Ձեր վստահելի աղբյուրը

Փոքր երկիրը իր վրա է կրում ուժգին հարված` արդեն հինգ տարի: Այսպես է սկսում Սիրիայի պատերազմին նվիրված հոդվածի տողերը՝ «Военное обозрение» կայքը:
 

Ստորև ներկայացնում ենք հոդվածը որոշակի կրճատումներով:

«Հինգ երկար տարիներ թեժ և անավարտ պատերազմ: Այս պատերազմը ոչ մի կերպ չի կարելի անվանել քաղաքացիական: Փաստորեն սա ուղղակի ԱՄՆ և Արևմուտքի երկրների և նրանց դաշնակիցների ուղղակի ագրեսիան է: Նավթադոլարների, զենքի, տեղեկատվական և քաղաքական տեխնոլոգիաների միախառնված խառնուդը ստեղծվեցին, որպեսզի վերացնեն Սիրիայի արաբական հանրապետությունը: Երկիր որտեղ մինչև պատերազմն ապրում էր 23 միլիոն բնակիչ, երկիր, որը երկար տարիներ անցկացրել է տարբեր պատժամիջոցներ, երկիր, որտեղ չկան մարդկանց սպանելու ժամանակակից մեքենաներ:

Սակայն այդ երկիրը ուներ այլ ռեսուրսներ, որոնք ի սկզբանե հաշվարկված չեն եղել թշնամիների կողմից, դրանք տոկունությունն ու քաջությունն են, պատմական հակագաղութային սովորույթներն ու հայրենասրությունը:

Արևմտյան ռազմավարները, երբ Սիրիայի նկատմամբ սկսում էին իրենց բարբարոսական արշավի իրականացումը չեն իմացել, որ մեկ ձեռքից ու ոտքից զրկված հասարակ զինվորն ասում է՝ «Ես դեռևս ունեմ մեկ ձեռք որ պահեմ զենքս և մեկ ոտք որ կանգնեմ հայրենիքիս պաշտպանության համար»: Նրանք չէին կարող ենթադրել, որ կիրթ և ժպտադեմ բժիշկը, որը բուժում է երեխաների աչքերը, կհայտնվի զինվորների անվանականչում և նրան հնարավոր չի լինի վախեցնել ոչ մի սպառնալիքով:

2011թ.-ի մարտի 15-ին բախումներ բռնկվեցին Սիրիայի հարավում Դարաա քաղաքում: Եվ ինչպես միշտ կեղծ հեղափոխությունները սկսվում են այսպես կոչված «խաղաղ ցուցյերից», որոնց ժամանակ ոստիկանները սկսեցին քարկոծվել, այրվել վարչական շենքեր: Այնուհետև այդ «խաղաղ ցուցարարները» Համայում Իդլեբում, Հոմսում շարունակում էին պայքարը «Մենք քո հետ ենք Դարաա» կարգախոսով: Բախումներից հետ չմնաց Դամասկոսը, Լաթաքիան, Տարտուսը, որտեղ օրինական իշխանության սատարումը բարձր մակարդակի վրա է, սակայն եղան սադրանքներ»,- գրում է հեղինակը և հավելում ,որ իր Սիրիայում եղած ժամանակ շփվել է շատ ականատեսների հետ և բոլորը մատնանշում էին, որ «ցուցարարները» հենց սկզբից իրենց ագրեսիվ էին պահում:  

Իհարկե այս ամենը երկար շարունակվել չէր կարող, իշխանությունները պետք է կարգ ու կանոն հաստատեին: Հանկարծ շատ արագ այդ ցուցարարների ձեռքում հայտնվեցին զենքեր և «խաղաղ ցուցարարները» վերածվեցին զինյալների, որոնք ծանր հանցանք էին կատարելու հասարակ քաղաքացիների նկատմամբ:

Իհարկե եղել են սիրիայի իշխանությունների կողմից ճգնաժամը խաղաղ ճանապարհով լուծելու փորձեր: Բաշար Ալ Ասադը հանդես եկավ բարեփոխումներ անցկացնելու նախաձեռնությամբ չեղյալ համարեց արտակարգ դրության մասին օրենքը, հաստատեց բազմակուսակցական համակարգ, փոխեց կառավարությունը: Սակայն «ընդդիմությունը» ոչ մի խաղաղություն ու ոչ մի բարեփոխում չէր ցանկանում: Այստեղ գլխավորն այն է, թե ով էր կանգնած նրանց թիկունքում, և ով էր նրանց զինում:

Օվկիանոսից այն կողմ գտնվող պարոններինանհրաժեշտ էր զոհ հանդիսացող երկրից միայն մի բան՝ կապիտուլյացիա: Սակայն նրանք դա չստացան:

Անցել է ուղիղ 5 տարի, երկրի կեսը ավերակներ են, փողոցներ կան որոնք վերածվել են մոխրի: Սակայն 5 տարի անց Սիրիան դեռ կանգուն է և շարունակում է պայքարել: