Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Միջազգային ահաբեկչական սպառնալիքն աննախադեպ ծավալներ է ընդգրկել ոչ միայն Եվրոպայում, այլ նաև մյուս աշխարհամասերում: Տեսականորեն ծայրահեղ արմատականների կողմից, անշուշտ, տարբեր  չափով թիրխավորված են այն բոլոր երկրները, որոնք ունեն մահմեդական համայնքներ կամ ընդունել են փախստականներ Մերձավոր Արևելքի, Հյուսիսային Աֆրիկայի երկրներից»,-այս մասին Panorama.am-ի թղթակցի հետ զրույցում նշեց տարածաշրջանային հարցերով փորձագետ Արմեն Պետրոսյանը՝ մեկնաբանելով Եվրոպական ոստիկանական գործակալության ղեկավար Ռոն Ուեյնրայթի հայտարարությունն առ այն, որ «Եվրոպան կանգնած է վերջին 10 տարում ահաբեկչական ամենամեծ սպառնալիքի առաջ»: 

Փորձագետի կարծիքով՝ «2010-2011 թթ-ից ի վեր «արաբական գարուն» անվանումը ստացած «հեղափոխական գործընթացների» հետևանքով, որոնք Մերձավոր Արևելքի և Հյուսիսային Աֆրիկայի առանձին երկրներում աճեցին մինչև ներքին զինված հակամարտության մակարդակի՝ պատճառ դառնալով առանձին երկրներում անիշխանության, քաոսային իրավիճակի առաջացման, անհրաժեշտ նախադրյալներ ստեղծեցին հատկապես ահաբեկչական կառույցների ակտիվացման, դրանց շարքերի նորանոր համալրումների համար:

Արդյունքում ստեղծվեց մի իրավիճակ, որ, օրինակ, Լիբիայում, Սիրիայում, Իրաքում, Եմենում քաղաքացիական պատերազմների մասնակիցների անարդյունք դիմակայությունը, դրա հետևաանքով ստեղծված անիշխանական բացը լցվեց այնպիսի ահաբեկչական կազմակերպությունների գործունեությամբ, ինչպիսին «Ալ-Կաիդան» է, «Իսլամական պետությունը» և այլ նմանատիպ կառույցներ. հատկապես վերջինի որդեգրած ահաբեկչական գործելաոճը և  ծայրահեղական գաղափարների քարոզչությունը հանգեցրին նման գաղափարների տարածմանն ամբողջ աշխարհում, իսկ շատ երկրների անտարբեր, առանձին դեպքերում նաև միտումնավոր քաղաքականությունը նպաստեցին նախ ամբողջ աշխարհում կամավորների հավաքագրման գործուն ցանցերի ստեղծման, որի արդյունքում նաև՝ «ջիհադականների» ակտիվ հոսքերի հատկապես դեպի Սիրիա, Իրաք, Լիբիա և այլն»:

«Իսկ ներկայում նույն արևմտյան, եվրոպական պետությունները քաղում են իրենց վերոնշյալ անդեմ քաղաքականության պտուղները»,- նշեց Պետրոսյանն, ապա պարզաբանեց. «Բանն այն է, որ հատկապես վերջին 1 տարվա ընթացքում, երբ միջազգային հանրությունը նույն Սիրիայում, Իրաքում, Լիբիայում առավել սկզբունքային պայքար է սկսել ԻՊ-ի, «Ալ-Կաիդայի» և այլ կառույցների դեմ, նույնչափ ուղիղ համեմատությամբ աճել է նաև այդ պայքարն իրականացնող երկրներում պոտենցիալ ահաբեկչության վտանգը: Ընդ որում, այս գործընթացը դրսևորվում է երկակի բնույթով: Մի կողմից նախկին դիրքերն ակնհայտորեն զիջող ծայրահեղական կառույցները և հատակես ԻՊ-ը, կարծես, փորձում է դիմել նոր մարտավարության՝  իր դեմ պայքարող երկրներին պատասխանելով ահաբեկչական հարձակումների իրականացման սպառնալիքով, մյուս կողմից, ակնհայտորեն աճել է դասալքությունը նույն այդ ահաբեկչական կազմակեպությունների շարքերում: Այսինքն՝ փաստացի իրականություն է դառնում այն մտավախությունն, ինչից մշտապես զգուշացել են «ջիհադականներ» արտահանած երկրներում. փախստականների անընդհատ աճող հոսքերի հետ արդեն նախկին՝ հազարավոր զինյալները, հարուստ մարտական փորձով և ծայրահեղական գաղափարներով զինված, վերադառնում են իրենց ապաստան տված «անհավատ» երկրներ՝ նաև հաշվեհարդար իրականացնելու հեռահար ծրագրերով»:

«Ահա այս իրավիճակն է, որ ստիպում է և՛ եվրոպական պետությունների, և՛ ԱՄՆ-ի, և՛ ԱՊՀ-ի, Մերձավոր Արևելքի երկրների, անգամ Հայաստանի հարևան Ադրբեջանի, Վրաստանի անվտանգության ծառայությունների գլխավոր պատասխանատուներին ոչ միայն պարբերաբար ահազանգել ահաբեկչական սպառնալիքի՝ օրեցօր աճող վտանգների մասին, այլև՝ հնարավոր ամենաբարձր մակարդակի հասցնել սեփական գործունեությունը:

Մինչդեռ միջազգային ահաբեկչությունը միջազգային քրեական բնույթի հանցագորխությունների այն տեսակն է, որը նախ անհնար է լիովին կանխել, ապա նաև՝ մշտապես ունենում է կրկնակի ազդեցություն՝ ուղղակի հետևանքներ, իսկ դրա սպառնալիքը՝ նաև հոգեբանական ազդեցություն խաղաղ բնակչության շրջանում: Հետևաբար, ասվածի համատեքստում, չեմ բացառում, որ մի շարք երկրների անվտանգության ծառայություններ քանիցս կանխել են ահաբեկչություն իրականացնելու տարբեր փորձեր, մինչդեռ այդ մասին չեն բարձրաձայնում՝ սեփական հասարակություններում խուճապ չառաջացնելու պատճառով»,- նշեց փորձագետը և եզրափակեց. «Իսկ առկա մարտահրավերներին դիմագրավելու համար միջազգային հանրությունից պահանջվում է օր առաջ արմատախիլ անել ահաբեկչությունը ծնող պատճառներն, այսինքն՝ առավել հետևողական լինել մերձավորարևելյան հակամարտությունների հանգուցալուծման գործում, ինչի հետ կապված՝ վերջին շրջանում ծավալվող առանձին գործընթացներ որոշակի լավատեսական սպասումներ են առաջացնում»: