Ձեր վստահելի աղբյուրը

Իտալացի լրագրող Սիլվանա Պեպեն  «CREDERE» ամսագրում հրապարակել է Հայաստանի վերաբերյալ հոդված, որում հակիրճ նկարագրում է քրիստոնյաների արտագաղթը.

Հալեպում պատերազմից առաջ 150 հազար քրիստոնյա էր բնակվում, որոնցից 80 հազարը ծագումով հայեր էին, ովքեր այնտեղ ապաստան էին գտել՝ 1915-ի ցեղասպանությունից մազապուրծ եղած։ Նրանք ունեին իրենց հարուստ մշակութային ժառանգությունը, որի մի մասն էի նաև այժմ հիմնահատակ ավերված Հալեպի 40 նահատակների տաճարը (15-րդ դար)։

Հալեպում օրվա ապրուստն ապահովելու համար պարենամթերքի հայթայթումը պարզապես կենաց մահու պայքար էր։ Հոդվածագիրն անդրադառնում է Արատ Մաթեյանին, ով պատմում է, որ Հալեպում ջիհադիստ խմբավորումների վերահսկողության տակ գտնվող թաղամասերից առևտուր անելու համար տնից դուրս էր գալիս՝ ամեն պահ կյանքը վտանգի ենթարկելով: Մի անգամ ջիհադիստները նրան բռնում են ու երկար հարցաքննում, կասկածելով, թե արդյոք հակառակ ճամբարից է։ Բացատրում է, ինքը որ հայ է, երկար տարիներ ապրում է Հալեպում, հիմա էլ փորձում է գոյությունը պահպանել սնունդ ու փայտ վերավաճառելով, իսկ քաղաքական «տերեր» չունի։

Ի վերջո Մաթեյանն էլ իր կնոջ՝ Թալինի հետ, ստիպված լքում է Հալեպը և տեղափոխվում Երևան, որտեղ այժմ ապրում են քաղաքի ծայրամասում։ Արատը ինժեներ է, երեսուն տարեկան։ Կինը պատմում է, որ Հալեպում կորցրել են ամեն ինչ՝ ներառյալ բարեկամների՝ գերի ընկած հորեղբոր և զարմիկի սառույցի գործարանը, որը մնացել է ընդդիմության վերահսկողության տակ գտնվող տարածքում՝ Հալեպի Շեյխ Նաջար շրջանում։ Գերի ընկած բարեկամներից լուր չունեին, սակայն մեկ շաբաթ անց ստացան նրանց մահապատժի տեսանյութը, որն ուղեկցվում էր բոլոր քրիստոնյաների դեմ ուղղված մի հայտարարությամբ։
 

«CREDERE» -ը գրում է, թե Սիրիահայ 20 հազար փախստականներից 14 հազարը որոշել են մնալ Հայաստանում։ Նրանք ստանում են միջազգային բազմաթիվ կազմակերպությունների աջակցությունը, որոնց թվում են UNHCR, Oxfam, Caritas, AGBU, ինչպես նաև՝ այլ կառույցների և հայկական սփուռքի բարեգործական ընկերություների, «առանց որոնց կառավարությունը, նույնիսկ ի հեճուկս պատրաստակամությանն ու կամքին, թերևս չկարողանար հոգալ ներգաղթած սիրիահայերի բոլոր կարիքները»։

Ամսագիրը նկատում է, որ շատերը գաղթի ճամփան բռնել են առանց որևէ ունեցվածքի՝ իրենց հետ վերցնելով միայն Աստվածաշունչը՝ անցնելով նույն այն հերոսական ճանապարհը, որով անցել են իրենց նախնիները. «Սա այն ժողովրդի մերօրյա պատմությունն է, որը սրտի թրթիռով սպասում է Հռոմի պապի՝ հունիսի 24-ից 26-ը կայանալիք այցին»։

«Բայց այդյո՞ք Հռոմի պապը կկարողանա կանգնեցնել այդ անիմաստ խենթությունը»,-ավարտում է ամսագիրը իր հոդվածը։