Ձեր վստահելի աղբյուրը

Այս տարվա  ընթացքում Սիրիայից Հայաստան է տեղափոխվել 100 ընտանիք՝ 428  հոգի: Ամռանն ունեցել ենք ընտանիքներ, ովքեր եկել են Հայաստան, այստեղ մասնակցել իրենց երեխաների հարսանիքին, ծննդյան միջոցառմանը կամ այլ արարողությունների և կրկին վերադարձել,- լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց «Սիրիահայերի հիմնախնդիրները համակարգող կենտրոն» ՀԿ նախագահ Լենա Հալաջյանը:

Ըստ նրա մոտեցման՝  այսօր Սիրիայից Հայաստան տեղափոխվել ցանկացողների թիվը չի համապատասխանում այն «թմբկահարմանը», որ վերջին օրերին տեղի է ունենում:

Ասեմ, որ ՀԿ նախագահը այստեղում մոռացավ, որ «թմբկահարում» են Սիրիայում կրակի բերան մնացած հայերը, իսկ լրատվամիջոցները, մտահոգված անտեղի հանգստությամբ, ընդամենը փոխանցում են նրանց տագնապները:

Այսօրվա դրությամբ խոսվում է, որ Հալեպը ավերակ է դարձել, սակայն տիկին Հալաջյանի պատերացմամբ՝ «Ճիշտ է, բայց ընդհանուր պատկերն այդպես չէ: Հալեպում կան  խաղաղ անկյուններ, որոնք երբեք վնասված չեն»:

Նկատենք՝ լրիվ անտեղի էր: Եվ սրանից հետո անհասկանալի է, թե որքան վստահություն կարող է վայելել սիրիահայերի հիմնախնդիրներով զբաղվող հկ-ն նման հայտարարությունից հետո և որքան հավատ ներշնչել նրա խորհուրդը, թե՝  «Նրանք, ովքեր ցանկանում են գալ Հայաստան, բայց հնարավորություն չունեն, խորհուրդ կտայի դիմել մեր պետական մարմիններին՝  Սիրիայում ունենք դեսպանություն, կա հյուպատոսարան»:

Ընդհանրապես՝ անհասկանալի է վերջին օրերին թե Սփյուռքի նախարարության, թե այս հկ-ի այսօրվա նման դիրքորոշումը, որ ավելի շատ տարին դրական փակելու հաշվետվություն է հիշեցնում, քան՝ հոգացավություն:

Ուզում եմ նշել, որ նման բարձրաձայնումներից հետո սոցցանցերում կտրուկ շատանում են գրառումներն ու մեկնաբանությունները, թե՝ ահա թե ինչպես տեղի ունեցավ Մեծ եղեռնը՝ աշխարհի տաքուկ ու մեծ երկրների աչքի առաջ:

Նկատենք, որ «թնբկահարումներ» գնահատականը, որ համերաշխորեն նախարարություն ու ՀԿ տալիս են, հավանաբար՝  իրարից անկախ, ընդհանրապես չպիտի թեմա դառնար նրանց համար: Սիրիայում մնացած հայերի ու նրանց մասին մտահոգությունները ոչ թե պատերազմում ապրող մարդկանց վախն է (այս մարդիկ քանի տարի է արդեն ապրում են պատերազմի մեջ, ամենօրվա մահն աչքների առաջ), այլ նաև՝ վերջին ժամանակներս խաղաղության ու ապահովության մեջ ապրող երկրների դիվանագետների վատ ու իրատեսական կանխատեսումների կիսում:

Այնպես որ՝  կներեք, եթե փչացնում եմ ձեր հաշվետվությունները:

Ինչ վերաբերում է ՀԿ նախագահի մյուս նկատառմանը՝ «Ընտանիքներն իրենք են անձնական որոշում կայացնում՝ տեղափոխվել Հայաստան, կամ Հայաստանից հետ վերադառնալ: Որևէ մեկն իրավունք չունի միջամտելու: Ազգային կառույցները կանգնած են  հայկական  համայնքի թիկունքին: Երբեք չեն արգելել, որ նրանք չգաղթեն: Ազգային իշխանությունների կարգախոսն է՝ եթե պետք է գաղթեն, գաղթեն Հայաստան, ոչ թե Կանադա կամ Ավստրալիա», ասենք՝ հնացած է:

Եթե դեռ մի տարի առաջ թե հայաստանցիները, թե սիրիահայերը  քննարկում էին թե «ինչու են սիրիահայերը գնում Կանադա, ոչ թե գալիս Հայաստան», ապա այժմ այդ հարցը լրիվ անհարկի է՝ կա միայն մտահոգություն մարդկանց կյանքի համար՝ ապրեն որտեղ ուզում են, միայն թե օգնեն դուրս գալու պատերազմի միջից:

 Մինչև հաջորղ բանախոսին անցնելը, նկատենք, որ վաղուց արդեն ակնհայտ է պետական կառույցների հետ համագործակցող հկների վարքը ու մոտեցումները խնդիրների նկատմամբ, որոնց հետ աշխատում են՝ դրանք բացարձակ նույնն են ու կրկնում են իրար, ինչը կամ մի կառույցի, կամ մյուսի լինելը խնդրում լրիվ ավելորդ է դարձնում:

«Սիրիահայերի միություն» ՀԿ նախագահ Ներսես Քիվոյի խոսքով՝ իրենք սիրիահայերի տնտեսական ինտեգրմանն ուղղված աշխատանքներ են տանում, փորձում են խորհրդատվությամբ օգնել նոր տեղափոխված սիրիահայերին, ովքեր ուզում են գործ սկսել այստեղ:

«Մեր հիմնական նպատակն է՝ գաղթած սիրիահայերը կարողանան այստեղ գոյատևել, ապրել, հաստատվել և չգաղթել երրորդ երկիր»,-  նշեց նա:

Ըստ Ներսես Քիվոյի, սիրիահայերը հարկային հարցերի հետ կապված խնդիրներ չունեն, կարևորը՝ հիմնած բիզնեսը կայուն լինի:  Նրա տեղեկացմամբ, կան սիրիահայ գործարարներ, որոնք բիզնեսը կեսից փակել են ու այլ բիզնես սկսել, կամ, ընդհանրապես. դադարեցրել են:

Նկատառումները՝  Անահիտ Ոսկանյանի