի է` ապրում է Երևանում: Երեխաներն այստեղ չեն, դուստրը Դուբայում էր վաղուց, ամուսնացել-տեղափոխվել էր: Տղան եկել էր Հայաստան, բայց գործ չի գտել ու ինքն էլ է գնացել քրոջ մոտ:

Հայաստան մի քանի անգամ եկել էին, սիրում էին երկիրը: Բայց այս անգամ, որ եկան բոլորովին այլ էր, նախկինի նման ուրախ չէին, չէին եկել պտույտ անելու: Հետևում էլ տունն էին թողել` անտեր:

Հալեպից Հայաստան տեղափոխված ընտանիքն առաջին 9 ամիսներին աշխատանք չուներ:

«Խնամիներս` տղայիս կնոջ հայրն ու մայրը, ես և ամուսինս մտածեցինք ինչ անել: Միայն մենք ենք այստեղ, որոշեցինք մի բանով զբացվել, որ անհանգստությունը մոռանանք: Խնամիս Հալեպում ավտոպահեստամասեր էր վաճառում, իսկ ամուսինս երկաթի ձուլարան ուներ: Դրանցով այստեղ չկարողացան զբաղվել, փոքր տարածք տեսանք, վարձեցինք ու սկսեցինք աշխատեցնել: Սկսեցինք փոքր սենդվիչներից»,- պատմում է Գոհարը:

Գործը կամացից սկսում է հաջողություն ունենալ, հաճախորդներ են ձեռք բերում, մարդիկ հավանում են Սիրիայից բերած ուտեստներն ու համեմունքները: Վարձակալած տարածքի հետևի հատվածը ևս վերցնում են, մեծացնում: Որոշ ժամանակ անց արդեն «Տերյանի սիրիական քեբաբ»-ը դառնում է երևանցիների ու Սիրիայից Հայաստան եկած հայերի սիրելի վայրերից մեկը:

«Ջանում ենք ընտելանալ այստեղի կյանքին»,- ասում է հալեպահայ կինը, ում պատրաստած ուտեստներն արդեն շատերի համար են սիրելի դարձել:

Հալեպում Գոհարի պատրաստած ուտելիքները միայն ընտանիքն ու հարազատներն էին ճաշակում, կինն այնտեղ չէր աշխատում:

«Միայն ամուսինս ու տղաս էին աշխատում, գործարաններ ունեինք: Այնտեղ ընդհանրապես կանայք չեն աշխատում: Ես նաև բարեսիրական աշխատանք էի կատարում տեղի հայկական կազմակերպություններում, դպրոցներում: Այստեղ, ուզենք-չուզենք` պիտի աշխատենք: Տուն չունենք, վարձով ենք ապրում, ստիպված մի բան պիտի անենք: Անակնկալ ելանք Հալեպից, ոչինչ չբերեցինք»,- նշում է նա:

Եկել էին մեկ ամսով, որ քաղաքում իրավիճակը լավանա, վերադառնան: Հիմա ամեն ինչն են կարոտում, նախ` տները: Սուլեյմանիե թաղամասը, որտեղ գտնվում էր տունը, վերջին շրջանում ռմբակոծվում էր:

«Լավ չէ, մի անգամ լսեցինք, որ հրթիռ է ընկել, ապակիներն են փշրվել: Սարքել տվեցինք, բայց հիմա էլ ավելի ահավոր վիճակ է: Այս երկու շաբաթը գեշ վիճակի մեջ է: Այնտեղ շատ բարեկամներ ունենք: Միշտ հորդորում ենք, որ իրենք էլ դուրս գան, վտանգի մեջ են ապրում, բայց երևի հնարավորություն չունեն: Հեշտ չէ քաղաքից դուրս գալ: Վարժվելու համար էլ դժվար է: Այնտեղ ամեն ինչ հեշտ էր, այստեղ` սուղ»,- ասում է հալեպահայը:

Սիրիա վերադարձի մասին մտքերը միշտ կան, այնտեղ շատ բան են թողել. «Պետք է անպայման գնալ: Գոնե մի անգամ պիտի գնանք, որ տեսնենք մեր ունեցվածնք ինչ վիճակի մեջ է: Հալեպը շատ ենք սիրում, բայց Հայաստան գալու և ապրելու մասին էլ միշտ երազել ենք»:

Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

«Հրթիռը Քեսաբի վրա անձրևի նման էր իջնում». Տարհանված գյուղապետի հետհայացքը

ալեպահայ կինը Հայաստան է բերել մարաշցի տատերից սովորած ասեղնագործությունը