Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հայաստանում տասը երեխաներից մեկը (9 տոկոս) թերաճ է, իսկ երեխաների 4 տոկոսը՝ խիստ թերաճ: Այս տվյալները ներառված են «Ժողովրդագրության և առողջության հարցերի հետազոտություն 2015-16» հիմնական ցուցանիշների զեկույցում: Այն օրեր առաջ հրապարակել է Ազգային վիճակագրական ծառայությունը:

Ըստ տարիքային խմբերի թերաճության վերլուծությունը ցույց է տվել, որ թերաճության ամենամեծ մասնաբաժինը (17 տոկոս) 6-8 ամսական երեխաների շրջանում է, իսկ ամենափոքր (5 տոկոս)՝ 24-35 ամսականների շրջանում: 6-8 ամսական երեխաներն ունեն ամենամեծ մասնաբաժինը (15 տոկոս) նաև խիստ թերաճության ցուցանիշում:

Թերաճության մակարդակը տղաների մոտ ավելի բարձր է (11 տոկոս), քան աղջիկների մոտ (8 տոկոս), գյուղական բնակավայրերում (13 տոկոս) այն ևս ավելի բարձր է, քան քաղաքային բնակավայրերում (6 տոկոս):

Ըստ մարզերի՝ թերաճությունը տատանվում է՝ սկսած Երևանի երեխաների 4 տոկոսից մինչ Արագածոտնի երեխաների 18 և Շիրակի երեխաների 20 տոկոսը:
Ըստ զեկույցի, միջնակարգ կրթություն և ավելի բարձր կրթական մակարդակ ունեցող մայրերի երեխաներն ավելի քիչ են հակված թերաճության (7-8 տոկոս)՝ համեմատած հիմնական կրթություն ունեցող մայրերի երեխաների (17 տոկոս): Թերաճության մակարդակը նվազում է բարեկեցության աճին զուգընթաց:

Երեխաները, ում քաշն ըստ հասակի 2 ստանդարտ շեղումով ցածր է (-2 SD) բազային բնակչության մեդիանայից, համարվում են թերսնված (կամ նիհար):

Թերսնվածությունն անմիջապես հետազոտությանը նախորդող ժամանակահատվածում բավարար սնուցման բացակայության հետևանք է, և հաճախ հանդիսանում է ներկա հիվանդության, մասնավորապես՝ փորլուծության, կամ սնուցման կտրուկ նվազման արդյունք:

Հայաստանի երեխաների 4 տոկոսը թերսնված է, իսկ 2 տոկոսը՝ խիստ թերսնված:
Թերսնվածության ամենաբարձր մակարդակը մինչև 6 ամսական և 36-47 ամսական երեխաների մոտ է (յուրաքանչյուրը 6-ական տոկոս): Ըստ մարզերի՝ թերսնվածությունը տատանվում է՝ սկսած Տավուշի 0 տոկոսից մինչ Արագածոտնի 23 տոկոսը: Թերսնվածությունն էապես չի տատանվում՝ ըստ բնակության վայրի կամ ըստ մոր կրթության՝ չնայած միջին մասնագիտական կրթություն ունեցող մայրերի երեխաները ամենաքիչն են հակված թերսնվածության՝ համեմատած կրթական այլ մակարդակներ ունեցող մայրերի երեխաների հետ:

Թերսնվածության մակարդակը նվազում է բարեկեցության աճին զուգընթաց՝ կազմելով 6 տոկոս բարեկեցության ամենացածր քվինտիլում և 2-3 տոկոս՝ ամենաբարձր երկու քվինտիլներում: Երեխաները, ում քաշն ըստ տարիքի 2 ստանդարտ շեղումով ցածր է (-2 SD) բազային բնակչության մեդիանայից, համարվում են թերքաշ: Այս չափանիշն արտացոլում է և՛ խիստ, և՛ քրոնիկ թերքաշությունը:

Հայաստանի երեխաների 3 տոկոսը թերքաշ են, որից 1 տոկոսը՝ խիստ թերքաշ: Թերքաշության ամենաբարձր մակարդակները մինչ 9 ամսական երեխաների շրջանում են: Ըստ մարզերի՝ թերքաշությունը տատանվում է՝ սկսած Գեղարքունիքի և Լոռիի 0-ական տոկոսներից մինչ Արագածոտնի 14 տոկոսը:

Քաշն ըստ տարիքի էապես չի տատանվում՝ ըստ սեռի, բնակության վայրի կամ մոր կրթական մակարդակի: Բարեկեցության ամենացածր քվինտիլում արձանագրվել է թերքաշության ամենաբարձր մակարդակը (5 տոկոս)՝  համեմատած ավելի հարուստ տնային տնտեսությունների երեխաների 2-3 տոկոսի հետ՝ չնայած տարբերությունը շատ փոքր է:

Մինչ 5 տարեկան երեխաների 14 տոկոսը գերքաշ են (քաշն ըստ հասակի 2 ստանդարտ շեղումով բարձր է): Սա նշանակում է, որ գերքաշությունը շատ ավելի մեծ խնդիր է Հայաստանի երեխաների շրջանում, քան թերքաշությունը: Չնայած տարբերությունները մեծ չեն՝ գերքաշության մակարդակը տղաների շրջանում ավելի բարձր է (15 տոկոս), քան աղջիկների շրջանում (13 տոկոս), այն բարձր է նաև գյուղական բնակավայրերում (16 տոկոս)՝ քաղաքայինի հետ համեմատած (12 տոկոս):

Արարատում բնակվող երեխաները ավելի են հակված գերքաշության (36 տոկոս), քան մյուս մարզերի երեխաները (5-19 տոկոս): Հիմնական կրթական մակարդակ ունեցող մայրերի երեխաները (24 տոկոս)՝ համեմատած միջնակարգ, միջին մասնագիտական և բարձրագույն կրթություն ունեցող մայրերի երեխաների հետ (համապատասխանաբար 14, 14 և 11 տոկոս), նույնպես ավելի են հակված գերքաշության: Գերքաշ ունեցող երեխաների համամասնությունը հաստատուն կերպով նվազում է բարեկեցության աճին զուգընթաց: