Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը բացառիկ հարցազրույց է տվել «Միր» հեռուստաընկերության «Միասին» ծրագրի մեկնաբան Եկատերինա Աբրամովային:

-Մոտենում է աշխարհասփյուռ հայության համար շատ ցավալի օր՝ Օսմանյան կայսրությունում իրականացված ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի օրը: Ինչպե՞ս եք Դուք գնահատում այդ տարիների եղելությունը, և արդյոք կարելի՞ է զուգահեռներ տանել այսօր աշխարհում առկա և իրականացվող նման իրողությունների հետ:
-Իհարկե, այս տարին յուրահատուկ է, քանզի այս տարի լրանում է Օսմանյան կայսրությունում հայերի ցեղասպանության հարյուրերորդ տարելիցը: Ցեղասպանությունը գործնականում առնչվեց հայկական բոլոր ընտանիքներին: Ուստիև զոհերի մասին, գազանությունների մասին հիշողությունները հայերի մի քանի սերունդների ազգային ինքնագիտակցության անքակտելի մասն են կազմում:

Այս տարի մենք բազմաթիվ միջոցառումներ ենք անցկացնելու: Բայց դրանք հակաթուրքական բնույթ չեն կրելու: Մենք մտադիր չենք հակաթուրքական հիստերիա բարձրացնել: Բայց մենք առավելագույն ջանքեր կգործադրենք, որպեսզի թուրքական ղեկավարությունը ճանաչի ցեղասպանությունը: Կարծում եմ, դա հավանաբար հայերի դեռ շատ սերունդների ջանքերը կպահանջի: Բոլոր դեպքերում վստահ եմ, որ ոչ մի սերունդ դրանից չի հրաժարվելու:

Այս տարի մենք ցանկանում ենք, որ Հայաստանը դառնա ցեղասպանությունների դեմ պայքարի հարթակ: Ուստի ապրիլի 23-ին մենք ցեղասպանության թեմային նվիրված մեծ համաժողով ենք անցկացնելու: Մենք ցանկանում ենք, որ լսելի դառնանք աշխարհի բոլոր անկյուններում: Մենք ցանկանում ենք, որպեսզի դադարեցվեն բոլոր ցեղասպանությունները:

Մենք ցանկանում ենք, որ որևէ մեկը չժխտի անցյալում տեղի ունեցած ցեղասպանությունները: Քանզի ժխտողականությունը հանգեցնում է կրկնության: Անպատժելիությունը բերում է կրկնության: Այստեղ, կարծում եմ, պետք է ընդգծել, որ Հոլոքոստի սարսափելի թափանիվը սկսվեց պտտվել այն բանից հետո, երբ Երրորդ ռեյխի Ֆյուրերի բերանից հնչեց հռետորական հարց՝ «Իսկ ո՞վ է այսօր հիշում հայերի ոչնչացման մասին»: Հետագայում ևս՝ հիշենք Կամբոջան: Կարող եմ էլի մի քանի օրինակներ բերել: Անգամ կարող եմ օրինակներ բերել այսօրվա իրողություններից: Այն, ինչ այժմ կատարվում է Մերձավոր Արևելքում: Ի՞նչ է, դա ցեղասպանության տարրեր չի պարունակո՞ւմ: Մարդկանց մի խումբը բառիս բուն իմաստով մեկ այլ խմբի նկատմամբ, որ տարբերվում է ազգությամբ ու կրոնով, որս է իրականացնում: Նրանք ոչ միայն որս են իրականացնում, այլ ոչնչացնում են հիշողությունը՝ ոչնչացնում են եկեղեցիները, պայթեցնում են թանգարանները:

Կարծում եմ, որ աշխարհի առաջատար երկրները պարզապես պետք է քաղաքական պարտավորություններ ստանձնեն: Եվ այդ քաղաքական պարտավորությունները ոչ մի դեպքում չպետք է ստորադասվեն աշխարհաքաղաքական հաշվարկներին: Քանզի նպատակը սուրբ է՝ թույլ չտալ ժողովուրդների ոչնչացումը, թույլ չտալ մարդկանց ոչնչացումը: Մենք պետք է հնարավորությունների և մեր ուժերի ներածի չափով մասնակցենք այդ չարիքի կանխմանը:

-Այս տարվա հունվարի 2-ից Հայաստանը Եվրասիական տնտեսական տարածության՝ ԵՏՄ անդամ է: Ի՞նչ է նշանակում դա Ձեր երկրի համար:
-Այդ որոշումը կայացնելիս մենք հաշվի ենք առել այն, որ Եվրասիական տնտեսական միությունը մեր երկրների միջև առավելագույն շահավետ հարաբերությունների զարգացման հիմնավորված ձևաչափ է՝ հիմնված ապրանքների, ծառայությունների, կապիտալի ու աշխատուժի ազատ տեղաշարժման սկզբունքների վրա: Ընդհանուր շուկայի բնականոն զարգացման դեպքում բոլոր ձեռներեցները, այդ շուկայի բոլոր մասնակիցները, այդ թվում նաև հայերը, ազատվում են մաքսատուրքային և այլ խոչընդոտներից: Դառնալով 170 միլիոնանոց՝ առայժմ դեռևս ոչ լիովին հագեցած սպառողական շուկայի մաս՝ մեր ձեռներեցները այդ պայմաններում առաջ շարժվելու լավ հնարավորություն են ստանում: Դա նշանակում է աշխատատեղերի ստեղծում, լրացուցիչ եկամուտներ: Ուստի, հաշվի առնելով, որ մեր առևտրային հարաբերությունները Բելառուսի ու Ղազախստանի հետ ցածր մակարդակի վրա են, այսինքն` զարգացման հեռանկար, գտնում եմ, որ այդ խնդիրներին պրոֆեսիոնալ մոտեցման դեպքում մենք լավ օգուտներ կքաղենք:

-Դուք նոր խոսեցիք այն պլյուսների մասին, որ երկիրը ստացել է: Հավանաբար ինչ-որ բան էլ կորցրե՞լ է:
-Ցանկացած կազմակերպության կամ միավորման միանալիս երկիրը ձեռք է բերում ինչպես իրավունքներ, այնպես էլ՝ պարտավորություններ: Միջազգային պրակտիկայում պետությունները նման դեպքերում իրենց լիազորությունների մի մասը պատվիրակում են վերազգային մարմիններին: Դա նշանակում է, որ նման միությունները ստեղծվում են փոխզիջումային հիմունքներով: Կարծում եմ՝ նման հիմունքներով են ստեղծվել բոլոր միություններն ու կազմակերպությունները՝ և Եվրամիությունը, և Եվրասիական տնտեսական միությունը:

Անդամագրվելով Եվրասիական տնտեսական միությանը՝ մենք մի փոքր սրբագրեցինք մեր եվրոպական օրակարգը՝ ԵՏՄ շրջանակներում մեր պարտավորություններին համապատասխանեցնելու նպատակով: Մենք միշտ առավելագույնս անկեղծ ենք եղել մեր գործընկերների, այդ թվում՝ ԵՄ հետ, և միշտ խոսել ենք իրադարձությունների զարգացման մեր տեսլականի մասին:

-Հայաստանն ընտրությունը կատարել է՝ երկիրը Եվրասիական տնտեսական միության կազմում է: Հայաստանի սովորական բնակիչները հասցրե՞լ են զգալ այդ միավորման դրական կողմերը:
-Կարծում եմ դեռ վաղ է այդ մասին խոսել՝ երկու պատճառով: Առաջինը՝ ժամանակն է. դեռևս երեք ամիս է անցել և այդ ընթացքում հնարավոր չէ որևէ արդյունք ամփոփել: Երկրորդը՝ այլ երկրների քաղաքացիները դրական փոփոխություններին իրենց վերաբերմունքը դանդաղ են արտահայտում: Բայցևայնպես, և ես արդեն այդ մասին խոսեցի, մեր ձեռներեցները հնարավորություն են ստանում ազատվել մաքսատուրքային և այլ խոչընդոտներից: Սերտիֆիկատների փոխադարձ ճանաչման դեպքում ծախսերը չնչին են դառնում, և մրցունակությունը բարձրանում է: Հետևաբար՝ ավելին վաճառելու, ավելին վաստակելու, ավելի շատ աշխատատեղեր ունենալու հնարավորություն է ստեղծվում:

Բացի այդ, մեր քաղաքացիները հնարավորություն են ստացել գործնականում առանց որևէ խոչընդոտի աշխատել Ռուսաստանում և այլ երկրներում: Նախկինում, ամեն դեպքում, կային խոչընդոտներ: Առաջ է եկել սեփական ընտանիքների բարեկեցությունն ապահովելու լրացուցիչ խթան:

Մեզ համար ևս մեկ էական գործոն կա. այն, որ դեռևս նախորդ տարի մենք էներգակիրների համար զեղչեր ենք ստացել, ինչը մեծապես ազդում է ինչպես քաղաքացիների բարեկեցության, այնպես էլ արտադրության և առևտրի վրա:

Ուստի, մենք շահած ենք: Կարծում եմ, որ այսօր գոյություն ունեցող դժվարությունների հաղթահարումից հետո (իսկ դրանք էական չեն), մեր քաղաքացիները որոշակի ժամանակ անց իրապես կզգան ԵՏՄ-ին մեր անդամակցության դրական ազդեցությունը:

-Հայաստանն ընդհանուր սահման չունի Եվրասիական տնտեսական միության երկրների հետ, ու դա որոշակի դժվարություններ է հարուցում: Արդյոք դա ազդո՞ւմ է ընդհանուր շուկայի ձևավորման վրա:
-Ի սկզբանե, իսկապես, կարծիք կար, որ ընդհանուր սահմանների բացակայությունը կարող է դառնալ անհաղթահարելի խոչընդոտ: Հետագայում մասնագետների մեծ խմբի աշխատանքը պարզեց, որ դա մեծ խոչընդոտ չէ: Ճիշտ է՝ մեր ձեռնարկատերերը ստիպված են ապրանքները հարևան երկրի տարածքով անցկացնելիս տարանցիկ հայտարարագրեր լրացնել: Սակայն կարծում եմ, որ դրանք այնպիսի ծախս չեն, որպեսզի կարողանան ազդել ապրանքների ինքնարժեքի և բիզնեսի շահութաբերության վրա:

Եվրասիական տնտեսական միությունը միայն առևտուրը չէ: Միավորումը, կրկնում եմ, հիմնված է չորս սկզբունքների վրա. ապրանքների, ծառայությունների, կապիտալի և աշխատուժի ազատ տեղաշարժ: 21-րդ դարի տեխնիկական հնարավորությունները թույլ են տալիս այդ ազատություններից օգտվել առանց մեծ ջանքերի:

Եվ ևս մեկ հանգամանք. գուցեև մյուսներն ինձ հետ չհամաձայնեն, բայց ես գտնում եմ, որ հետագայում Հայաստանի փորձը կարող է Եվրասիական տնտեսական միությանն անդամակցելիս օգտակար լինել այն երկրների համար, որոնք ընդհանուր սահման չունեն ԵՏՄ-ի հետ: Ուստի չեմ համարում, թե այստեղ մեծ խնդիր կա:

-Այսինքն՝ Վրաստանի դիրքորոշումն այս հարցում Հայաստանի համար խոչընդոտ չէ՞:
-Կարծում եմ՝ ոչ: Ամեն դեպքում մենք արդեն երեք ամիս աշխատում ենք, և ոչ մի խոչընդոտ չկա: Ճիշտ է՝ մենք բոլորս՝ Հայաստանի, Ռուսաստանի, Ղազախստանի, Բելառուսի համապատասխան մարմինները, պետք է ըմբռնումով մոտենանք այդ շուկայի, այդ հարաբերությունների կայացման նախնական փուլին, քանզի փոփոխությունները հսկայական են և որոշակի ժամանակ է անհրաժեշտ, որպեսզի բիզնեսը հարմարվի: Մեր կողմից մենք առավելագույնս բարյացակամ ենք վերաբերում այդ ամենին, ինչի կոչն էլ անում եմ մյուս բոլոր պետություններին: Ամեն դեպքում՝ մենք այդկերպ կարագացնենք մեր միության կայացումը:

-Երբ Հայաստանը որոշում կայացրեց միանալ ԵՏՄ-ին, Ռուսաստանի տնտեսությունն, այսպես ասած, ավելի դրական վիճակում էր, քան այսօր է, երբ իհարկե որոշ ճգնաժամային երևույթներ են դրսևորվում: Հասկանալի է, որ այդ միավորման հիմնական տնտեսական շարժիչը Ռուսաստանն է: Այդ ճգնաժամային երևույթներն ինչ-որ կերպ ազդե՞լ են Հայաստանի վրա:
-Դրանք չէին կարող չազդել. Ռուսաստանը մեր հիմնական առևտրա-տնտեսական գործընկերն է: Բացի այդ, ՌԴ-ն աշխարհի խոշորագույն տնտեսություններից մեկն է: Եվ անկախ այն բանից, Հայաստանը դարձել է ԵՏՄ անդամ, թե ոչ, այդ ազդեցությունը պարտադիր լինելու է: Ի դեպ այդ ազդեցությունը տարածվել է ոչ միայն Հայաստանի վրա, այլև մեր տարածաշրջանի այն երկրների վրա, որոնք այդ միության անդամ չեն: Ուստի, այս հարցում ԵՏՄ-ին անդամակցելը որևէ նշանակություն չունի: Գուցե ընդհակառակը՝ անդամակցությունն էականորեն թուլացրել է այդ ազդեցությունը:

Ռուսաստանի տնտեսությունը Հայաստանի տնտեսության վրա ազդում է առնվազն չորս ուղղություններով: Առաջինը՝ մասնավոր տրանսֆերներն են: Երկրորդ ուղղությունը՝ արտահանումը: Երրորդը՝ հայկական դրամի արժևորումը ռուսական ռուբլու նկատմամբ: Եվ չորրորդը՝ ներդրումները: Մասնավոր տրանսֆերները կազմում են մեր ՀՆԱ-ի 20%-ից ավելին, և ռուբլու արժեզրկման հետևանքով խնդիրներ ծագեցին: 2014 թվականին դրանց ֆիզիկական ծավալը մեծացան, մինչդեռ այդ ծավալի արժեքը գրեթե 30%-ով նվազեց:

-Այո, փողը էժանացել է:
-Իսկ դա հանգեցնում է բնակչության պահանջարկի նվազմանը, ինչն էլ բացասաբար է անդրադառնում ՀՆԱ-ի աճի վրա:

Երկրորդն՝ արտահանումն է: Մեր հիմնական շուկան ռուսականն է: Եվ եթե Ռուսաստանում պահանջարկն անկում է ապրում, նշանակում է, որ անկում է ապրում նաև մեր ապրանքների նկատմամբ պահանջարկը: Այսինքն՝ ծավալների կրճատում և եկամուտների նվազում, ինչը ևս խնդիր է:

Ռուբլու արժեզրկումը կամ հայկական դրամի արժևորումը կարող է արտահանման առաջին խոչընդոտը դառնալ: Սա էլ մեծ խնդիր է: Իսկ եթե ռուսական ընկերությունները խնդիր ունեն, եթե նվազում են նրանց եկամուտները և գործունեությունը սահմանափակվում է, դա բացասաբար է անդրադառնում ներդրումների վրա: Մինչդեռ Ռուսաստանը Հայաստանի առաջին ներդրողն է: Ահա այս ուղղություններով կա ազդեցություն, և այն անխուսափելի է:

Կարծում եմ՝ ցանկացած մարտահրավեր, այդ թվում տնտեսական, հնարավորություն է ստեղծում ձեռքբերումներ ունենալ այլ ուղղություններով: Եվ ես կարծում եմ, որ նման պայմաններում, ունենալով այսպիսի մեծ շուկա, ունենալով անխոչընդոտ մուտք այդ շուկա, Հայաստանում հնարավորություն է ստեղծվում մեծ ձեռնարկություններ ստեղծել: Դա նշանակում է Հայաստանում գյուղատնտեսական ապրանքների արտադրության աճ: Ի դեպ, չնայած իմ նշած բացասական ազդեցությանը, գյուղմթերքներ արտադրող մեր ընկերությունները մտադիր են ռուսական շուկա իրականացվող մատակարարումների ծավալները մի քանի անգամ մեծացնել: Ես արդեն մի քանի տնտեսություններում եղել եմ, 15, 30 և 40 հեկտար մակերեսներով ջերմատներ եմ տեսել: Իսկ Հայաստանի համար սրանք մեծ ծավալներ են, ու այդ ջերմատներից յուրաքանչյուրը տասնյակ հազարավոր տոննա գյուղմթերքներ են՝ նախատեսված Ռուսաստանի համար: Այնպես որ՝ ամեն ինչ չէ, որ վատ է:

-Սահմանափակումները, որ Ռուսաստանը մտցրեց մի շարք արևմտյան ապրանքների ու արտադրանքի վրա, ինչ-որ կերպ օգնո՞ւմ են հայ գործարարներին, խթանո՞ւմ են նրանց:
-Ես հենց դա նկատի ունեմ, երբ խոսում եմ ներկայիս պայմանների մասին: Իհարկե, դա այնպես է, և մեր արտադրանքը պետք է մրցունակ լինի: Համային հատկանիշներով մեր ապրանքները հավասարը չունեն: Բայց այն պետք է շահավետ լինի, որպեսզի մարդիկ կարողանան ընդլայնվել: Հասկանո՞ւմ եք, մեր տնտեսության խնդիրներից մեկը արտադրանքի ապրանքային ծավալների բացակայությունն էր: Դու չես կարող զբաղվել բնականոն վաճառքով, եթե տարեկան արտադրում ես ընդամենը 200-300 տոննա լոլիկ: Մեծ շուկան պահանջում է պատկառելի չափեր: Ես կարծում եմ, որ վաղ թե ուշ կընթանա ներմուծումը փոխարինելու ակտիվ գործընթաց: Շատ կարևոր է, որ այս գործընթացը համապատասխանի միջազգային չափանիշներին: Շատ կարևոր է, որ այս նպատակով արտադրված ապրանքները համապատասխանեն բարձր որակի: Հակառակ դեպքում կլինի միայն ժամանակավոր հաջողություն, սակայն հետո այն կհանգեցնի մեծ կորուստների:

-Ինչպե՞ս եք Դուք գնահատում Հայաստանի դերը ԱՊՀ-ում: Այս կազմակերպությունը գործում է և ոչինչ չի խոսում այն մասին, որ այն կդադարի գոյություն ունենալ:
-Իհարկե այն գոյություն ունի և մենք մեզ համարում ենք ԱՊՀ ակտիվ անդամ: Մենք մշտապես հանդես ենք գալիս նախաձեռնություններով և անդամակցում ենք ԱՊՀ գրեթե բոլոր մարմիններին: Այս կազմակերպության շրջանակներում համագործակցությունը մենք համարում ենք շատ օգտակար: Մենք առաջիներից մեկը վավերացրինք Ազատ արևտրի մասին համաձայնագիրը և կարծում ենք, որ երկարատև ժամանակահատվածի ընթացքում կազմակերպությունը օգնել է պահպանել շատ ու շատ տնտեսական կապեր: Դա շատ կարևոր է: Ես կարևոր եմ համարում ԱՊՀ շրջանակներում համագործակցությունը ռազմական, պաշտպանության հարցերում: Այստեղ մենք նույնպես շատ ակտիվ ենք: Կարծում եմ, որ հումանիտար համագործակցությունը այժմ ոչնչով չի կարելի փոխարինել: Մենք շատ երկար ապրել ենք մեկ պետության մեջ: Մենք ունեինք շատ ամուր կապեր, և այժմ անկախության պայմաններում դրանք պետք է ամրապնդել, գոնե այնպես անել, որ այդ կապերը չխզվեն: Այդ պատճառով ես կարծում եմ, որ այս կազմակերպությունը շատ օգտակար է և պետք է ամեն կերպ ամրապնդել:

-Դուք նշեցիք ռազմական համագործակցության մասին: Հասկանալի է, որ Հայաստանը վաղուց ՀԱՊԿ անդամ է, իսկ մոտակա հարևան Վրաստանը անընդհատ պնդում է, որ իր բոլոր ձգտումները կապված են մեկ այլ դաշինքի` ՆԱՏՕ-ին անդամակցության հետ: Ինչիսի՞ն է Ձեր վերաբերմունք այս խնդրին:
-Մենք Վրաստանի հետ ունենք շատ լավ հարաբերություններ և պարտավոր ենք հարգանքով վերաբերվել մեր հարևանի ընտրությանը: Մենք կարծում ենք, որ ցանկացած երկիր տարբեր դաշինքներին անդամակցության և ազգային գերակայությունների սահմանման հարցում ամեն դեպքում պետք է ելնի նրանից, որպեսզի բացասաբար չազդի ընդհանուր տարածաշրջանում առկա իրավաճակի վրա: Մենք ելնում ենք նրանից, որ անվտանգությունը անբաժանելի է և փոխլրացվող: Հիմա`21-րդ դարում, առկա են այնքան մարտահրավերներ, որ պետությունները պարզապես ի վիճակի չեն միայնակ հաղթահարել դրանք և միությունների մաս կազմելը պարզապես անհրաժեշտություն է:

Կրկնում եմ, որ հիմա ամենակարևորը, որ Հայաստանի` մի միության կազմում լինելը և Վրաստանի`մեկ այլ միությանը անդամակցելը կամ համագործակցելը չհանգեցնի մեր տարածաշրջանում իրավիճակի վատթարացմանը:

Մեր երկրներում կայունության պահպանման առումով շատ բան կախված է Վրաստանի դիրքորոշումից: Ես վստահ եմ, որ չի գա այն ժամանակը, երբ մենք հենց այս պատճառով վատ հարաբերություններ կունենանք Վրաստանի հետ: Ես կարծում եմ, որ Վրաստանի ղեկավարությունը նույնպես ունի իրավիճակի նման ընկալում: Մենք չենք տեսել Վրաստանի ղեկավարության կողմից որևէ քայլ, որը կարող է հանգեցնել էսկալացիայի:

-Մոտ ժամանակները նշվելու է Մեծ Հայրենական պատերազմում հաղթանակի 70-ամյակը: Ինչպե՞ս եք Դուք վերաբերվում այս տարեթվին և ի՞նչ է Ձեզ համար հաղթանակի օրը:
-Դա մեր հաղթանակի օր է: Մենք կարծում ենք, որ ակտիվորեն մասնակցել ենք Խորհրդային Միության պաշտպանությանը: Այդուհանդերձ, ես կնշեի , որ հայերի վերաբերմունքը այս պատերազմին, մի գուցե, տարբերվում է այլ ազգերի վերաբերմունքից: Ես որևէ կերպ չեմ ցանկանում բարձրացնել հայերի դերը: Ուղղակի կցանկանայի նշել, որ մենք ողջ ոգով մարտնչում էինք ֆաշիզմի դեմ և դրա համար կային պատճառներ: Կասեմ միայն, որ այն ժամանակ` պատերազմի սկզբին, Խորհրդային Հայաստանում բնակվում էր 1 մլն 800 հազար մարդ: Ամբողջ Խորհրդային Միությունում ապրում էր 2 մլն 800 հազար կամ 2 մլն 700 հազար (ստույգ թիվը չեմ հիշում) մարդ: Նրանցից 600 հազարը մեկնեց ճակատ: 314 հազարը ետ չեկան` զոհվեցին: Դա ամեն իններորդ հայն է: Խորհրդային Միության հայության 12 տոկոսը զոհվել է Մեծ Հայրենական պատերազմի տարիներին: Դա պատկառելի թիվ է, եթե հաշվի առնենք այն, որ Հայաստանի տարածքում ռազմական գործողություններ չեն ընթացել, այսինքն` քաղաքացիական բնակչությունը ուղղակիորեն չի տուժել: Մենք պատերազմի տարիներին տվել ենք ԽՍՀՄ 107 հերոս և ևս 10-ը`պատերազմից հետո: ԽՍՀՄ 117 հերոս, Փառքի շքանշանի 27 ասպետ, ԽՍՀՄ 5 մարշալ: Եթե չեմ սխալվում, արդեն պատերազմից հետո մենք ունեինք 117 կամ 112 գեներալ: Հայերը միշտ վախեցել են պատերազմից, սակայն երբեք չեն վախեցել կռվել:

-Շատ մարդկանց համար հաղթանակի օրը դա նաև անձնական տոն է: Այս տարի Դուք որտե՞ղ եք լինելու հաղթանակի օրը:
-Երկրի ղեկավարի համար չկան անձնական հարցեր: Սակայն, ես կարծում եմ, որ Հայաստանի նախագահը պետք է մասնակցի և կմասնակցի բոլոր գլխավոր միջոցառումներին: Իսկ հիմնական միջոցառումները կանցկացվեն Մոսկվայում, այդ պատճառով ես կլինեմ Մոսկվայում: Հրավերն արդեն կա: Ես կմասնակցեմ ամենակարևոր միջոցառումներին: Իրականում դա լուսավոր տոն է: Մենք պետք է այն նշենք ամբողջ ոգով: