Լյովիկի «խռովությունն» ու հերթական պարտությունը
ՀԾԿ հանձնաժողովի նիստի օրը, պարզվում է, մի առվով չհոսեցին ոչ միայն հանձնաժողովի նախագահ Ռոբերտ Նազարյանի ու ՀՀ քաղաքացիների, այլև ՀԱԿԿ փոխնախագահների «ջրերը»: Առաջինը բոլորը տեսան, լսեցին, ջղայնացան՝ հոսանքն էլի որոշեցին թանկացնել:
Իսկ երկրորդը քչերն էին տեսել, շատերը չէին իմանա, եթե մամուլում չգրվեր, թե ոնց են Զուրաբյան Լյովիկն ու Մանուկյան Արամը համարյա վիճել՝ բոլորի ներկայությամբ:
Ականատեսի ասելով, ՀԾԿ հանձնաժողովի մոտ, բողոքի ակցիայի մեկնարկին, հայտնվել է ՀԱԿ խմբակցության ղեկավարի ու քարտուղարի անմիջական հարևանությամբ ու տեսել, թե նրանք ինչպես են տաքացած վիճում, թե իրենցից կոնկրետ ով պիտի մասնակցի ՀԾԿՀ նիստին:
Թե ինչ է ասել Զուրաբյանը, ականատեսը չի լսել: Բայց Արամ Մանուկյանի ասածները փոխանցում է.«Լյովիկ, սա օրհասական պահ ա, հասկանո՞ւմ ես, պետք ա մի փորձված մարդ, որ կարողանա արժանի հակահարված տալ»:
Իսկ Զուրաբյանը պատասխանել է, թե՝ ինքը պիտի ներկայացնի ՀԱԿ-ի տեսակետը, որ կարողանան հարցն օրակարգից հանել:
Էստեղ արդեն Արամ Մանուկյանը անցել է խրատելու, դաս տալու:
-Լյովիկ, նախ հարցն օրակարգից չենք հանում, այլ ընդամենը հետաձգում ենք հարցի քննարկումը: Որոշված է, չէ, ես պիտի մասնակցեմ:
-Ի՞նչ որոշում, ո՞վ …,-ուզեցել է ասել Զուրաբյանը, բայց այստեղ ականատեսը բազմակողմանի հրմշտուքի ու աղմուկի մեջ ընկած, ակամայից «կտրվել» է ՀԱԿԿ ղեկավարության տաքացած վիճաբանությունից ու կենտրոնացել բողոքի ակցիայի վրա, որի համար էլ այնտեղ էր գնացել:
Փաստն այն է, որ Արամ Մանուկյանն է մասնակցել ՀԾԿՀ նիստին (փաստորեն, համոզել է Լյովիկին), որտեղ առաջարկել է, ինչպես նշվեց, հետաձգել հոսանքի թանկացման հարցի քվեարկությունը: Մնացածը, այդ հարցով հայտնի է, դա ուրիշ թեմա է:
Արամ Մանուկյանի ու Լյովիկ Զուրաբյանի հրապարակային վիճաբանությունը հետաքրքիր է: Խորհելու տեղիք չի տալիս: Պարզապես հետաքրքիր է: Նախ, Արամ Մանուկյանը Զուրաբյանին «փորձված մարդ» չի համարում: Հետո էլ, ստացվում է, որ կուսակցության երկու փոխնախագահները նման «կազմակերպչական» հարցերը իրենց աշխատասենյակներում քննարկելու փոխարեն, այնքան անհամաձայնեցված են գործում, որ փողոցային պայմաններում են սկսում պարզել, թե ով մտնի, ով մնա, ինչ հարց բարձրացնի:
Հեղինակ՝ Էդգար Խաչատրյան