Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հալեպահայ 10-րդ դասարանի աշակերտուհի Մերի Սերչեյանի տագնապահար նամակը, որը նա տարածել էր «Արևելք»-ի միջոցով, ցնցել է շատերին: Դեռահաս աղջնակի 4 հոգանոց ընտանիք չդադարող ռմբակոծության հետևանքով ցանկություն ունի հեռանալ Հալեպից, բայց անկարող է, չունի հնարավորություններ:

Մերին գրել է, թե իրենց տան առջև երկու անգամ ռումբ է պայթել, շենքը վնասվել է, իրենք բոլորը վախի մեջ են, հայրը վերջերս վիրավորվել է, իսկ քույրը, որ ուսանողական տարիքի է, վախից դասերի չի գնում: «Ոչ մի ճամբա չգիտենք, չգիտենք ինչպես դուրս գալ այստեղից: Մենք Թելեֆօն Հաուայի շրջանում ենք բնակվում, ուր  վատ է իրավիճակը: Մենք ուզում ենք հեռանալ այս պատերազմի դաշտից, օգնեք մեզ», գրել է երեխան, որը Կրթասիրաց վարժարանի աշակերտուհի և որի հաճախած դպրոցը մեկ շաբաթից ավելի է փակ է:

Նամակը ցնցել է իրավապաշտպան, քաղաքացիական ակտիվիստ Զարուհի Հովհաննիսյանին և այդ լուրերին զուգահեռ նա փորձել է հասկանալ, թե ինչ է անում Հայաստանի կառավարությունը՝ վտանգի մեջ գտնվող հայրենակիցներին Հայաստան տեղափոխելու համար:

Panorama.am-ի թղթակցի հետ զրույցում նա ասաց, որ երեկ բացել է Սփյուռքի նախարարության պաշտոնական կայքէջը ու կարդացել սիրիահայ պատգամավորի հանգստության կոչ անող խոսքերը: Ոչ մի գործ, ոչ մի քայլ սիրիահայերին Հայաստան տեղափոխելուն վերաբերող տեղեկություն իրավապաշտպանը չի գտել:

«Հակառակը, պատգամավորը շատ անհողդողդ, շատ հանգիստ ասում է, թե խուճապային իրավիճակ չկա և հնարավոր չէ, որ մարդիկ ցանկանան ու չկարողանան գնալ Հայաստան: Ի՞նչ է սա նշանակում, մարդիկ մահանում են և գոնե Հայաստանը ակտիվ քաղաքականություն վարի, կրակի տակ գտնվող մարդկանց տեղափոխի Հայաստան՝ կյանքի իրավունքը ապահովելու համար, բայց ասում են՝ Հայաստան տեղափոխցելու հատուկ դիմումներ չկան», -տարակուսած է Հովհաննիսյանը:

Նրա խոսքով, այս հարցում ակտիվ պետք է աշխատեին Հայաստանի արտաքին գործերի ու սփյուռքի նախարարությունները, մինչդեռ այդ երկու կարևոր օղակները անգործության են մատնված:

«Թե՞ պետք է սպասել, մինչև մարդիկ մահանան և այնտեղ ընդհանրապես հայ չմնա: Մարդիկ մահանում են, ի վերջո դա մարդասիրական ակտ է: Ես միևնույնն է, կառավարության, իշխանությունների մոտ վախեր եմ տեսնում, որ իրենց չլուծված խնդիրներին ավելանում են նոր խնդիրներ: Բայց չէ՞ որ սա համամարդկային հումանիտար ճգնաժամ է և երբ դու անհաղորդ ես այդ ճգնաժամի պարագայում, ապա դու լուրջ խնդիր ունես մարդասիրության հետ, իրավունք չունես բարձրաձայնել հայոց ցեղասպանության ընդունման հարցը ամբողջ աշխարհում: Դու չես կարողանում քո հայրենակիցներին օգնել, մինչդեռ հռչակել ես քեզ համայն հայության հայրենիք, «տուն արի» ծրագրեր ես իրականցնում, անգամ ցույց չես տալիս, թե որտեղ է քո տունը», -վրդովված նկատեց մեր զրուցակիցը:

Սփյուռքի նախարարության աշխատակազմի ղեկավար Ֆիդուս Զաքարյանը Panorama.am-ին տված հարցազրույցում ասել էր, թե Հալեպում ամեն մարդ ինքն է որոշում դուրս գա՞լ Սիրիայից, թե մնալ այնտեղ: Նաև ասել էր. «Այն ընտանիքները կամ անհատները, որոնք Սիրիայից դուրս գալու համար միջոցներ չունեն, դիմում են «Հալեպ» հայրենասիրական բարեգործական կազմակերպություն, նրանց հայտերն ընդունում են, հերթագրում, համապատասխան գումար գտնելու պարագայում, առաջարկում են նրանց դուրս գալ: Իհարկե, այդ գումարները շատ չեն, որ կարողանան միանգամից 150-200 մարդ դուրս բերել, բայց հերթականությամբ գնում են»:

Այս հայտարարությանն ի պատասխան, Հովհաննիսյանն արձագանքեց. «Պետք է առաջարկել մարդկանց, ո՞ւր գալ, ինչպե՞ս գալ, որտե՞ղ գալ: Մարդն անելանելի վիճակում է, ինչպե՞ս են առաջարկում դիմում ներկայացնել: Մարդն այնտեղ մեռնում է, ինչպես թե կուզի կմնա, կուզի կգնա: Հայոց ցեղասպանության ժամանակ էլ եթե Ֆրանսիան, Ամերիկան, չկազմակերպեր ու նավերով հայերին չտեղափոխեին, ո՞վ էր փրկվելու այդ կոտորածից: Եթե չեք առաջարկում, ինչպե՞ս գան»:

Տիկին Հովհաննիսյանը առաջարկել է հասարակության ակտիվ խավերին, քաղաքացիական ակտիվիստներին ակցիաներ կազմակերպել, կառավարությանը, Սփյուռքի նախարարությանը դրդել գործուն քայլեր անել հալեպահայերին Հայաստան տեղափոխելու հարցում:

«Մեր կառավարությանը մինչև չես ստիպում, ոչինչ չի անում: Այստեղ ստիպելու մեխանիզմների խնդիրն է: Կարծում եմ՝ արժե որպես հանրություն, որպես մարդասիրության արժեքային համակարգը կրող հանրություն, ձայն բարձրացնենք: Այս աղերսիներին ի պատասխան լռելը հումանիտար ճգնաժամի մեծագույն դրսևորումներից է»,- հավելեց Զարուհի Հովհաննիսյանը: