Ձեր վստահելի աղբյուրը

Երբ ընտանիքում լինում է ամուսնալուծություն, կարծես թե, կտրուկ փոխվում են մեր ազգային հոգեկերտվացքին բնորոշ տարրերը: Այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանը նման դիտարկում արեց հոգեբան Աննա Բադալյանը:

«Ընտանիքն ամենաբարդ հոգեբանական կառույցն է, որն իրենից ամբողջություն է ներկայացնում: Մեր ազգային հոգեկերտվածքին հատուկ առաջնությունը տրվում երեխայի դաստիարակությանն և նրան, որ երեխայի համար ամեն ինչ լավ լինի: Սակայն ամուսնալուծության դեպքում վիճակը, կարծես, կտրուկ փոխվում է, երեխային հաճախ օգտագործում են որպես գործիք՝ սեփական ամբիցիաների համար»,-նկատեց հոգեբանը:

Ըստ նրա՝ շատ կարևոր գործոն է, որ երեխայի հետ բացի ծնողներից աշխատի նաև մասնագետը, քանի որ մասնագետները որպես երրորդ անձ, առանց հուզական ֆոնի աշխատում է ավելի ճիշտ ուղղորդել նրան, որպեսզի սթերսն ավելի պակաս լինի:

«Շատ կարևոր է նաև հաշվի առնել երեխայի տարիքը: Վաղ մանկական տարիքում երեխայի հուզական ֆոնն ավելի բացասական է լինում: Ծնողների ամուսնալուծությունը անցումային շրջանի ժամանակ կարող է ավելի շատ տրավմատիկ լինել՝ որպես անձ նրա կայացման վրա: Ամենաբարդ ու վտանգավոր շրջանը չափահաս դառնալու շրջանն է, քանի որ ծնողների հետ կապված ամեն ինչ բացասական է ազդում նրանց վրա, առանց այդ էլ այդ տարիքում նրանք մշտական պայքարի ու անհանդուրժողականության մեջ են գտնվում»,-նշեց մասնագետը:

Հոգեբանն ընդգծեց՝ գոյություն ունի ամուսնալուծության հոգեբանական մշակույթ, որով առաջնորդվելով ամուսնալուծվող ծնողները պետք է երեխային նեցուկ լինեն, և այնպես անեն, որ երեխան հավասար դաստիարակություն ստանա նրանց կողմից:

«Բարեբախտաբար կարող եմ նշել, որ մեր երկրում ընտանեկան կոնֆիկտների դեպքում շատացել են հոգեբանին դիմելու դեպքերը: Ամուսնալուծության հարցը դնելուց առաջ՝ փորձում են ելքեր գտնել ընտանիքը փրկելու»,-հավելեց նա: