Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Սովետական տարիներին Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր գնում էին ոչ միայն հարգանքի տուրք մատուցելու Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակին, այլ նաև մի ձև էր, ոչ պաշտոնական, միասնություն արտահայտելու: Սովետական միությունում հանրային հավաքները, մասսայական միջոցառումները պլանավորված էին լինում, կազմակերպված, սակայն այդ մեկը՝ ապրիլի 24-ին ազգովի Ծիծեռնակաբերդ գնալը, ինքնաբուխ էր»,- Panorama.am-ի հետ զրույցում ասաց Հովհաննես Թումանյանի անվան պետական տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար, ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Ռուբեն Բաբայանը:

Նա շարունակեց. «Երբ 1988 թվականին սկսվեց ղարաբաղյան շարժումը, տարբեր երկրներում ընկերներ ունեի, ովքեր զարմանում էին՝ թե ինչու հենց Հայաստանում սկսվեց այդ շարժումը, որովհետև շատ տեղերում նման հարցեր կային: Կարծում եմ՝ մենք արդեն որոշակի ձևով նախապատրաստված էինք ապրիլի 24-ով՝ իրար թիկունք, միասնական զգալու, հասկանալու, որ մենք որպես ժողովուրդ կարող ենք ինքնուրույն քայլերի դիմել, ոչ թե միայն անել այն, ինչը պարտադվում էր, թելադրվում էր վերևից: Սա շատ կարևոր էր»:

Արվեստագետի խոսքով, ապրիլի 24-ին Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր գնալը, գոնե տարեկան մեկ անգամ ապացուցուցելն է՝ «մենք հայ ենք, ունենք մեր պատմությունը, կանք, կլինենք, որովհետև մենք զգում ենք, որ մենք կանք, ոչ թե մեզ թելադրված է զգալ կամ չզգալ, այլ որովհետև դա մեր ներքին պահանջն է»:

Պարոն Բաբայանը չհիշեց, թե երբ է առաջին անգամ գնացել Ծիծեռնակաբերդ, բայց շատ լավ հիշում է կառուցման ընթացքը. «Տատիկս ապրում էր Աջափնյակում, Ծիծեռնակաբերդին մոտ: Հաճախ էինք երեխաներով գնում: Շինարարության ողջ ընթացքին ականատես եմ եղել: Հիշում եմ նաև, երբ որոշվեց Մարզահամերգային համալիրը կառուցել, շատ մարդիկ, ճարտարապետներ բողոք բարձրացրեցին: Նրանք համարում էին, որ չի կարելի Ծիծեռնակաբերդի հարևանությամբ կառուցել Մարզահամերգային համալիր: Հուշարձանն ընկալվում էր սրբավայր, ուխտ գնալու վայր: Շատ բացասական վերաբերունք կար այն չինովնիկների նկատմամբ, ովքեր փորձում էին մեքենայով բարձրանալ այնտեղ: Միայն ու միայն ոտքով: Կարծում եմ՝ ապրիլի 24-ը՝ հուշարձան գնալը, ժամանակին ազգի համախմբման մեջ շատ մեծ դեր կատարեց»:

Նա նաև հիշեց, որ ապրիլի 24-ին դպրոցից չէին տանում, ոչ աշխատանքային օր էլ հայտարարված չէր, կամ փախնում էին դասից ու գնում հուշահամալիր, կամ էլ սպասում դասերի ավարտին:

«Ապրիլի 24-ին Ծիծեռնակաբերդ բարձրանալը միջոցառում չէր, սրտի, հոգու պահանջ էր: Ապրիլի 24-ին պետք է գնալ ընտանիքով, ոչ թե հիմնարկներով: Ընտանիքով, որովհետև մենք փորձում ենք հաղթահարել Ցեղասպանության հետևանքները՝ սերունդ տալով, հաստատելով, որ մենք կանք, ապրում ենք, ոչ թե կոլեկտիվներով»,- ասաց Ռ. Բաբայանը՝ հավելելով, որ կյանքը ցույց է տվել՝ հենց պետությունն իր ձեռքը դնում է ինչ-որ բանի վրա, շատ բան՝ բնական, կորում է:

«Այստեղ նուրբ պետք է լինել, որ չդառնա միջոցառում: Սա վերաբերում է ոչ միայն ապրիլի 24-ին, նաև եկեղեցուն. ինչքան պետության հետ սերտաճած է, այդքան, կարծես, ավելի հեռու է մեզ պահում Աստծուց:

Սրանք բարդ խնդիրներ են, նման հարցերում պետք է շատ զգույշ լինել: Հաճախակի լինում է այնպես, որ ինչպես Աստվածաշնչում է ասված՝ դժոխքի ճանապարհը կառուցված է բարի ցանկություններում: Փորձել չկառուցել նման ճանապարհ»,- ասաց արվեստի վաստակավոր գործիչը: