Ձեր վստահելի աղբյուրը

20-ամյա Արամայիս Միքայելյանի մայրը՝ Լիլիթ Ավագյանն ամենուր իր տղային է փնտրում,  նայում է շրջապատում հավաքված զինվորներին ու իր հերոս տղային է փնտրում:

Փնտրում է …։  Ապրիլի 4-ին Ջաբրայիլում թշնամուն հետ մղելու ընթացքում Արամայիս Միքայելյանը զոհվել է:

«Դիրքերից իջել էր  մարտի 31-ին: Տագնապի ժամանակ կրկին բարձրացել էր դիրքեր: Իր ընկերոջ՝ Արամ Աբրահամյանի հետ  միաժամանակ նույն խրամատում էին եղել»,- լրագրողների հետ զրույցում պատմում է մայրը:

Լիլիթ Ավագյանը ՀՀ նախագահի նստավայրում էր՝ որդին պարգևատրվում էր հետմահու:

«Բոլոր զգացմունքներս խառնվել են իրար՝ և հուզմունք, և ցավ, և խորը կսկիծ, միաժամանակ հպարտություն, որ արժանի զավակ եմ մեծացրել: Այս ցավն իմն է, չգիտեմ՝ կարող եմ հաղթահարել, թե ոչ: Շատ դժվար է: Հոգիս լացում է, կարոտն է խեղդում: Կարոտ, կարոտ…։ Միակ մխիթարանքս երևի սա է, որ հերոս որդի եմ ունեցել՝ գիտակցել է, որ մահվան է գնում»,- ասում է Արամայիս Միքայելյանի մայրը:

Նա հիշեց, որ որդուն ճանապարհելիս ասել է. «Բալես, ցավդ տանեմ, քեզ ճանապարհում եմ, մենակ խնդրում եմ՝ պարտքդ կատարիր փառքով, վերադարձիր անփորձանք»:

«Նա ինստիտուտը թողեց և գնաց բանակ:  Մարտական էր տրամադրված: Սակայն…»,- չի կարողանում ավարտել խոսքերը:

Արամայիս Միքայելյանը քանդակագործ էր: Մայրն ուզում է որդու 20-ամյակի առիթով Էջմիածնի Հայորդաց տանը ցուցահանդես կազմակերպել. «Ամեն ինչ անելու եմ տղայիս հիշատակը վառ պահելու համար»:

Մյուս որդին ուզում է բանակ գնալ, սակայն մայր պատրաստ չէ. «Կներեք, բայց պատրաստ չեմ ներկա պահին: Ունեմ մեկ որդի: Պատրաստ չեմ մեկին էլ զոհաբերել»: