Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արձագանքելով Հայաստանին Ռուսաստանի կողմից սպառազինությունների մատակարարման մասին տեղեկատվությանը ադրբեջանական մամուլն օրերս հռետորական հարց է հնչեցրել. «Կհաղթի արդյոք Հայաստանն Ադրբեջանին սպառազինությունների մրցավազքում»:

Հասկանալի է, որ այս մենամարտում ադրբեջանցի «լրագրողներն» ու «փորձագետները» հայերին ոչ մի շանս չեն թողնում: Բայց խնդիրն այն է, որ նման մենամարտ՝ սպառազինությունների մրցավազք, առկա է միայն ադրբեջանցի գեներալների ու քարոզիչների գլխում:

Ադրբեջանում փորձում են նոր մարտահրավերներ մտածել, որոնց առանցքում սեփական հասարակության մոտ Հայաստանի հանդեպ վախի խորացումն է, իսկ դրա արդյունքը՝ փող լվանալու արդեն մշակված մեխանիզմների շահագործումը:

Խնդիրը հետևյալն է. նավթից ստացվող եկամուտների կտրուկ անկման ֆոնին Ադրբեջանի գեներալիտետը, որ անցած 10 տարիների ընթացքում սովորել է սպառազինությունների կուտակման պրոցեսի արդյունքում փող դիզել, ներկայումս խնդիր ունի հիմնավորել սեփական կարևորությունը: Այսինքն՝ տորթի ծավալները նվազել են, բայց գեներալիտետը չի ցանկանում ախորժակը զսպել: Դրա համար պետք է վախեցնել Հայաստան բառով, ինչն էլ անում են:
Իսկ ստեղծված իրավիճակում, երբ պարզ է, որ ադրբեջանական բանակը ի վիճակի չէ քիչ թե շատ հաջող կերպով կատարել ռազմավարական որևէ առաջադրանք, նրանք մրցակցությունը տեղափոխում են մեկ այլ՝ սպառազինությունների մրցավազքի հարթություն: Հասկանալի է, որ այս հարթության մեջ հնարավոր կլինի սեփական հասարակությանը համոզել, որ իրենք առավելություն ունեն:

Բայց այստեղ մի կարևոր հարց կա. հայկական կողմը երբեք Ադրբեջանի հետ մրցակցելու հայտ չի ներկայացրել, ընդհակառակը՝ բազմիցս նշվել է, որ խնդիրը ոչ թե որևէ մեկի հետ մրցակցելն է, այդ թվում՝ սպառազինությունների քանակի ու որակի հարցում, այլ՝ Հայաստանի ու Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգությունը պաշտպանելը:

Եթե այս խնդրի լուծման համար անհրաժեշտ է 100 կամ 200 տանկ և Հայաստանն ունի այդ 100-200 տանկը, որևէ նշանակություն չունի Ադրբեջանը տարեկան 1000 տանկ է գնում, թե 10000:

Ի վերջո փորձը ցույց է տվել, որ ԽՍՀՄ-ը «սառը պատերազմում» տանուլ տվեց առանց ոչ մի կրակոցի, մինչդեռ կուտակել էր այնքան արսենալ, որով կարելի էր մի քանի երկրագունդ ոչնչացնել:

Կամ հեռու չգնանք՝ 90-ականներին Ադրբեջանը տանուլ տվեց պատերազմը, երբ սպառազինություններով հայկական կողմերին գերազանցում էր տասնյակ անգամ:

Խնդիրը շատ պարզ է. Հայաստանն Ադրբեջանի հետ սպառազինությունների մրցավազքի մեջ չէ, իսկ եթե Ադրբեջանում նման ընկալում ունեն, միայն կարելի է հաջողություն մաղթել. նավթադոլարները փոշիացնելու, իսկ տվյալ դեպքում՝ մետաղի ջարդոնի վերածելու պրակտիկան միանգամայն Հայաստանի ու Լեռնային Ղարաբաղի շահերին չի հակասում: