Ձեր վստահելի աղբյուրը

EURASIANET տեղեկատվական պորտալում լուս տեսած  «Լեռնային Ղարաբաղ. ո՞վ հաղթեց տեղեկատվական պատերազմը» հոդվածում հեղինակը նկատում է, որ ապրիլյան քառօրյա պատերազմի ժամանակ հայկական մեդիա դաշտը միջազգային լրատվականների լրագրողների համար ավելի բարենպաստ պայմաններ էր ապահովել հակամարտության լուսաբանման համար, քան Ադրբեջանը:

«Միջազգային շատ լրագրողներ հնարավորություն ունենացան Հայաստանով առանց որևէ խոչընդոտի մուտք գործել Լեռնային Ղարաբաղ և Ստեփանակերտում անմիջապես հավատարմագրում անցնել: Լեռնային Ղարաբաղի իշխանություններն ամենօրյա ռեժիմով մամուլի ասուլիսներ էին անցկացնում՝ ներառյալ հարց-պատասխան ձևաչափով: Հայաստանի Հանրային հեռուստաընկերությունը միջազգային լրատվականներին տրամադրել էր անվճար արբանյակային հեռարձակման հնարավորություն, իսկ լրագրողներն էլ ազատորեն տեղաշարժվում էին քաղաքացիական փոխադրամիջոցներով»,- գրում է հեղինակը:

Շարունակելով, վերջինս նկատում է, որ Արցախի թե քաղաքական և թե ռազմական ղեկավարությունը լրագրողներին տրամադրում էին ուղեկցող ավտոշարասյուններ՝ շփման գծի երկայնքին մոտ բնակավայրեր այցելելու համար, ինչպես օրինակ Թալիշ կամ Մարտունի:

«Սակայն շփման գծի մյուս կողմում լրագրողների համար այլ պայմաններ էին գործում: Ադրբեջանը շարունակեց մեդիա հասանելիության սահմանափակման իր խիստ քաղաքականությունը, ինչն հատկապես ավելի սուր դրսևորում ուներ շփման գծին մերձակա վայրերում: Գրանցվեցին նաև լրագրողներին մուտքի վիզաներ չտրամադրելու դեպքեր՝ հատկապես այն լրատվականների հանդեպ, ովքեր նախկինում առանց Բաքվի թույլտվության Արցախ էին այցելել: Լրագրողներից մեկը, ում հաջողվել էր լուսաբանել պատերազմական գործողությունները Ադրբեջանի տարածքից, մեզ հետ զրույցում անբավարար գնահատեց լրագրողական աշխատանքների կազմակերպման ադրբեջանական կողմի հմտությունները, իսկ Բաքվից դեպի առաջին գիծ լրագրողների տեղափոխումն էլ վերջինս բնութագրեց որպես «քաոսային»»,- գրում է հեղինակը:

Լրագրողը պորտալին պատմել է նաև, որ ադրբեջանական հեռուստաալիքները ոչ այնքան օգնում էին իրենց նկարահանումներ իրականացնելիս, որքան վերջիններիս այնտեղ գտնվելու փաստը իրենց օգտին ծառայեցնելոով մեդիա պատմություններ էին պատրաստում:

«Ադրբեջան մուտք գործած որոշ լրագրողներ էլ կամ արտաքսվեցին երկրից կամ բերման ենթարկվեցին: Գորանբոյի շրջանում անվտանգության աշխատակիցները  մի քանի ժամ շարունակ բերման էին ենթարկել և հարցաքննում էին վրացական «Ռուսթավի-2» հեռուստալիքի նկարահանող խմբին՝ հավատարմագրում չանցնելու համար: Խումբը հնարավորություն ստացավ նկարահանումներ իրականացնել միայն այն բանից հետո, երբ միջամտեցին վրացի և ադրբեջանցի դիվանագետները: Նույն անհաջողությունները պատահեցին նաև ռուսական «Լայֆնյուզ» հեռուստալիքի լրագրողների հետ: ԻՊ գրոհայինների՝ Ադրբեջանի կողմից կռվելու մասին լուրեր տրամադրելու համար վերջիններս արտաքսվեցին Ադրբեջանից: Իսկ Ադրբեջանի ԱԳՆ մամլո քարտուղարն էլ մեկնաբանություններ չհնչեցրեց»,- գրում է հեղինակը:

Միջազգային լրագրողների հետ ադրբեջանական կողմից նման աշխատանքի շուրջ իր դիտարկումները հեղինակն ամբողջացնում է՝ հիշեցնելով. «Եվ սա այն դեպքում, երբ Ադրբեջանը չունի ռեսուրսների խնդիր»:

Շարունակելով, հեղինակը վկայակոչում է Ադրբեջանի կողից լոբբիստական կառույցների վրա հսկայական գումարներ ծախսելու փաստերը, որպես օրինակ նշելով վաշինգթոնյան «Պոդեստա» խորհրդատվական կենտրոնի և Ադրբեջանի միջև կնքված պայմանագրերը:

«Ապրիլի 5-ին հրադադարի հաստատումից հետո Ադրբեջանը Վաշինգթոնում գտնվող «Պոդեստա» խմբին լրացուցիչ 70.000 դոլար է վճարել մոտ երեք ամիս տևողությամբ հանրային կապերի ոլորտում ծառայությունների մատուցումը շարունակելու համար»,- գրում է հեղինակը: