Ձեր վստահելի աղբյուրը

Գրողների միության անդամ, քնարերգու բանաստեղծ Հովհաննես Ղազարյանը և նրա բազմանդամ ընտանիքը ծանր կացության մեջ է հայտնվել. անչափահաս թոռնիկների, հաշմանդամ որդու և տան մյուս անդամների հետ նրան վտարում են տնից: Բանաստեղծը օրերս լրատվամիջոցներով բաց նամակ էր տարածել, որտեղ ներկայացրել էր իր վիճակը և մարդկանցից օգնություն էր խնդրում: Նամակում Գրողների միության անդամը տեղեկացնում է, որ դեռևս 1996 թվականին կորցրել է սեփական տունը՝ «խարդախ գնորդի պատճառով», ինչից հետո էլ սկսվել են նրանց ընտանիքի ծանր օրերը:

«Քառամյա թափառումներից հետո կարծես լույսի մի շող երևաց: Հերթական ժամանակավոր կայարանում հանկարծ մեզ այցելեց ընկերներիցս մեկը՝ իր ընկերոջ հետ: Վերջինս Աբովյանի նախկին ջերմատնային տնտեսության նոր սեփականատեր Արտաշես Սարգսյանն էր: Տեղեկանալով մեր ընտանիքի պատմության մասին, նրանք առաջարկեցին մեզ տեղափոխվել իրենց մոտ բնակության և աշխատանքի: Այդպես 2001թ. մենք տեղափոխվեցինք առաջարկված վայրը, ուր մեզ հատկացրեցին փոքր ու կիսաքանդ մի շենք, որպես կայարան: Այդ վայրում այդ շենքից բացի ուրիշ ոչինչ չկար, շուրջը աղբանոց էր, չոր ու ցամաք հողատարածք, քարքարոտ: Ի՞նչ արած, եռանդով գործի անցանք, սկսեցինք կիսավեր այդ շինությունը մաքրել, նորոգել և վերածել հարմարավետ տան: Հետո տարածքը տնօրենի ՝ նույն Արտաշես Սարգսյանի թույլտվությամբ տան շուրջը այգի հիմնեցինք, ուր այսօր կա մոտ 300 բերքատու ծառ, բարեկարգ, հրապուրիչ հողատարածք՝ ցանկապատերով ու առանձին մուտքով: Ստեղծեցինք անհրաժեշտ կիսակառույցներ (թոնրատուն, ամառային խոհանոց, ամառային տաղավար, անասնագոմ և այլն), բակն ու շուրջը բետոնապատեցինք, ջրագիծ և հոսանք անցկացրեցինք: Նույն 2001թ. մեր ընտանիքի անդամները՝ կինս և երկու որդիներս անցան աշխատանքի՝ տնտեսության տարբեր ոլորտներում՝ պայմանով, որ հետագայում այդ տունը մերոնց կատարած աշխատանքի դիմաց կտրվի մեզ (այսինքն՝ կսեփականաշնորհվի): Սակայն որևէ պայմանագիր չկնքեցինք: Տարիներ անցան, մերոնք շարունակում էին աշխատել անդուլ ու անվարձ՝ վստահ, որ վերջապես տուն ու տեղ ունեցանք: 2006թ. նշյալ տարածքը ինչ-որ տարաձայնությունների պատճառով հայտնվեց անորոշ կախվածության մեջ: Այդ ժամանակ տնօրեն Սարգսյանը մեզ ասաց, որ տարածքը գտնվում է վիճարկելի հանգամանքների տիրույթում և եթե կարող եք Ձեր ունեցածը պահպանեք, այն այլևս իմը չէ: Որոշ շինանյութերի համար վճարեցինք և այն պահպանեցինք: Իսկ տարածքի մնացած շինությունները քանդվեցին և վաճառեցին:… Բայց կատարվեց ցավալի անսպասելին, 2013թ. աշնանը հանկարծակի մահացավ Արտաշես Սարգսյանը: Իսկ մեկ տարի անց, հանկարծ մեզ այցելեց նրա այրին՝ Մանուշակ Սարգսյանը (որի անվամբ է տասնյակ հեկտարանոց տարածքի ՍՊԸ-ն) և պահանջեց դուրս գալ հաշվառումից և ազատել մեր զբաղեցրած տարածքը կարճ ժամանակի ընթացքում, քանի որ տարածքը վերադարձրել են իր տնօրինությանը և ինքը որոշել է վաճառել այն: Մնացինք շշմած ու կարկամած, ուր գնալ ընտանիքիս 14 անդամներով, այդ վեց անչափահաս թոռնիկներս, 2-րդ կարգի հաշմանդամ կրտսեր որդիս, հիվանդ կինս: Այդպես, հերթական անգամ փողոցում հայտնվելու զարհուրելի հեռանկարից տեղներս կորցրել էինք: Տեր Աստված, փաստորեն երկրորդ անգամ ենք վտարվում մեր տնից, այսինքն՝ հայրենիքից…», -նամակում պատմել է Հովհաննես Ղազարյանը:

Հովհաննես Ղազարյանի խոսքով, դառնությամբ գրված նամակով ստիպված է «մռնչալ, ո՛չ թե բողոքել, որովհետև այլևս ելք չունեմ և վերջին հույսս կապում եմ ընթերցողներիս հավանական բարենպաստ արձագանքի հետ»:

«Մտավորականների, իշխանությունների, գործարարների շարքերում, ինչպես նաև արդարադատոթյան ոլորտում գործող Աստծո մարդիկ, խնդրում եմ, որևէ կերպ արձագանքել և սատարել մեզ, հոգնել ենք, այլևս չենք կարող: Թախանձագին խնդրում եմ նաև Սփյուռքի իմ հայրենակիցներին բարության ձեռք մեկնել մեզ այս ծանր վիճակից փրկելու համար: Ես հասկանում եմ, որ գործող օրենքներով չենք կարող պաշտպանվել: Բայց մի՞թե խղճի օրենք չկա, մի՞թե բարքերի պղտոր ջրում չկա մի զուլալ ու ջերմ ալիք, որ փարվի ու պաշտպանի մեզ տարագրության արհավիրքից», -գրել է բանաստեղծը:

Նա անձամբ օգնություն է խնդրել նաև Գրողների միության նախագահից:

«Եկավ մեր մոտ, խնդրեց վրանով օգնել, ես էլ ասեցի՝ ի՞նչ վրան, Հովհաննես, ամոթ չի՞ գուցե դոմի՞կ: Ու ես նամակ եմ գրել Արտակարգ իրավիճակների նախարարություն, որ շարժական դոմիկ տրամադրեն, տեսնենք»,-Panorama.am-ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց Գրողների միության նախագահ Էդվարդ Միլիտոնյանը:

Նա ասաց, որ իր համար Ղազարյանի պատմությունն անորոշ է:

«Ինչ-որ մեկը լավություն է արել, ասել է եկեք ապրեք, հիմա էլ վերցրել է ձեռքից: Հիմա դա այն հարցը չի, որ Գրողների միությունը...եթե ինչ-որ մեկը լավություն է արել, հո չե՞նք գնալու դրա դեմ պայքարենք...հնարավորության խնդիր է», -ասաց Միլիտոնյանը՝ պատասխանելով մեր հարցին, թե բացի կառավարությունից «դոմիկ» խնդրելուց, ինչպե՞ս է պատրաստվում ԳՄ-ն օգնել փողոցում հայտնված գրողին ու նրա բազմանդամ ընտանիքին: